Wolk van getuigen

We vernamen dat Mozes door het geloof drie maanden thuis verborgen werd en later door zijn moeder in een biezen kistje aan de kant van de Nijl werd gelegd. Zij deed dat volgens kanttekening 9 ‘opdat het kind des te lichter zou gehoord, gezien en gevonden worden’. Zus Mirjam kreeg de opdracht een oogje in het zeil te houden.

Dat moeder Jochebed deze plaats had uitgezocht, was omdat zij waarschijnlijk wist dat in deze omgeving Farao’s dochter en haar vriendinnen kwamen om zich hier te wassen. Vooral zal ze haar kind in het geloof toebetrouwd hebben aan de zorg van de Heere en daarin is ze niet beschaamd. Want al gauw nadat ze haar kind in een rieten mandje had gelegd, kreeg Farao’s dochter in het midden van het papyrusriet het mandje in het oog en liet het halen. De prinses opende het en dan lezen we: En zie, het jonksken weende en zij werd met barmhartigheid bewogen over hetzelve (Ex. 2:6). Meteen kwam Mirjam erop af en zij zorgde ervoor dat haar broertje, dat geadopteerd werd door de prinses, bij haar ouders kon worden opgevoed. De prinses had het jongetje de naam van Mozes gegeven (een naam die betekent: kind uit het water), en op jonge leeftijd nam Farao’s dochter hem tot zich; en het (knechtje) werd haar ten zoon (Ex. 2:10).

In de jaren die volgden, werd Mozes onderwezen in alle wijsheid der Egyptenaars, en was machtig in woorden en in werken (Hand. 7: 22). Een gouden toekomst lachte de jonge prins Mozes tegen! Maar wat lezen we? Door het geloof heeft Mozes, nu groot geworden zijnde, geweigerd een zoon van Farao’s dochter genaamd te worden. Mozes was inmiddels veertig jaar geworden. Opgegroeid in een door en door wereldse omgeving ging zijn hart door genade naar het verdrukte volk van God uit. Amram en Jochebed hadden hun kind in de ware vreze des Heeren opgevoed en dat onderwijs heeft de Heere willen zegenen tot zijn bekering, zodat ook hij het leven der genade deelachtig was.

Toen hij veertig jaar was, meende hij dat de Heere hem als leidsman van het verdrukte volk zou gaan gebruiken en daarom kwam het in zijn hart (Hand. 7:23) de Israëlieten te bezoeken. Tijdens dat bezoek sloeg hij een Egyptenaar, die een Israëliet afranselde, dood. Door die daad wilde hij zijn volk te kennen geven dat God door zijn hand hun verlossing zou geven, maar zij hebben het niet verstaan (Hand. 7:25). Het volk nam de uitgestoken reddende hand van Mozes niet aan. Dat bleek heel duidelijk de andere dag toen hem die moedige daad door een Israëliet zelfs verweten werd. Mozes werd dus door zijn eigen volk op dat moment verworpen.

We lezen tijdens de rede van Stéfanus in Hand. 7:35 dat zij (de Israëlieten) hem verloochend hebben. Het verdrukte volk wilde niets met hem te maken hebben en heeft hem verstoten ‘uit onachtzaamheid of halsstarrigheid’ zegt kanttek. 46. En veelbetekenend voegt de kanttekening erbij: ‘Welk gebrek altijd bij dit volk geweest is.’

Er zat voor Mozes niets anders op dan Egypte te verlaten, aangezien Farao zijn daad zeker zou vernemen om hem vervolgens het leven te benemen. En Mozes vluchtte (…) en werd een vreemdeling in het land Midian (Hand. 7:29). Midian was een streek die tussen Kanaän en Egypte lag. Zijn vlucht was het gevolg van zijn vrijwillige keus om het voor het verdrukte volk van Israël op te nemen. Het was een onberouwelijke keus om alle rijkdom, eer, macht, wetenschap en gunst van Egypte vaarwel te zeggen, achtende de versmaadheid van Christus meerderen rijkdom te zijn dan de schatten in Egypte; want hij zag op de vergelding des loons (Hebr. 11:26).

Mozes’ hart ging via het verdrukte volk naar de Heere Jezus uit en hij heeft, net als Abraham, de dag van Christus’ verschijning liefgehad, zegt kanttek. 64. Mozes wist dat de Zaligmaker eens uit het verdrukte volk zou voortkomen om voor hem en al Gods kinderen de eeuwige zaligheid te verdienen die hij op Gods tijd als een genadeloon zou mogen ontvangen. Vandaar dat we lezen dat Mozes zag op de vergelding des loons (Hebr. 11:26), namelijk het loon van de eeuwige heerlijkheid.

Mozes had gedacht als veertigjarige leider het volk van Israël te moeten verlossen. Hij was toen in de kracht van zijn leven. Maar de Heere had het anders bestuurd. Mozes vluchtte voor zijn leven naar Midian en kwam daar in aanraking met de priester Jethro. Hier leerde hij zijn vrouw kennen, kreeg twee kinderen en moest vervolgens veertig jaar lang het woestijnleven leren kennen. Als herder van een grote schaapskudde werd hij hier gevormd om straks de leider van een groot volk in deze woestijn te zijn. Pas op zijn tachtigste jaar werd hij door de Heere bij de berg Sinaï geroepen als leider van het verdrukte volk. En samen met zijn broer Aäron kreeg hij de opdracht om naar Farao te gaan met het verzoek het volk van Israël te laten vertrekken. Maar vóórdat de koning dat zou toestaan, moesten er eerst nog tien plagen plaatsvinden.

Maar God zond Mozes, die tevoren

Door Hem met Aron was verkoren.

Zij beiden voerden Gods besluit

Door tekenen en wond’ren uit.

En toonden in Egypteland

De plagen van Zijn strenge hand. (Ps. 105:15)

(Volgende keer D.V. 16. Mozes vreesde de toorn des konings niet)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen