Wolk van getuigen

Matthew Henry zegt: ‘Jericho was gesloten door de hardnekkigheid der inwoners, die overeengekomen waren zich nooit over te geven, ja niet eens een onderhandeling daarover wilden openen. Niemand ging tot de stad om over de vrede te onderhandelen en er werd ook niemand toegelaten om over de vrede te komen spreken.’ Ten slotte maakt Matthew Henry een zeer behartigenswaardige opmerking als hij zegt: ‘Hun harten waren verhard tot hun eigen verderf. Het is de treurige toestand en aard van allen die tegen God hun handen uitstrekken en zich geweldig aanstellen tegen de Almachtige (Job 15:25).’ In het ongehoorzame Jericho moeten we het beeld zien van de wereld in het algemeen en van ieder mens in het bijzonder. Ondanks dat de bazuin van Gods Woord over de hele wereld klinkt en in het bijzonder elke zondag in de kerk wordt aangehoord, leven we rustig in ongeloof verder en bekommeren we ons niet over het naderend eindgericht. De Heere Jezus verwijst vanwege die dodelijke ongerustheid naar de dagen van Noach. We lezen in Matth. 24:37-39: En gelijk de dagen van Noach waren, alzo zal ook zijn de toekomst van den Zoon des mensen. Want gelijk zij waren voor den zondvloed, etende en drinkende, trouwende en ten huwelijk uitgevende, tot den dag toe in welken Noach in de ark ging; En bekenden het niet, totdat de zondvloed kwam en hen allen wegnam: alzo zal ook zijn de toekomst van den Zoon des mensen. Toen de Heere Jezus nabij Jeruzalem kwam, weende hij over haar, zeggende: Och, of gij ook bekendet, ook nog in dezen uw dag, hetgeen tot uw vrede dient! (Luk. 19:42). Dit ‘bekennen’ veronderstelt, zegt Justus Vermeer in een preek over die tekst, ‘dat de mens in een zorgeloze doodslaap ligt en dat het werk van de Heilige Geest nodig is om te ontwaken uit de doodslaap, zodat zo’n mens tot de bekentenis mag komen: Tegen U, U alleen heb ik gezondigd, en met Paulus leert roepen: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? Om vervolgens met zijn schuld, onmacht en onwilligheid tot Christus te komen.’

Rachab wist dat zij en haar volk ten dode waren opgeschreven. Toen de verspieders haar bezochten, getuigde ze van haar geloof in de God van Israël. Ook zij moest met de andere inwoners door de Heere verbannen worden, dat wil zeggen: worden uitgeroeid! Maar zoals Ruth Moab prijs gaf, zo gaf ook Rachab haar afgoden prijs en werd haar oog geopend voor de heerlijkheid van de God van Israël. Ds. Kersten schrijft: ‘Die liefde Gods die Rachab trok, dringt al Zijn volk om alles te verzaken wat van de wereld is; om alles prijs te geven, waarin het van nature leefde. Ik trok ze met mensenzelen, met touwen der liefde. O, onbekeerde van hart, u komt met de wereld eeuwig om. Jericho met al wat er in was, buiten Rachab en haar huis, is verbrand. Dat is het beeld van het oordeel, dat op u rust. De Heere opene uw ogen eer het te laat is. Het moge ook uw taal eens worden: Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God. Die keuze heeft Rachab nooit berouwd’ (uit: ‘Meer dan overwinnaars’, blz. 177, 178 van Ds. G.H. Kersten, 1967).

Door het geloof is Rachab niet omgekomen met de ongehoorzamen, als zij de verspieders met vrede had ontvangen (Hebr. 11:31). De kanttekening merkt over ‘de ongehoorzamen’ op: ‘Dat is, de andere halsstarrige en onboetvaardige mensen binnen Jericho’. Rachabs geloof kwam ook openbaar in haar goede werken, want zij ontving de verspieders met vrede: ‘Dat is, beleefd en hun in alles behulpzaam zijnde,’ zegt kanttek. 77. Zoals we weten was deze stad (Jericho) door de HEERE verbannen (Joz. 6:17). Dat wil zeggen dat deze eerste stad die op de Kanaänieten veroverd werd, als een offer van de eerstelingen was. Alles behoorde de HEERE toe en moest in Zijn dienst gebruikt of vernietigd worden! We weten hoe Achan, iemand uit de stam van Juda, van het verbannene nam en voor straf met de zijnen gedood werd. En gans Israël stenigde hem (en de zijnen) met stenen en zij verbrandden hen met vuur en zij overwierpen hen met stenen (Joz. 7:25). Maar van Rachab lezen we: Dus liet Jozua Rachab leven, en het huisgezin haars vaders en al wat zij had, en zij heeft gewoond in het midden van Israël tot op dezen dag; omdat zij de boden verborgen had, die Jozua gezonden had om Jericho te verspieden (Joz. 6:25). Zo werd een zondige en heidense vrouw door het geloof behouden en de kanttekening merkt naar aanleiding daarvan op: ‘Maar daarna (na haar zondig leven) tot God bekeerd zijnde, is zij een voorbeeld van geloof en vroomheid geworden, en onder de Israëlieten getrouwd met Salmon, de vader van Boaz, een der voorouders van David, en dienvolgens ook van Christus (Matth. 1:5).’

(De volgende keer D.V. 20: En wat zal ik nog meer zeggen? (slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen