Gods weg met Jozef

Er zat niets anders op dan die raad op te volgen en op een dag gingen zijn zonen de reis naar Egypte maken. Niet alle zonen, want vader Jakob weigerde Benjamin, de enig overgebleven zoon - naar hij meende - van zijn gestorven vrouw Rachel mee te geven. Blijkbaar wilden Jakobs zonen met z’n allen naar Egypte trekken, maar vader Jakob weigerde zijn jongste zoon mee te geven en zei: ‘Nee, Benjamin moet thuis blijven. Stel je voor dat hem iets ergs zou overkomen zoals zijn broer Jozef. Ik zou me geen raad weten!’

Daarom trokken de zonen zonder Benjamin op reis en terwijl ze op weg gingen, ontmoetten ze al gauw ook andere mensen die in Egypte koren gingen kopen. Zo kwamen ze op een dag bij de onderkoning die zeggenschap had over het te verkopen koren. We lezen heel opmerkelijk: En Jozefs broederen kwamen en bogen zich voor hem met de aangezichten ter aarde (vers 6). Het was meer dan twintig jaar geleden dat Jozef tot zijn broers had gesproken: ‘Ik heb een droom gedroomd en jullie korenschoven kwamen rondom mijn korenschoof staan en bogen zich voor mijn schoof neer.’ Wat hadden ze hun broer om de droom en ook om de droom van de zon, de maan en de elf sterren die zich voor Jozef hadden neergebogen, gehaat! Maar hoe duidelijk bleek nu dat het geen ijdele dromen waren geweest, maar voorzeggingen van de Heere. Op Gods tijd werden de beide dromen vervuld en dat op zo’n wonderlijke wijze, dat wij wel mogen zeggen: Dit is van den HEERE geschied, en het is wonderlijk in onze ogen (Ps. 118:23).

Terwijl Jozef zijn broers zag en zij zich voor hem neerbogen, kenden zij hem niet. Dat was geen wonder. Jozef bezat een koninklijke waardigheid, was omringd door talrijke dienaren en sprak bovendien tot hen door middel van een tolk. Met eerbied en ontzag knielden alle broers zich voor hem neer. Jozef had hen meteen herkend en wat moet er veel in hem zijn omgegaan toen hij hen na zoveel jaren weer terugzag. Ineens dacht hij aan zijn dromen en wat er daarna allemaal gebeurd was. Wat was hij vreselijk door hen behandeld en daarom gedroeg hij zich niet alleen als een vreemde voor hen, maar sprak hard (erg streng) met hen (vers 7). Hij informeerde waar ze vandaan kwamen en zij vertelden hem dat ze uit Kanaän kwamen om spijze te kopen. Wantrouwend keek hij daarop de broers aan en sprak: ‘Ik vertrouw jullie niet! Ik denk dat jullie verspieders zijn die willen kijken waar het land zijn zwakke plekken heeft om het vandaag of morgen binnen te vallen.’ Wat schrokken de broers van die verdachtmakende taal! Haastig antwoordden zij: ‘Nee, echt niet, wij zijn geen verspieders, maar eerlijke mensen die alleen maar spijze komen kopen.’ Maar de onderkoning liet zich niet overtuigen en sprak: ‘Neen, ik geloof jullie woorden niet.

Voor mij staat het vast dat jullie verkeerde bedoelingen hebben.’

Hierop antwoordden de broers: ‘Wij waren met twaalf broers, allemaal kinderen van één vader. Onze jongste broer is bij vader thuisgebleven en één zoon leeft niet meer.’ Toen antwoordde Jozef: ‘Ik blijf van mening dat jullie verspieders zijn. Ik doe het zo: één broer mag naar zijn land terugkeren om de jongste zoon te halen. De anderen neem ik zolang gevangen. Dan zal blijken of jullie betrouwbare mensen zijn en de waarheid gesproken hebben.’ De strenge onderkoning zette hen toen drie dagen in de gevangenis.

Maar op de derde dag veranderde hij van mening en sprak: ‘Nee, ik doe het anders. Eén van jullie blijft gevangen en de anderen mogen naar hun land terugkeren om hun jongste broer te halen. Als blijkt dat jullie betrouwbare mensen zijn, krijgt die ene broer ook zijn vrijheid weer terug.’

Terwijl de broers daarmee instemden, spraken zij tot elkaar: ‘Al de ellende die ons overkomt, is eigen schuld.’ En Ruben zei: ‘Hadden jullie maar naar mij geluisterd, maar dat wilden jullie niet en daarom overkomen ons die moeilijkheden.’ Terwijl ze zo spraken, hoorde Jozef het aan. De broers wisten niet dat hij de Hebreeuwse taal verstond, want als hij met hen sprak was het door middel van een tolk. Ontroerd door het aangehoorde, wendde hij zich van hen af en weende (vers 24).

(Volgende keer D.V. 10. Al deze dingen zijn tegen mij)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen