Meditatie

Geliefde lezer, ons tekstwoord geeft een bijzonder getuigenis van Stéfanus. Hij was vol van de Heilige Geest. Hoe voller men is van de Heilige Geest, hoe voller men is van Christus, hoe meer men sterft aan zichzelf en hoe meer men de geur van Christus verspreidt. Het Christocentrische getuigenis dat Stéfanus had gegeven wekte wrevel bij degenen die van de synagoge waren. Maar zij konden niet wederstaan de wijsheid en den Geest, door Welken hij sprak (Hand. 6:10). Als de synagoge het niet kan winnen van Stéfanus grijpen ze hem uit onmacht. Vervuld met haat leiden ze hem voor de Raad. Ze klagen hem aan omdat hij lasterlijke woorden gesproken heeft tegen Mozes en God, tegen de tempel en de wet. Op deze lasteringen stond de doodstraf.

Als Stéfanus voor de Grote Raad staat, daalt iets van de hemelse heerlijkheid op hem neer. Ze zagen allen dat zijn aangezicht blonk als het aangezicht eens engels (Hand. 6:15). Hiermee geeft de Heere getuigenis dat Stéfanus Zijn gezonden knecht is. Als hij daar in eigen kracht gestaan had dan had hij als Petrus, die bevreesd was om te sterven, zijn Meester verloochend. Hoe vaak verloochenen Gods kinderen hun Meester niet. Niet alleen om het leven te behouden, maar ook omdat ze bevreesd zijn voor smaad of een zuur gezicht van de omgeving. Maar de Heere neemt bij Stéfanus de vrees weg voor degenen die alleen het lichaam en niet de ziel kunnen doden.

Aangedreven door de Geest weerlegt hij hun beschuldigingen en houdt hij hen een spiegel voor wie ze zijn: hardnekkigen, onbesnedenen, wederstanders van de Heilige Geest, verraders en moordenaars van de Rechtvaardige, Wetsovertreders. Breekt dit hun hart? Nee! Ze verharden zich. Ze raken buiten zichzelf van woede. De Grote Raad is hier een voorportaal van de hel. Als zij nu dit hoorden, berstten hun harten en zij knersten de tanden tegen hem. Als wilde dieren willen ze Stéfanus verscheuren. Wat zal dit gedrag Stéfanus gesmart hebben. Niet hij, maar Christus wordt verworpen! Hier staat het rijk van Christus waar de liefde heerst, tegenover het rijk van satan waar de haat heerst. Waar staat u? Waar sta jij?

Stéfanus kijkt niet op de knarsetandende mannen in hun eerbiedwaardige ambtskleding. De Heilige Geest heft zijn ogen op naar de hemel. Zonder woorden bidt hij met de ogen. Hij ziet af van alles wat aards is: eigen kracht, eigen wijsheid, mensenhulp. Hij verlaat zich in kinderlijke vreze en vertrouwen op Christus. Zijn wandel was in de hemel waardoor hij, zoals uit de volgende teksten blijkt, hemelse vruchten vertoont: lijdzaamheid, zachtmoedigheid, zelfverloochening, eenswillendheid met de wegen des Heeren.

Als het geloof niet in oefening is dan ziet men niet naar Boven maar op de omstandigheden. Dan siddert men voor de vijand en is men bevreesd voor satan. Als dan de hemel gesloten blijft komen er vaak ‘waarom’-vragen voort uit ons rechthebbende bestaan. Het is genade als de Heilige Geest dan leert dat we zelf de hemel hebben gesloten en dat we onwaardig zijn dat de Heere tot ons spreekt. En toch de roep: Och, dat Gij de hemelen scheurdet, dat Gij nederkwaamt, dat de bergen van Uw aangezicht vervloten (Jes. 64:1).

Wat een genade als er een rechteloze, schuldige zondaar overblijft die beleeft dat men niet beter is dan de mensen die je kwetsen of geweld aandoen. Maar bij wie het tevens de grootste nood is dat God aan Zijn eer mag komen. Dan zal de Heere niet achterblijven. Hoe donker en eenzaam Gods weg moog’ wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen. Als Zijn gunst weer ervaren wordt dan krijgt men de hemel in het oog en ziet men de vijand niet meer, ook al is deze nog aanwezig. Stéfanus’ natuurlijke en geloofsoog wordt ingenomen door de heerlijkheid Gods en Jezus, staande ter rechterhand Gods. Wat hij ziet is in aardse taal niet uit te drukken. Dan kan men slechts in verwondering en aanbidding getuigen: O Heere, hoe groot is het goed dat Gij bereid hebt dien die U liefhebben! Hij ziet Jezus staan. Calvijn geeft aan dat het zitten van Christus erop wijst dat Hij Rechter en Heerser is. En dat een staande Christus uitdrukt dat Hij de Strijder voor en de Helper van Zijn Kerk is. De staande Christus roept Stéfanus (en al Gods kinderen ook in 2023!) toe: de HEERE zal voor ulieden strijden en gij zult stil zijn (Ex. 14:14). Ik help u, ook ondersteun Ik u met de rechterhand Mijner gerechtigheid (Jes. 41:10). Zijt getrouw tot den dood, en Ik zal u geven de kroon des levens! (Openb. 2:10).

De staande Christus drukt ook uit dat Hij als het ware Zijn armen uitstrekt om Stefanus’ ziel op te nemen in eeuwige heerlijkheid. Dat kan nu alleen omdat Christus Zelf in de uiterste benauwdheid onder een gesloten hemel door Zijn Vader verlaten werd. Daarom zal God in Christus Zijn Kerk niet begeven en niet verlaten en ze op Zijn tijd opnemen in eeuwige heerlijkheid.

Stéfanus wordt gedreven om aan de Grote Raad te getuigen wat hij ziet. Zie, ik zie de hemelen geopend, en den Zoon des mensen, staande ter rechterhand Gods. Alsof hij zegt: Die Jezus Die gij verraden en vermoord hebt, is gereed om tegen u te strijden en mij te helpen. O! Kust den Zoon, opdat Hij niet toorne, en gij op den weg vergaat, wanneer Zijn toorn maar een weinig zou ontbranden! Worden ze nu verslagen van hart? Smeken ze nu om genade? Nee! Het getuigenis van Stéfanus is olie op hun vuur van haat. Maar zij roepende met grote stem, stopten hun oren, en vielen eendrachtelijk op hem aan, En wierpen hem ter stad uit.

Gewillig laat Stéfanus zich leiden buiten de legerplaats, de smaadheid van Christus dragende (Hebr. 13:13). De Heere had met vuur van de hemel de mannen van de Grote Raad kunnen verteren! Maar Hij deed het niet. Stéfanus’ raad was uitgediend. Hij wordt geroepen tot de martelaarsdood. Hij krijgt stervensgenade. En stenigden hem. Ieder steen was een steen van haat die geworpen werd op Christus’ dienstknecht. Dus op Christus Zelf. Daarentegen was iedere steen ook een steen die Stéfanus dichter bij de verheerlijkte Christus in het Vaderhuis bracht. Daarom waren het ook stenen van liefde.

Geliefde lezer, besef toch dat u door iedere zonde ook een steen op Christus werpt! Terwijl Stéfanus dood gestenigd wordt, geeft hij zich over in de armen van Gods barmhartigheid en ontferming. Aanroepende en zeggende: Heere Jezus, ontvang mijn geest. Hij valt op zijn knieën om nederig en ootmoedig te smeken om vergeving voor zijn vijanden. Hij roept niet om wraak. Dat doet de oude mens. Maar vervuld met liefde en zelfverloochening smeekt hij zolang er adem in zijn longen was: Heere, reken hun deze zonde niet toe. Zo drukt hij tot de laatste snik de voetstappen van Christus, Die stervende bad: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen (Luk. 23:34).

En als hij dat gezegd had, ontsliep hij. Toen werd hij opgenomen in heerlijkheid. Stéfanus stierf zoals hij leefde. Hoe zal uw sterven zijn? Zoekt de Heere en leeft!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen