De rechtvaardige Lot

De godvrezende man zal niet veel geslapen hebben en zich geen rust gegund hebben. Al vroeg zocht hij de plaats op waar hij de omgeving van Sódom kon zien. Hoe zou het met de steden afgelopen zijn? Zouden er nog tien rechtvaardigen in Sódom geweest zijn? Zouden de steden er nog liggen? Lang hoefde hij niet in het onzekere te verkeren, want we lezen de ontstellende woorden: En hij zag naar Sódom en Gomórra toe en naar het ganse land van die vlakte; en hij zag, en zie, er ging een rook van het land op, gelijk de rook eens ovens (vers 28). Wat zal er veel in hem omgegaan zijn en met wat een heilige huiver moet hij de uitgieting van Gods toorn over de vervloekte steden hebben aangezien toen hij in de verte de rokende steden zag branden. Hij kon met David getuigen: Het haar mijns vleses is te berge gerezen van verschrikking voor U, en ik heb gevreesd voor Uw oordelen (Ps. 119:120).

Toen Abraham daar met ontzetting naar de rokende puinhopen keek, wilde de Heere hem eraan herinneren hoe Hij aan hem wilde denken omdat Hij Lot uit Sódom bevrijd had. Middellijkerwijs had Lot zijn behoudenis te danken gehad aan de voorbede van Abraham. Weliswaar waren er geen tien rechtvaardigen meer in Sódom geweest, maar er woonde wel één rechtvaardige man en dat was Lot. Abraham had gesmeekt: Zult Gij ook de rechtvaardige met de goddeloze ombrengen? (Gen. 18:23). De Heere had dat gebed verhoord en die ene rechtvaardige (met zijn vrouw en twee dochters) uit Sódom gehaald. Vandaar dat we lezen dat toen de Heere de steden verwoestte, God aan Abraham gedacht en Hij leidde Lot uit het midden dezer omkering, in het omkeren dier steden, in dewelke Lot gewoond had (Gen. 19:29).

Daarna lezen we dat Lot het plaatsje Zoar (of Bela) ging verlaten. Maar waarom deed hij dat? De Heere had hem toch beloofd dat Hij Zoar zou sparen? We kunnen dat lezen in Genesis 19:21: Zie, Ik zal deze stad niet omkeren, waarvan gij gesproken hebt. Toch achtte hij die schuilplaats niet langer veilig.

De kanttekening geeft twee redenen van zijn vertrek uit Zoar op. In de eerste plaats vreesde hij dat de Heere het stadje alsnog zou gaan verderven en in de tweede plaats was hij bang dat hij narigheid zou ondervinden van de inwoners. Wat een angst van de inwoners had hij uitgestaan tijdens de laatste nacht in Sódom! Vandaar zijn besluit Zoar te verlaten en een verderop gelegen spelonk in de bergen op te zoeken. We lezen in het laatste gedeelte van dat hoofdstuk: En hij woonde in een spelonk, hij en zijn twee dochters (vers 30).

Er wordt wel gedacht dat Lot zo’n afkeer van het goddeloze stadsleven had gekregen dat hij daarom een eenzame spelonk als woonplaats verkoos, een plaats ver van alle wereldse ijdelheden vandaan. Maar de Bijbel zwijgt daarover. De hervormer Maarten Luther wilde ook zijn zonde waardoor hij zo gekweld werd, uitroeien door allerlei boetedoeningen te doen binnen de wanden van het klooster. Maar hij kwam er bevindelijk achter dat de zonde in hem woonde en dat er alleen vergeving te verkrijgen was door het geloof in de Heere Jezus en dat het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, ons reinigt van alle zonde (1 Joh. 1:7).

Helaas ging het in de spelonk helemaal verkeerd. De ongetrouwde dochters van Lot wilden ieder een kind hebben. Daarom maakten zij hun vader dronken en gingen met hem om alsof hij hun man was. Een klein jaar later kreeg de oudste dochter een zoon die zij Moab noemde en de jongste kreeg een zoon die zij Ben-Ammi noemde. Moab betekent ‘zoon van de vader’ en Ben-Ammi ‘zoon van mijn volk.’ De nakomelingen van Lot zijn de stamvaders geworden van de Moabieten en de Ammonieten, de grote vijanden van het latere Israël uit het Overjordaanse land.

Daarna vernemen we niets meer van Lot. Er wordt wel aangenomen dat hij kort na deze treurige geschiedenis gestorven is. Wat dat aangaat, is hij ‘donker’ weggegaan. Niettemin was hij een kind van God, want we lezen in 2 Petrus 2: 7 en 8: En de rechtvaardige Lot, die vermoeid was van de ontuchtige wandel der gruwelijke mensen, daaruit (uit de plaats Sódom) verlost heeft. Want deze rechtvaardige man, wonende onder hen, heeft dag op dag zijn rechtvaardige ziel gekweld door het zien en horen van hun ongerechtige werken. Hij woonde te midden van grote zondaars, maar leefde zelf niet in de zonden. Integendeel: hij heeft zijn ziel gekweld. De kanttekening merkt naar aanleiding van dat woord ‘gekweld’ op dat hij ‘zich gepijnigd heeft door het gezicht en gehoor in de ongerechtige werken’ (kanttek. 32). Wat was zijn leven anders dan het leven van zijn oom Abraham van wie we aan het einde van zijn leven lezen: En Abraham gaf de geest en stierf in goede ouderdom, oud en des levens zat (Gen. 25:8). ‘Des levens zat betekent dat hij moe was van het werk in dit leven en verlangend uitzag naar de rust van het toekomende leven’, zegt kanttekening 15. Voor al Gods kinderen mag het gelden: Er blijft dan een rust over voor het volk Gods (Hebr. 4:9).

Maar ’t vrome volk, in U verheugd,

Zal huppelen van zielenvreugd,

Daar zij hun wens verkrijgen (Ps. 68:2).

(Volgende keer D.V. 11. Tot een voorbeeld gezet - slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen