Meditatie

In ons hoofdstuk verdedigt Paulus zeer krachtig de opstanding van Christus. Nadat hij zich beroepen heeft op de Schrift, geeft hij een indrukwekkende lijst getuigen aan wie de opgestane Levensvorst persoonlijk is verschenen. Als eerste noemt hij Céfas, de Aramese naam voor Petrus. Paulus noemt alleen het feit van de verschijning, maar niet waar, wanneer en hoe de Levensvorst aan Petrus verscheen. Wel weten we hoe Petrus gesteld was vóór de ontmoeting met zijn Levensvorst. Hij was bitterlijk bedroefd omdat hij zijn Meester verloochend had. Bevreesd voor zijn eigen leven had hij drie dagen geleden zich vervloekt en gezworen: ik ken den Mens niet. Op dat moment keek zijn Meester hem aan. Die blik verbrak zijn ziel en deed hem bitterlijk wenende de eenzaamheid invluchten. Zondigen tegen de liefde van Christus geeft een smart die niet uit te drukken is en die naar de wanhoop trekt.

We weten niet wat Petrus heeft ondervonden in deze dagen. Maar aan de hand van zijn leven proberen we aan te geven wat er geschiedt als men in de draaikolk van beproeving terecht komt. Beproevingen die door satan vaak tot verzoekingen worden gemaakt. Dan kan men het met alle ondervindingen niet meer doen.

Drie jaar geleden, toen voor hem alle wegen van verlossing waren afgesneden, is hij door zijn broer An dreas tot Christus geleid. En Jezus hem aanziende zeide: Gij zijt Simon, de zoon van Jona; gij zult genaamd worden Céfas, hetwelk overgezet wordt: Petrus. De ruimte, de liefde en de zaligheid die ervaren wordt als Christus in gunst neerziet op een verloren mens is niet uit te drukken. Maar als dit aangevochten wordt zal men denken: is het inbeelding geweest?

Toen hij geroepen werd tot het predikambt had hij zeer diepe indrukken van zijn zondige bestaan en zei hij: Heere, ga uit van mij want ik ben een zondig mens. Maar als dit aangevochten wordt zal men denken: een overtuiging is geen overbuiging. Hij heeft zich vol liefde en overgave aan de dienst des Heeren overgegeven. Hij heeft gepredikt, duivelen uitgeworpen, genezen. Maar als dit aangevochten wordt zal men denken: het is slechts ambtelijke ondersteuning geweest. Je bent slechts steigerhout. Toen de schare Jezus verliet en de Heere zei: Wilt gijlieden ook niet weggaan?, heeft hij gezegd: Heere, tot wien zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens. Maar als dit beproefd wordt zal men denken: dat was emotie.

Toen de Heere vroeg: Maar gij, wie zegt gij dat Ik ben?, heeft hij geantwoord: Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods. Maar als dit aangevochten wordt dan zal men denken: het was slechts verstandelijk. Toen ze in grote storm op zee waren en Christus hem gebood: ‘Kom’, liep hij met Christus over de golven. Maar als dit aangevochten wordt zal men denken: het was slechts wondergeloof. In groot zelfvertrouwen dacht hij nooit geërgerd te worden aan zijn Liefste. Hij dacht zelfs voor Hem te kunnen sterven. En nu? Hij heeft zijn lieve Meester verloochend omdat hij zichzelf liever had dan zijn Meester. Wat zal deze zonde hem gesmart hebben. Wat zal de rechtvaardige toorn Gods gedrukt hebben. Wat zal de vervloeking die hij over zich had afgeroepen ingeleefd zijn.

Als men in de draaikolk van beproeving komt blijft er niets anders over dan een goddeloze, opstandige vijand van God die de vloekspraken uit Gods Woord zich eigent. Weet zeker dat de satan dan zal proberen de liefde tot God eruit te zeven. Maar dat lukt hem nooit. Want de liefde is door de Heere ingestort en daarom vast gegrond (wie zal ons scheiden van de liefde van Christus?). Die liefde doet uitgaan tot de Heere, ook al is alles verzondigd.

In de draaikolk van beproeving verliest men de grond uit zijn bekering en is Jezus verborgen. Men komt aan de rand van de afgrond. Maar zulke verloren, verdoemelijke, vijandige zondaars mogen ervaren ‘de bloem van het geloof groeit aan het randje van de hel’ (Ambrosius). Zo ook bij Petrus. Onverwacht en ongedacht stormen op paasmor­gen de vrouwen binnen die de blijde tijding brengen dat Christus is opgestaan uit de dood, dat Hij hen voorgaat naar Galiléa en dat ze Hem daar zullen zien! En wat was het grootste wonder voor Petrus? Dat de engelen, als boodschappers Gods, bevolen hadden deze blijde boodschap te verkondigen aan Zijn discipelen en Petrus. Hij stond wel achteraan de lijst maar hij was nog niet van de lijst, al was dat verdiend.

Wat zal Petrus zich verwonderd hebben in Gods onbegrijpelijke liefde en onbezweken trouw. De belofte dat ook hij de Opgestane zal zien, zal tot grote blijdschap zijn geweest. Zal deze blijdschap niet gemengd zijn geweest met vrees? Zal hij niet een vertoornde Jezus ontmoeten die hem zal wegwerpen vanwege zijn verloochening? De benauwdheid kan nog wel groter zijn geweest dan voor de blijde boodschap van de vrouwen.

Ook de vervulling van een belofte gaat door de onmogelijkheid heen. Petrus staat aan het einde van de lijst maar Hij zal de eerste discipel zijn die Christus mag zien in Zijn opstandingsheerlijkheid. Waarom? Thomas Watson schrijft ergens ‘hoe beschaamder Gods kinderen zijn over hun zonden, hoe aangenamer ze zijn in Christus ogen’. Onverwacht bezoekt Christus Zijn diep gevallen Petrus. En dat Hij is van Céfas gezien. In de oorspronkelijke taal staat ‘Hij liet Zich zien’. Het ging van Christus uit. Hij hief als het ware Petrus’ hoofd omhoog en deed hem Zijn gunst aanschouwen. Wat zal er verwondering zijn geweest.

Het woord zien geeft ook weer dat men elkaar in de ogen ziet. De ogen zijn een spiegel van de ziel. Christus zag Céfas, de nieuwe mens, in het hart. Hij zag zijn werk. Hij zag Zijn duive, Zijn volmaakte die zonder enig gebrek is. En Petrus mocht met een geloofsoog de Opgestane zien in Zijn hart. Hij zag Zijn hoogste Profeet Wiens lippen zijn als leliën, druppende van vloeiende mirre. Hij zag zijn enige Hogepriester Die hem gekocht heeft met Zijn bloed en verlost uit de klauwen van satan. Hij zag zijn eeuwige Koning Die hij begeert te dienen en te volgen.

Hoe keek Petrus op Zijn Meester: starende zoals het grondwoord dit aangeeft. Blijvend zien, verwonderend zien. Al wat aan Hem is, is gans begeerlijk. Wie kan het vatten dat de Opgestane Christus altijd met Zijn Middelaarsoog ziet op Zijn kinderen die in zichzelf niet boven de verloochenende Simon uit kunnen komen. Wat is voor Petrus waar geworden: Gij hebt, o HEER’, in ’t dood’lijkst tijdsgewricht mijn ziel gered, mijn tranen willen drogen’.

Wat heeft de Heere deze val ten goede gebruikt voor Petrus’ zielenleven. Hij heeft de Paasweldaad mogen ontvangen. Maar ook, wat roept hij in zijn zendbrieven op te wandelen in een weg van heiligmaking en het beeld van Christus uit te stralen. Maar gelijk Hij Die u geroepen heeft, heilig is, zo wordt ook gij zelven heilig in al uw wandel (1 Petr. 1:15). Wat is een heilig leven? Een nabij leven, een afhankelijk leven, een zonde dodend en vlees kruisigend leven in Christus. Ik ben met Christus gekruist; en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des Zoons Gods, Die mij liefgehad heeft en Zichzelven voor mij overgegeven heeft (Gal. 2:20).

Geliefde lezer, deze geschiedenis leert dat er geen val te diep, geen schuld te groot en geen zonde te gruwelijk is of Gods genade is groter. Ja, er is overvloeiende genade voor de grootste der zondaren. En die dat mogen ervaren zullen blijven smeken: ‘Zeer groot zijn mijn misdaden; Maar, uit louter genaden, Maak mij, HEER’, daarvan rein’ (Ps. 6:4 Datheen).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen