Jozua, de knecht des Heeren

Wat hadden de stammen van het Overjordaanse nu toch gedaan? Zij hadden naast het enige wettige altaar des Heeren een tweede altaar opgericht aan de Jordaan! Daarmee haalden zij niet alleen de toorn des Heeren over zichzelf, maar ook over het hele volk van Israël. Het kon niet anders of een vreselijke straf moest het hele volk van Israël spoedig treffen.

Wat was er destijds niet in Peor gebeurd? Toen hadden de Israëlieten door de listige aanslag van Bíleam de afgoden van de Moabieten gediend en de Heere nam toen door een plaag vier en twintig duizend mensen door de dood weg. Pínehas, de kleinzoon van Aäron, had toen zeer geijverd voor de Naam des Heeren en als beloning ontvingen hij en zijn kinderen het priesterschap. Door zijn tijdig ingrijpen was Gods toorn van de Israëlieten afgewend. Zodat Ik de kinderen Israëls in Mijn ijver niet vernield heb, sprak de Heere toen (Num. 25:11).

Wat was er ook gevolgd op de overtreding van Achan? De slag om Ai werd er door verloren en hijzelf werd met zijn hele gezin gestenigd (Joz. 7:25). En nu hadden de tweeënhalve stammen opnieuw Gods oordeel ingeroepen door een tweede altaar op te richten! Het kon niet anders of Gods geduchte straf zou het hele volk van Israël treffen. De tien stammen vreesden dat het allerergste voor de deur stond!

Daarom namen zij het plan op om met een leger hun broeders flink af te straffen. We lezen in de Bijbel: Als de kinderen Israëls (de tien stammen) dit hoorden, zo verzamelde de ganse vergadering der kinderen Israëls te Silo, dat zij tegen hen optogen met een heir (Joz. 22:12).

Nog niet zo lang geleden waren de stammen in vrede en eensgezindheid uit elkaar gegaan en Jozua had de vertrokken Israëlieten Gods zegen toegewenst. Er was geen wanklank gehoord! Maar ineens was het met de goede onderlinge verstandhouding gebeurd. De tien stammen vreesden dat elk ogenblik Gods straf over het hele land zou worden uitgevoerd en dat was allemaal de schuld van de tweeënhalve stammen die een tweede altaar had gebouwd. In korte tijd was er een dreigende oorlogstoestand ontstaan en een flink leger stond gereed om de afvallige broeders aan te vallen. Elk moment kon er een burgeroorlog losbarsten.

Maar gelukkig kwam het niet zover. Op het laatst bedachten de tien stammen zich. Zij namen het verstandige besluit een delegatie of afvaardiging naar het Overjordaanse te sturen. De belangrijkste man van de afvaardiging was de bekende priester Pínehas en met hem gingen tien vooraanstaande Israëlieten mee. De tien mannen vertegenwoor digden de negenenhalve stammen uit het eigenlijke Kanaän. Ook de halve stam van Manasse stuurde een vertegenwoordiger, vandaar dat er tien vertegenwoordigers of (zoals de Bijbel ze noemt) ‘vorsten’ met Pínehas meegingen.

Toen ze bij hun broeders aankwamen, spraken zij: ‘Waarom hebben jullie Gods wet overtreden met het bouwen van een tweede altaar? Weten jullie wel wat er gevolgd is op de zonde in de tijd van Bíleam? En wat er gebeurd is met Achan? Alsof dat alles niet erg genoeg was, hebben jullie opnieuw een zware zonde begaan. Waarom zijn jullie opnieuw de Heere ongehoorzaam? Vinden jullie je eigen landstreek soms onrein omdat je een tweede altaar hebt gebouwd? Als je dat vindt, kom dan gerust aan de andere kant van de Jordaan wonen. Wij zoeken wel een plaats voor je op.’

O, wat schrokken de mannen uit het Overjordaanse van de zware beschuldigingen. Ze wisten niet wat ze hoorden! Daar werden ze uitgemaakt voor mensen die de dienst van de Heere ongehoorzaam waren, terwijl ze zichzelf van geen kwaad bewust waren. De zware beschuldiging bleek onterecht. Daarom antwoordden de mannen van het Overjordaanse verontwaardigd: ‘Wat denken jullie wel van ons! Wij hebben geen tweede altaar gebouwd, maar een gewoon herdenkingsmonument opgericht. Wij wensen in alles met jullie mee te leven en samen de Heere te dienen. Het zij verre van ons, van ons, dat wij zouden wederspannig (ongehoorzaam) zijn tegen den HEERE of dat wij te dezen dage ons van achter den HEERE afkeren zouden’ (vers 29). Toen werd het de afgevaardigde mannen duidelijk dat zij ten onrechte hun broeders verdacht hadden en dat het alles berustte op een groot misverstand. Wat waren ze blij dat ze eerst een onderzoek hadden ingesteld en niet met man en macht ten strijde tegen hen waren opgetrokken.

Na hartelijk afscheid van hen genomen te hebben, keerden de afgevaardigde mannen naar hun plaats terug en vertelden tot grote blijdschap van de tien stammen dat hun broeders geen tweede altaar hadden opgericht, maar een monument dat een blijvend getuigenis wilde zijn van hun goede band met de Heere en met de tien stammen. Het antwoord nu was goed in de ogen van de kinderen Israëls, en de kinderen Israëls loofden God, en zeiden niet meer van tegen hen op te trekken met een heir om het land te verderven waarin de kinderen Ruben en de kinderen van Gad (alsook half Manasse) woonden (vers 33).

(Volgende keer D.V. 26 Jozua’s laatste woorden-slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen