David, de man naar Gods hart

Het goedbedoelde condoleantiebezoek kreeg een averechtse uitwerking. De knechten van de nieuwe koning stookten hem op door te zeggen dat koning David zijn knechten alleen maar gezonden had met het doel het land te bespioneren. Koning Hanun geloofde graag de beschuldiging en in plaats van Davids knechten te eren, liet hij de baard aan de ene kant van hun gezicht afscheren en hun kleren tot de heupen afsnijden. Op die manier onteerde hij op een vreselijke manier Davids gezanten. Zij durfden uit schaamte niet naar koning David terug te keren en de koning raadde hen aan in Jericho te blijven tot hun baard weer gegroeid was.

Intussen was David woedend om het gedrag van Hanun en terecht vreesden de Ammonieten dat hij een dergelijke belediging niet over zijn kant zou laten gaan. Weldra trok Joab dan ook met een machtig leger op de Ammonieten af, die intussen hulp hadden gezocht en gekregen van de Syriërs. Op een gegeven moment bevond Joab zich tussen het leger van de Ammonieten en het leger van de Syriërs. Joab streed tegen de Syriërs en zijn broer Abisaï tegen de Ammonieten. Ze beloofden elkaar te helpen: als Joab zou verliezen zou zijn broer hem te hulp komen en – omgekeerd – als Abisaï het heel moeilijk zou krijgen, zou Joab hem bijspringen.

Dat het een zeer moeilijke situatie voor de beide broers was, bleek wel uit de bemoediging van Joab aan zijn broer: Wees sterk en laat ons sterk zijn voor ons volk en voor de steden van onze God; de HEERE nu doe wat goed is in Zijn ogen (2 Sam. 10:12). Joab wist de Syriërs te verdrijven en zijn broer Abisaï wist eveneens de Ammo nieten te verslaan.

Terwijl Joab naar Jeruzalem was teruggekeerd en de Ammonieten zich vooral in hun hoofdstad Rabba hadden teruggetrokken, verzamelden de Syriërs zich echter opnieuw en legerden zich bij de plaats Helam. Toen David dat vernam, trok hij zelf met een groot leger de Jordaan over en versloeg hen bij die plaats voorgoed. In die strijd werd hun krijgs overste Sobach gedood. Omdat de Syriërs helemaal uitgeschakeld werden, sloten zij noodgedwongen vrede met de Israëlieten en konden de Ammonieten niet meer op hun hulp rekenen.

Niet lang hierna belegerde Joab Rabba, de hoofdstad van de Ammonieten. Tegen de tijd dat de stad in zijn handen zou vallen, nodigde hij koning David uit om Rabba in te nemen met de bedoeling dat niet hij, maar de koning de roem van de overwinning zou krijgen. Koning David nam daarop de stad in en de gouden koningskroon van de Ammonitische vorst werd na de overwinning op Davids hoofd geplaatst.

Verder werden de steden van de Ammonieten overvallen en de inwoners op zeer wrede manier, naar het gebruik van die tijd, gestraft. De uitzonderlijke bestraffing zou ook het gevolg geweest kunnen zijn van Davids veraf leven van de Heere in deze tijd. Juist tijdens de belegering van Rabba door Joab viel David, die in Jeruzalem was achtergebleven, in grote zonde. In een volgende vertelling hopen we dat vreselijke voorval te vertellen.

De oorlog tegen de Ammonieten had bij elkaar drie jaar geduurd. In de onder werping van de Ammonieten en de andere volkeren werd de belofte van de Heere aan Abram vervuld dat Hij op Zijn tijd die volkeren aan Israël onderwerpen zou. We lezen in Genesis 15:18: Te dienzelve dage maakte de HEERE een verbond met Abram, zeggende: Uw zaad heb ik dit land gegeven, van de rivier van Egypte af tot aan de grote rivier, de rivier Frath.

In de volgende verzen worden de verschillende volkeren genoemd die op Gods tijd overwonnen zouden worden en dat werd vervuld onder koning David. David was in zijn strijd een type van de Heere Jezus. Zoals David zijn land verloste van de vijandige omringende volkeren, zo verlost de Heere Zijn kinderen (het geestelijke Israël). We lezen in vraag en antwoord 34 van Zondag 13: ‘Waarom noemt gij Hem onze Heere? Omdat Hij ons met lichaam en ziel van al onze zonden, niet met goud of met zilver, maar met Zijn dierbaar bloed gekocht, en van alle heerschappij des duivels verlost heeft, en ons alzo Zich tot een eigendom gemaakt.’

Daar zal Ik David, door Mijn kracht,

Een hoorn van rijkdom, eer en macht

Doen rijzen uit zijn nageslacht.

’k Heb Mijn gezalfde knecht een licht,

Een held’re lampe toegericht (Ps. 132:11).

(Volgende keer D.V. 24. Een zwarte bladzijde in het leven van David)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen