2. De terugkeer naar Israël

De schatbewaarder Mithredath had de heilige voorwerpen bezorgd en overhandigd aan Sesbázar, de vorst van Juda. De kanttekeningen denken dat Sesbázar dezelfde was als Zerubbábel die door koning Kores tot landvoogd over Juda was aangesteld. Vandaar de toevoeging achter zijn naam: Sesbázar, de vorst van Juda. In het laatste vers van hoofdstuk 1 lezen we: Alle vaten van goud en zilver waren vijfduizend en vierhonderd; deze alle voerde Sesbázar op met degenen die van de gevangenis opgevoerd werden, van Babel naar Jeruzalem (Ezra 1:11).

Daarna krijgen we in hoofdstuk 2 een register van de Joden die met vorst Zerubbábel en andere hoofden naar Jeruzalem zijn teruggekeerd. In totaal keerden er zo’n 50.000 Israëlieten naar het land van Juda terug. Na de wegvoering van het tienstammenrijk, in 722 v. Chr. naar Assyrië, vertegenwoordigde Juda het hele Israël. Vanaf dat ogenblik werd het de gewoonte om de Israëlieten Judeeërs te noemen. Dat woord werd in onze taal verbasterd tot Joden. Na de terugkeer uit de ballingschap van Babel spreken we niet meer van Israëlieten, maar wordt de gebruikelijke naam: Judeeërs of Joden.

Ook werd na de ballingschap de eeuwenlange scheuring van het volk Israël (het tienstammenrijk en het tweestammenrijk) teniet gedaan. Voortaan zou er weer sprake zijn van één volk der Joden, terwijl het na de ballingschap ook met het aanbidden van de afgoden was gedaan.

De teruggekeerde ballingen vormden ‘het overblijfsel’ waarvan de profeten gesproken hadden en zij zouden zich gaan vestigen in de plaatsen waar hun families hadden gewoond. Over hen waren twaalf hoofden gesteld, waarvan heel bekend werden de reeds genoemde Zerubbábel, de vorst van Juda, en Jésua of Jozua, de priester. Beide namen zullen we in het vervolg meermalen tegenkomen.

Verder worden in het register van de teruggekeerde ballingen achttien families opgesomd. Ook wordt meegedeeld waar die families vroeger hadden gewoond en waar zij zich opnieuw vestigden. Opmerkelijk is dat al die families zich in een wijde kring rond de stad Jeruzalem bevinden. Ten slotte treffen we een opsomming van priesters, Levieten en poortwachters aan, alsook van de Nethínim (de Gibeonieten), die destijds ‘tot knechtelijk dienstwerk in de tempel waren overgegeven’ (kanttek. 14). Een moeilijkheid deed zich voor toen sommige Joden hun afkomst niet konden bewijzen. Wat overigens geen wonder was daar veel Joden al zolang van huis waren en zij destijds alles achter hadden moeten laten.

Er keerden namelijk niet alleen Joden uit Juda en Benjamin terug (het tweestammenrijk, dat 70 jaar geleden weggevoerd was), maar ook Joden uit het tienstammenrijk; zij hadden al meer dan 180 jaar in ballingschap doorgebracht. Vanzelfsprekend zouden zij die hun afkomst niet konden bewijzen, in de toekomst niet in aanmerking komen om priesterwerk in de tempel te verrichten en zij mochten niet van de heiligste dingen eten (vers 63). Dat de geslachtsregisters zo goed mogelijk werden bijgehouden, had te maken met het feit dat de Heere wilde dat op die manier kon worden aangetoond uit welke familie de Messias zou voortkomen én dat het priesterdom tot op de komst van Christus in Aärons linie moest blijven (kanttek. 19).

Zoals we reeds opmerkten, keerden ongeveer 50.000 mensen naar Israël terug. Uit ‘Leren en leven’, het bekende handboek voor Bijbelonderwijs, nemen we het volgende staatje over dat de volgende onderverdeling van de 50.000 personen geeft:

a. 12 leiders of stamhoofden;

b. 24.144 Israëlieten uit de twee stammen Juda en Benjamin;

c. 4.289 priesters;

d. 341 Levieten, onder wie 128 zangers en 139 portiers;

e. 392 Gibeonieten en andere helpers;

f. 652 overigen;

g. 7.337 knechten, onder wie 200 zangers;

h. 12.500 Israëlieten uit de tien stammen.

Van de teruggekeerde ballingen keerden slechts 341 Levieten terug en 4 van de 24 priesterafdelingen.

Wat zullen vooral Gods kinderen onder de teruggekeerden zich verwonderd hebben over Gods verbondstrouw. Die terugkeer was immers enkel genade. Daarin bewees de Heere dat Hij, ondanks de zonden van het volk, aan Zijn verbond bleef gedenken en mocht het in vervulling gaan: Indien zij Mijn inzettingen ontheiligen, en Mijn geboden niet houden, zo zal Ik hun overtreding met de roede bezoeken, (wat vervuld werd in de ballingschap). Maar Mijn goedertierenheid zal Ik van hem niet wegnemen, en in Mijn getrouwheid niet feilen. Ik zal Mijn verbond niet ontheiligen, en hetgeen dat uit Mijn lippen gegaan is (door middel van de profeten die voorzegden dat een overblijfsel behouden zou worden), zal Ik niet veranderen (Ps. 89:32-35).

Het was op grond van die verbondstrouw dat de ballingen weer naar hun land mochten terugkeren. Geen wonder dat hun mond vervuld werd met lachen en hun tong met gejuich toen de HEERE de gevangenen Sions wederbracht en zij gelijk waren aan degenen die dromen (Ps. 126:1 en 2).

(Volgende keer D.V. 3. De geestelijke betekenis van de ballingschap en de verlossing)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen