Bidden

Een discipel van Jezus bidt. Jezus veronderstelt het bij zijn discipelen. Het gebed heeft een innerlijke noodzaak. Het is als ademhalen. Een mens die niet ademt, gaat dood. Zo kan de ziel niet zonder gebed. Daarom is het ook een plicht, een roeping.

Het is een roeping van iedere gelovige, zoals Christus zelf ook biddend leefde. Zijn persoon gaat helemaal op in het gebed. We kunnen de figuur van Christus slechts werkelijk begrijpen vanuit de de verbondenheid met God de Vader door het gebed. Regelmatig trekt Jezus zich terug in de eenzaamheid om te bidden (Luk. 6:12; 18; 28-29, 11:1).

Een noodzaak dus. Je hoort wel eens: het echte gebed kun je niet afdwingen. Dat komt spontaan uit het hart. Wanneer het gebed niet spontaan oprijst, wordt er gezegd, dan is het onecht en onnatuurlijk. Maar zo is het niet. Natuurlijk is er het spontaan gebed. Als er een ingrijpende gebeurtenis plaatsvindt, een redding, een goede uitslag, een gevoel van diep geluk: dank Here, prijs God. Of een diepe nood, een angstig moment: Here help mij!

Je kunt Gods aanwezigheid zo intens voelen dat je spontaan met Hem begint te spreken. Overweldigd door Gods goedheid, wandelend in de natuur of bij het lezen uit de Schrift. Maar iedereen snapt toch dat de blijdschap of het geluk zo intens kan zijn, dat men God eenvoudigweg vergeet en opgaat in het moment. Jezus vertelt ergens van tien melaatsen die zijn genezen. Negen van hen vergaten God te danken. Dat is vaak wel de praktijk. Nood leert bidden, is slechts een halve waarheid. Wie het gebed laat afhangen van de ‘innerlijk aandrang’ zal het gebed spoedig verleren.

De vraag is of je überhaupt wel op je gevoel af kunt gaan. Als je geen honger hebt, kun je wel zeggen: ‘ik eet maar niet.’ Maar geen honger hebben, kan ook betekenen dat iemand ziek is. En het is voor een zieke niet verstandig op zijn gevoel af te gaan. Je kunt beter vertrouwen op het oordeel van de arts. En een zieke moet eten, met regelmaat. Waar de honger en dorst naar God ontbreken, betekent niet dat je God niet nodig zou hebben, maar dat je ziek bent en genezen moet worden. Het is een trotse en tegelijk armzalige houding als we leven volgens het principe wat ik niet voel, wil ik ook niet. De apostelen wijzen ons er ook vaak op dat we niet moeten vertragen als het gaat om bidden. We worden zo snel meegesleurd met de waan van de dag of de zorgvuldigheden van het leven. Voor je het weet verkommert de ziel. En de ziel van de christen leeft op in de verbinding met zijn God. Vandaar de aansporing om te bidden. Het is de ademhaling van de ziel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen