Ds. T. J. Doornenbal herdenkt Ds. W. Blaak

In de bladen hebben we kunnen lezen dat ds. W. H. Blaak is overleden, predikant van de Oud Gereformeerde Gemeenten in Nederland. In de Hervormde Kerkbode schrijft ds. J. T. Doornenbal van Oene ter nagedachtenis van ds. Blaak het volgende:

„Vrijdag de begrafenis bijgewoond van ds. W. H. Blaak, ^m.-pred. der Oud- Gereformeerde Gemeente van St. Philipsland. Nog geen maand geleden zei ik tot één van mijn vrienden: „En nu moet Ik zo gauw mogelijk ds. Blaak eens opzoeken." Natuurlijk is het weer niet gebeurd. Dan heb je van achteren spijt, maar dat helpt niet. Daarom te meer had ik behoefte naar zijn begrafenis te gaan. In mijn jonge jaren heb ik zoveel vriendschap en hartelijkheid van hem ondervonden. Het was in de tijd toen ik nog een* grote liefde had voor het volk van God en een bepaalde voorliefde voor kleine kerkjes. Zondags ging ik altijd naar de kerk in mijn geboorteplaats, maar in de week zat Ik overal waar maar een kerkdeur open was. En een bijzondere voorkeur had Ik voor predikanten en oefenaren van die oude afgescheiden kerkjes en kruisgemeenten van die dagen en velen heb Ik er horen preken.

Met ds. Blaak heb ik kennis gemaakt lang voor hij predikant was. Als oefenaar hoorde ik hem vaak In 't kleine kerkje van de Oud-Geref. Gemeente van Neerlangbroek, vlak bij mijn geboorteplaats. Het was altijd een eenvoudig, eerlijk en ernstig woord, van hart tot hart. En eerlijk en eenvoudig is hij altijd geweest en gebleven. Hij droeg destijds nog de gewone boerendracht en zó kan Ik hem mij 't best herinneren. En onvergetelijk blijven mij de diensten uit die jaren, waarin hij voorging. Het kerkje was altijd overvol, heel laag van verdieping en vreselijk warm, zodat het zweet meermalen van mijn lichaam gutste. De dienst duurde eindeloos lang en ik weet nog heden hoe groot 't gevoel van bevrijding was als 't eindelijk afgelopen was en ik weer naar buiten kon, de frisse lucht en de vrije natuur in. En toch ging ik er altijd weer heen, want het trok mij onweerstaanbaar, het eenvoudige kerkvolk, het slepende zingen van de psalmen van Datheen, de zware en gevoelige ernst der prediking. En vooral voor de persoon van de eenvoudige oéïenaar had Ik in die jaren de grootste eerbied en dat Is ook nooit veranderd. Een beetje bang was ik wel voor hem. Ik heb eenmaal n.1. ongenadig van hem op m'n haren gehad. Ik was nog student en zonder hoed naar de kerk gekomen. Hij was er bepaald ontdaan van. „En dat voor een toekomstige leraar" zei hij. Het was verschrikkelijk. Goeie, ouwe ziel, hij moest eens geweten hebben, dat Ik na 30 jaar nog een even grote nekel aan een hoed zou hebben als toen! Maar verder heb Ik nooit anders dan de grootst mogelijke harteiijK.ieiü van hem ontvangen. Hij was zo meelevend en meende het zo goed. Nooit stelde hij zich boven anderen, maar altijd achtte hij zich de minste. En ook In zijn vermaningen was hij nooit anders dan liefdevol en teer. En bij al zijn ernst was hij toch ook echt opgewekt en alle gewlchtdoenerij was nem vreemd. Wel heeft hij er tegenop gezien predikant te worden! Ds Boone, destijds de enige predikant van al de Oud-Geref. Gemeenten, begon oud te worden. Hij was toen de enige, die nog de oude predikantendracht droeg van de kruisgemeenten, een soort toga met bef, korte broek, lage schoenen met zilveren gespen en een steek. Ik heb hem er nog In gekend en horen preken. En hij hield er met grote stelligheid aan vast. Het was zijn wens, dat Blaak zijn opvolger zou worden en die begreep wel, dat hij zich niet zou kunnen ontrekken. Hij vertelde 't mij zelf in die dagen en ook hoe hij er onder liep te zuchten. „En dan willen ze natuurlijk ook nog, dat ik dat pak aan doe", kermde hij „Maar ja, daar zal wel niet anders opzitten." En dan lachte hij maar weer. Nog altijd heb ik spijt, dat ik niet naar zijn bevestiging In St. Philipsland geweest ben, 26 jaar geleden. Ds. Boone heeft hem zelf met zijn laatste krachten tot de bediening ingeleid en hem ook de ambtskleding aangedaan. Kort daarop Is hij gestorven en toen was ds Blaak alleen leraar van al die kleine gemeenten In heel het vaderland. Maar hij bleef dezelfde, altijd nederig en eenvoudig. Preken deed hij niet, volgens zijn eigen zeggen: hij „sprak alleen maar een woordje." En dat deed hij zo gewoon, dat een kind het begrijpen kon, altijd ernstig en waarschuwend, maar ook uitermate troostend voor een bekommerd volk. Daarin was hij enig in zijn soort. Niemand kon zo laag afdalen en zo bemoedigend spreken als hij. Zelfs voor de kleinen had hij een woord. Tijdens de oorlog was hij vaak in de Betuwe en daar hebben we elkaar weer ontmoet toen Ik zelf al predikant was en Ik gevoelde me bijzonder vereerd toen hij mij in mijn huis kwam bezoeken. En nu is hij heengegaan, zonder dat Ik hem heb weergezien. Het spijt mij meer dan ik zeggen kan."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen