Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Uitgestorven fenomenen

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Uitgestorven fenomenen

2 minuten leestijd

‘Heeui’ zegt een jongen die mij tegemoet komt bij de supermarkt. Ik groet terug en loop verder. Geen bijzonder moment, behalve het feit dat hij mij niet kent en ik hem ook niet. We begroeten elkaar gewoon omdat we allebei in dezelfde supermarkt zijn. Een fenomeen dat ik me wel herinner van mijn jeugdjaren, maar in de stad jarenlang heb gemist. Terug op het platteland vallen er wel meer dingen op die ik in door mijn leven in de Randstad verloren waande.

Zo luiden de kerkklokken in mijn dorpje drie keer per dag onafgebroken, om acht uur ‘s morgens, twaalf uur ‘s middags en ‘s avonds nog een keer om acht uur. Even speuren op internet leert dat dit ooit een calvinistische gewoonte was om de werktijden af te bakenen. Om acht uur beginnen, om twaalf uur is het tijd om te schaften en om acht uur ‘s avonds zit de werkdag er weer op. Het gebeier dat nu mijn huis binnendringt, is een overblijfsel uit die tijd.In mijn kindertijd was het altijd een hoogtepuntje als de rijdende vriezer langs kwam, want dan kregen we meestal een ijsje. Een knalgele vrachtwagen die uitpuilde van de diepvriesproducten reed dan voor de deur, mijn moeder vulde een formulier in en vervolgens bracht de ‘eskimoman’ de producten naar de voordeur. Vorige week zag ik, na jarenlange afwezigheid daarvan in mijn leven, bij Middelharnis weer een diepvriesauto rijden. Tot mijn verbazing bestaat dat dus nog steeds. Blijkbaar zijn er op het eiland overdag genoeg mensen thuis om aan huis diepvriesproducten te verkopen.

Andersom zijn er ook genoeg fenomenen die in de Randstad dagelijkse kost zijn, maar hier op het eiland niet bestaan. Ik denk aan scheurende bezorgbrommertjes, op iedere hoek een Turkse pizzawinkel en een treinstation op fietsafstand. Voor mij weegt het plezier van gewoon ‘heeui’ kunnen zeggen tegen iedereen die je tegenkomt, ruimschoots op tegen het gemis van een Turkse pizza en een treinstation.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 14 december 2012

Eilanden-Nieuws | 21 Pagina's

Uitgestorven fenomenen

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 14 december 2012

Eilanden-Nieuws | 21 Pagina's