De brug naar het eiland

April 1819

Benjamin Booker zat met bonzend hart in de Old Bailey. Zijn belangrijkste zaak tot nu toe kwam eindelijk voor het gerecht; zijn kans om zich te bewijzen aan de partners van de firma.

De rechtszaal bood hetzelfde rumoerige toneel als altijd: lawaaiige toeschouwers en journalisten op de tribune, rondlopende getuigen die op hun beurt wachtten, en advocaten met pruik die elkaar opjutten als boksers in de ring.

De voorname zalen glansden van gewreven houten lambriseringen en een gekroond kruis sierde de muur boven de verhoogde rechterstoel, waar een rechter met een witte pruik op zat, pronkend in zijn toga. Links van hem zaten twaalf mannelijke juryleden bij elkaar in hun drie rijen banken naar een getuigenis te luisteren.

Als procureur was het werk van Benjamin allemaal voorbereidend werk geweest – op de achtergrond. Nu was het aan de advocaat die hij in de arm had genomen om de zaak te bepleiten. Benjamin zat aan de zijlijn en bad in stilte om succes. Met een steek van schuldgevoel drong het tot hem door dat hij de laatste tijd niet had gebeden. Hij was er zo zeker van geweest dat Susan Stark de waarheid vertelde, dat hij zijn carrière en goede naam op het spel had gezet om de afloop van dit proces.

Het bleek een ramp te worden.

Dit was er aan de hand: William Stark was getrouwd met Susan Wettenhall, een adembenemende schoonheid zonder fortuin. Nu had hij kennisgemaakt met een rijke erfgename die vijfduizend per jaar verdiende en hij had spijt gekregen van zijn keuze. Omdat een echtscheiding nagenoeg onmogelijk was, had hij besloten zijn huidige vrouw van bigamie te beschuldigen om zich op die manier van haar te bevrijden. Hij beweerde dat hij ontdekt had dat ze al getrouwd was.

Maar zijn vrouw had het bewijs aan haar kant: brieven tussen haar echtgenoot en de erfgename met wie hij wilde huwen, getuigen die gezien hadden dat de twee elkaar op clandestiene wijze ontmoetten, zelfs een krantenadvertentie die meneer Stark had geplaatst waarin hij een beloning uitloofde voor degene die Jane Wilson heette – een heel veel voorkomende naam – en die in de zaak wilde getuigen.

Benjamin zelf had de dominee ontmoet die de heer en mevrouw Stark een jaar geleden in het huwelijk had verbonden. Alles leek in orde. Toch had hij al zijn overredingskracht moeten gebruiken om een bekende advocaat te bewegen de onrechtvaardig behandelde vrouw voor de rechtbank te verdedigen.

Meneer Sullivan had aanvankelijk nee gezegd, maar toen Ben hem had verzekerd dat ze zouden winnen, had hij de opdracht aangenomen.

Meneer Knowles, voor de eisende partij, was begonnen met het oproepen van de koster van de St. James, Piccadilly, waar Susans eerste huwelijk naar verluidt had plaatsgevonden. De koster haalde een huwelijksregister tevoorschijn met een inschrijving van ene Enos Redknap en Sukey Hall. De naam van de bruid leek op mevrouw Starks meisjesnaam, maar was niet hetzelfde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen