De brug naar het eiland

De koster gaf toe dat hij zich de betrokken personen niet herinnerde, noch kon hij de beklaagde voor het hekje benoemen. Ze waren zo goed begonnen.

Maar toen had een tweede getuige, ene mevrouw Pruitt, vroeger Jane Wilson, de beklaagde geïdentificeerd als Sukey Hall en gezegd dat ze op de bruiloft aanwezig was geweest.

Voorbereid op deze mogelijkheid vroeg Sullivan haar: ‘Kan iemand bewijzen dat u de Jane Wilson bent die het register had getekend?'

‘Mijn echtgenoot en mijn zuster zouden natuurlijk kunnen instaan voor mijn meisjesnaam.' De getuige wees op het register dat voor haar lag. ‘En dat is mijn naam, daar in dat boek. Ik weet zeker dat het mijn handschrift is.'

De vrouw was heel overtuigend. Benjamin kreeg het benauwd en hij begon duizelig te worden. Kalm blijven, Booker, vermaande hij zichzelf.

Sullivan toonde de advertentie die meneer Stark had geplaatst en vroeg de getuige of ze een vergoeding had gekregen voor haar getuigenis. Ze ontkende het, maar Benjamin hoopte dat er twijfel was gezaaid in de hoofden van de juryleden.

Vervolgens getuigde de voormalige eigenares van een pension, en toen begon hun zaak helemaal uit elkaar te vallen. Ook zij herkende mevrouw Stark als de vroegere Sukey Hall. Ze was geen getuige geweest van de trouwerij zelf, maar had later het glas geheven op het paar in haar huis, waar juffrouw Hall destijds enkele kamers had gehuurd.

Benjamin voelde Sullivans geschokte en boze blik van opzij, maar bleef hardnekkig voor zich uit staren met een samengeknepen maag van ellende. Had hij deze cliënte verkeerd beoordeeld? De firmanten zouden zo'n blunder niet door de vingers zien. Erger nog, als hij zijn baan kwijtraakte, zou hij tot in het oneindige van zijn vader moeten horen: ‘Ik heb het je gezegd.' Vanaf de beklaagdenbank protesteerde mevrouw Stark: ‘Krijgt u ook een deel van die vijfduizend, mevrouw? Vast wel!'

‘Helaas niet, kind,' antwoordde de oude vrouw opgewekt. ‘Ik heb tegenwoordig geen rooie cent.'

Sullivan stelde de bejaarde getuige enkele vragen, in de hoop iets op haar geheugen te kunnen aanmerken, maar de tachtiger was nog heel scherp.

Ten slotte betrad meneer Stark zelf de getuigenbank.

‘Kijkt u naar de jonge vrouw voor het hekje,' droeg Knowles hem op. ‘Bent u met haar getrouwd?’

‘Ja, op zes april dit jaar.’

‘Leefde haar eerste echtgenoot toen nog?’

‘Ja… hij leeft nu nog. Hoewel ik pas kortgeleden te weten ben gekomen dat hij bestaat.’

‘Hoe komt u aan die wetenschap, terwijl het de raadsman van de verdediging kennelijk is ontgaan?’ Knowles wierp een sluwe blik op Sullivan, die op zijn beurt kwaad naar Benjamin keek.

Meneer Stark verklaarde: ‘Mijn vader was achterdochtig en nam een man van Bow Street in de arm om onderzoek te doen naar zijn nieuwe schoondochter. Die heeft ontdekt dat ik zonder het te weten bedot was door een vrouw die al getrouwd was.’ Meneer Stark kleurde bij die bekentenis. ‘Ze heeft me wat wijsgemaakt.’

Susan richtte een droeve blik op de rechter. ‘Ik heb meneer Stark nooit om een cent gevraagd, eerlijk waar. En hij zeurde me elke dag aan mijn hoofd om met hem te trouwen. Hij wist wie ik was. Het was geen geheim voor hem. En toch is hij met me getrouwd.’

Daar had je het. Ze had nagenoeg bekend. Ben was misselijk toen hij besefte dat de vrouw recht in zijn gezicht had gelogen en hij had ieder bedrieglijk woord geloofd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen