De brug naar het eiland

Meneer Stark keek haar aan en zei koud: ‘Als je denkt dat ik willens en wetens een bigamisch huwelijk was aangegaan met een vrouw van lichte zeden, dan vergis je je schromelijk.'

Gal kwam omhoog in Benjamins keel. Sullivan ondervroeg meneer Stark halfslachtig en plichtmatig en riep geen van de getuigen op die hij klaar had staan. Benjamin wist dat het voorbij was. Zijn hart zonk en zijn carrière erbij. Hij was in de luren gelegd door een mooie, leugenachtige vrouw, net als meneer Stark. Hij had volkomen gefaald.

Uiteindelijk gaf de beklaagde zich over aan de genade van het hof en smeekte om mildheid met een beroep op armoede en zorgen. De jury beraadslaagde kort met elkaar en verklaarde haar schuldig. De rechter veroordeelde haar tot zes maanden gevangenschap in een opvoedingsgesticht en een schadevergoeding van een shilling. Het was duidelijk dat ze het honorarium van de advocaat niet zelf zou betalen. Omdat hij Sullivan in de arm had genomen, was de firma aansprakelijk voor zijn honorarium. Benjamin besloot het van zijn eigen povere spaargeld te betalen.

Sullivan was furieus en vernederd door de klinkende nederlaag. Hij siste fluisterend dat hij aan iedereen zou vertellen dat Benjamin Booker voor de onschuld van de vrouw had ingestaan en hem had overgehaald de zaak tegen beter weten in aan te nemen.

Benjamin kon het hem niet kwalijk nemen. Hij was ook boos op zichzelf en dacht met angst en beven aan meneer Hardy's reactie als hij van zijn kolossale mislukking zou horen. Iedereen zou er gauw genoeg van horen, dankzij kletsende toeschouwers, verkneukelende tegenstanders en schrijvende journalisten.

Toen de verdachte werd weggeleid dwong Benjamin zichzelf haar aan te kijken.

‘Het spijt me, meneer Booker,' zei ze. ‘Ik had nooit gedacht dat ze Jane zouden vinden nadat ze getrouwd was. En wie had kunnen vermoeden dat die oude vrouw nog leefde? Ze hebben haar pension jaren geleden al gesloopt. Nou ja. Bedankt voor de moeite.' ‘Ik zou het niet gedaan hebben als ik geweten had dat u glashard loog.’

‘Ach…’ zei ze bedroefd. ‘Ik mis de bewondering die ik eens in uw ogen zag.’

Ze knipperde tegen onverwachte tranen. ‘Eerlijk gezegd heeft Enos me zes maanden na ons trouwen al verlaten om achter een operazangeres aan te gaan. Ik moest me zelf maar zien te redden. Te laat ben ik te weten gekomen hoe gevaarlijk hij was, dus ik heb mijn naam veranderd om mezelf te beschermen.

Toen meneer Stark me het hof begon te maken, leek het het beste wat me kon overkomen. Ik vond dat ik niet anders kon dan opnieuw trouwen om in leven te blijven.’ Is er iets van waar? vroeg Benjamin zich af. Hij verhardde zich tegen haar trucjes – had hij dat maar eerder gedaan – en liep met gebogen hoofd en een brandend gezicht de rechtszaal uit, gevolgd door smadelijk gejoel. Benjamin trok zich terug in de kantoren van Norris, Hardy en Hunt. Meneer Hardy was niet op kantoor maar naar een cliënt, dus Ben moest tot vanavond wachten voordat hij met hem kon praten. Hij zag als een berg tegen het gesprek op en verlangde er tegelijkertijd naar, in de hoop op absolutie van zijn mentor, of op zijn minst begrip.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen