BOEKBESPREKING

De bekende Schotse predikant Robert McCheyne (1813-1843) heeft als een kaars voor een korte tijd zijn licht laten schijnen. Ondanks zijn kortdurende arbeid in de dienst des Heeren, heeft Zijn hemelse Zender er voor gezorgd dat er preken van hem bewaard zijn gebleven. Zij werden namelijk door sommige hoorders opgeschreven. De predikant heeft het zelf niet nagezien. Onze geliefde ambtsbroeder, ds. M. Krijgsman heeft deze preken in 1992 vanuit het Engels in het Nederlands overgezet. Deze bundel preken beleeft thans de 5e (herziene) druk.

Deze jonge leraar was bijzonder verlicht door Gods Geest, diep ingeleid in Christus’ Middelaarswerk en gezegend met innige verbondenheid aan God. Uit zijn preken blijkt wel hoe de liefde van Christus hem dreef om zijn hoorders op Christus te wijzen in de weg van bekering en geloof. Deze preken bevatten geen lange inleidingen of uitweidingen, maar leiden de hoorders of lezers direct tot de wezenlijke zaken. Ze zijn bedauwd met Christus’ liefde en met geloofsijver om zondaars aan te zeggen dat het ware leven alleen in Christus is te vinden.

De predicatie over Hebreeën 6:46 verschilt van de gangbare meningen zoals die van onze geachte Kanttekenaren. Vrijheid van exegese is toegestaan, mits het niet strijdig is met Gods Woord. Met het lezen van deze preken van McCheyne, kwam het verlangen bij ons op om bij zo’n godvruchtig predikant onder het gehoor te kunnen zitten, die niet alleen Christus zo dicht bij de hoorders brengt, maar ook zelf dicht bij Christus is. Maar tegelijk was het alsof Christus ons de vraag stelde of het niet het beste was om aan Zijn voeten te zitten? U begrijpt dat dit ons ontroerde. Niettemin, heeft McCheyne aan Christus’ voeten gezeten en was daarom zeer dicht bij Hem. Hij mag nu eeuwig bij Hem zijn. Wie kan de gelukzaligheid recht omschrijven?

We hopen dat deze preken het middel mogen zijn dat vele zondaars aan Jezus’ voeten worden gebracht. U wordt dan wel eerst als een vuurbrand uit het vuur gerukt. Lees maar mee wat McCheyne op zondagmiddag 8 mei 1842 zijn hoorders verkondigde, toen hij de woorden uit Zacharia 3:1,2 uitlegde. In onze gedachten zien we de jonge predikant op de preekstoel staan. Als hij een korte verklaring over de tekstwoorden heeft gegeven, kijkt hij de gemeente aan en laat dan zijn slotwoorden horen: ‘Tot besluit wil ik nog even zeggen dat deze gemeente in tweeen gedeeld kan worden: zij die als stukken brandhout boven het vuur verkeren, en zij die uit het vuur zijn gerukt. O, stukken brandhout in het vuur, zult u niet roepen om uit het vuur gerukt te worden? Als Hij stukken brandhout naast u uit het vuur rukt, zult u dan niet zeggen: Heere, wilt U ook mij uit het vuur rukken? Amen.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen