In Memonam Ds. M. Heerschap (1911-1993)

Op maandagmorgen, 6 december, is in het ziekenhuis te Coaldale (Alberta) Ds. M. Heerschap overleden op de leeftijd van 82 jaar. Het is geen onverwacht en onvoorbereid sterfbed geweest. Immers, al verschillende jaren was onze broeder onder behandeling van de doktoren voor een ernstige ziekte. Gods Woord is vervuld: "De mens gaat naar zijn eeuwig huis". Dan is het de grote vraag waar ons eeuwig huis zal wezen. Door Gods genade mocht hij in de zekerheid des geloofs spreken van die gegronde hoop in een Drieënig God. Vooral sinds het sterven van zijn vrouw was er een sterke begeerte om ontbonden te wezen en met Christus te zijn. Hij heeft zijn wens verkregen. We denken aan de rouwdragende familie en hopen dat de Heere hen gedachtig wil zijn en dat uit het sterven van vader eeuwige winst geboren mag worden.

Wanneer we een kort overzicht geven van het leven van onze broeder en geestelijke vader, die nu afgelost is, dan moeten we getuigen dat vrije genade zo duidelijk in zijn leven is verheerlijkt. Geboren in Ouddorp op Flakkee, groeide hij op met weinig godsdienst. Hij vertelde wel dat hij nog nooit in een kerk was geweest voor zijn zeventiende jaar. Toen hij in aanraking kwam met zijn latere echtgenote veranderde dit helemaal. De Heere heeft die eenvoudige middelen willen gebruiken, zodat hij een arme zondaar werd voor God. Aan het werk op het land toen hij zeventien was, plaatste God hem in de dadelijkheid voor het oordeel: hij moest sterven en God ontmoeten. Hij heeft me wel verteld hoe dat iemand de boer, voor wie hij werkte. adviseerde om die knecht te ontslaan want hij lag zo dikwijls in een droge sloot, niet wetende dat die knecht het daar uitweende voor de Heere vanwege zijn hemelhoge schuld. Die boer begreep wel wat er aan de hand was en heeft dat advies niet opgevolgd.

Hij had nog nooit een Bijbel gelezen. Hij kocht een boek en dacht dat het de Bijbel was, maar het was de Christenreize van Bunyan. Toen kwam een kind van God aan de deur, die had gehoord van de verandering. Hij zei tegen die man dat hij een Bijbel gekocht had, waarop deze hem antwoordde dat het geen Bijbel was. Toen kreeg hij er één van die man.

Zijn eerste kerkgang was in Dirksland onder Ds. A. de Blois. Hij zat achter in de laatste bank en er was een onbekeerd mens in de kerk. Al de anderen waren bekeerd naar hij dacht, en hij was onbekeerd. Die dominee was voor hem een engel uit de hemel. Hij had totaal niets van die preek begrepen, maar zei: Dat is de waarheid en dat mis ik.

Later is hij met zijn vrouw naar de 'overkant' verhuisd, zoals men dat toen noemde op Flakkee. Onder de prediking van Ds. P. Honkoop Sr. heeft hij veel onderwijs ontvangen van de hemel, alsook op de gezelschappen in Den Haag. Hij ging er wat van vertellen wat de Heere aan zijn ziel gedaan had. Toen hij van het gezelschap wegging, zei het oude volk: Heerschap, als je nu eens een stevige handdruk krijgt van Gods volk, moetje niet denken dat je er bij hoort, hoor. Zo werd hij naar huis gestuurd, ze gaven hem werk mee. Op sommige gezelschappen stuurden ze hem weg en zeiden: Je gaat maar vragen of God je bekeren wil. En dan goed te weten wat er gebeurd was!

Hij iireeg een tijd dat hij zichzelf op ging knappen gelijk de rijke jongeling. Dit laten en dat doen. Over geen strohalm kon hij heen. De krant kwam niet langer in huis. Hij deed alles om volmaakt voor God te willen leven. Niet dat die dingen slecht waren, maar hij zocht er zijn grond in.

Toen sneed God hem af van al zijn werken in het midden van de nacht. "Daarom zal uit de werken der wet geen vlees gerechtvaardigd worden voor Hem". Dat was verloren, voor eeuwig verloren! Zijn bed stond te schudden van de strijd.

De andere dag vluchtte hij weg en viel 14 dagen terug in de wereld, doch God greep in. Toen hij klaar stond om een eind aan zijn leven te maken, ging het God behagen een weg der verlossing in Christus te ontsluiten. Onder de prediking van de oude ds. Ligtenberg werd de persoon in Wien verlossing wordt gevonden aan zijn ziel verklaard. "Want alzo liefheeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe". Hij nam de hoed van zijn hoofd en zwaaide rond: Nieuw leven, nieuw leven! De grasscheutjes der aarde, de vogels des hemels zongen de lof des Heeren.

De Heere bond ook de nood van zijn medereizigers naar de eeuwigheid op het hart. "Ik zal u vissers der mensen maken". Hij meende dat het opgelost werd toen hij diaken werd, maar de zaak bleef Na eenjaar werd hij gekozen tot ouderling, maar de zaak was nog niet opgelost. Toen hij het voor God verliezen mocht kreeg hij zijn zending: "IK ZAL ZIJN heeft mij tot ulieden gezonden". Hoewel het onmogelijk scheen voor hem dat zulkeen dominee moest worden, moest hij zijn roeping toch gaan vertellen en kreeg een attest. In het laatste oorlogsjaar werd hij aangenomen en begon zijn studie in Rotterdam.

In 1948 werd hij beroepbaar gesteld en nam het beroep naar Wageningen aan. Maar alvorens hij daar kwam moest hij met alles overboord en ging de Heere zijn ziel vrijmaken. Eenmaal in Wageningen ging na drie of vier maanden de Heere de zaak bevestigen met de waarheid: "Indien dan de Zoon u zal vrijgemaakt hebben, zo zult gij waarlijk vrij zijn". Door het recht van God werd hij afgesneden en in God opgelost, hij kreeg de vrijheid in zijn ziel in de bewuste toepassing.

In 1954 kwam het beroep naar Lethbridge, Canada, waar hij slechts twee jaar diende. Toen kwam een "Kom over en help ons" uit Borssele. Vier jaar later moest hij weer terug de oceaan over en diende hij de gemeente van Peoples Park, New Jersey (nu samengevoegd met Franklin Lakes). Vandaar verhuisde hij in 1967 naar St. Catherines, Ontario waar hij 6 jaar diende. Zijn laatste gemeente was Lethbridge, nu voor de tweede maal (1973-1989). Toen werd hij genoodzaakt om met emeritaat te gaan na een ernstige hartaanval.

Hij heeft daarna nog wel enkele malen gepreekt, maar dit werd welhaast onmogelijk na zijn keeloperatie. Doch hij bleef een bidder ook als er preeklezen was of een andere dominee voorging. Dan zei hij tegen ouderlingen: Ik trek voor jullie aan de grote klok. Zijn prediking droeg het stempel: "Ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd". Hij kwam op uit het eeuwig welbehagen Gods, waarin niets van de mens in aanmerking komt. Dit had hij ondervonden in zijn eigen leven. Hij gaf geen rust in gemoedelijkheden, maar wees altijd heen naar die enige Naam ter zaligheid. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf

De Heere heeft zijn prediking willen gebruiken in alle gemeenten die hij gediend heeft. Wanneer hij de volheid in Christus mocht uitstallen en hoe de Kerk die gangen geleerd wordt, dan kon je horen: dat is praktijk. Hij was een Christus-prediker in de ware zin des woords.

Vooral in de laatste jaren heeft de Heere hem in wegen van zorg, droefheid en tegenheden bijzonder willen ondersteunen. Het verlies van zijn vrouw aan het begin van dit jaar was zwaar voor hem, maar de Heere heeft het welgemaakt. Voor eigen leven heeft hij iets mogen zien en smaken wat er weggelegd is voor de Kerk des Heeren. Bij het laatste Avondmaal in Lethbridge was hij voor een ogenblik boven het slof verheven en had gemeenschap met de triumferende Kerk.

Dat is nu werkelijkheid geworden. Hij is verlost van het lichaam der zonde en op grond van Christus' verdienste heeft hij gehoord: "Over weinig zijt gij getrouw geweest; over veel zal Ik u zetten; ga in, in de vreugde uws Heeren".

Een lege plaats op aarde, maar opnieuw een plaats vervuld hier Boven, totdat het geestelijke Godshuis voltooid zal zijn.

Sunnyside, Washington,

Ds. A.M. den Boer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen