Iets over het sterven van wijlen Ds. J. Hagestein

Uit hoogachting en liefde tot onze zeer geachte ambtgenoot, die in de diepe weg van smartelijk lijden, doch gesterkt door de Machtige Jakobs, in grote lijdzaamheid, verenigd met Gods handeling, zo betrekkelijk jeugdig nog werd ingezameld om, verlost van alle smart, in heerlijkheid in te gaan, willen wij het verzoek van zijn geliefde vrouw, dit briefje te plaatsen, niet weigeren. 

Geliefde Vrienden!

Daar het mij niet mogelijk is allen te schrijven over het vrij onverwachte einde van mijn man, wil ik dit dan, zoals in vorige jaren over de ziekte, in „De Saambinder" doen opnemen.

'Noch mijn man, noch ik, had tien dagen vóór het sterven dit kunnen denken, daar mijn man juist de laatste maanden, naar de omstandigheden van de ziekte, goed was....

Het begon met wat hoesten, in verband met de verlamming in de keel. Twee dagen daarna een wond, die dagelijks groter werd, gepaard met vrij hoge koortsen. 's Zaterdags daarop een lichte beroerte, wat de dokter ernstig inzag, 's Avonds kwam onze dominee, maar deze kon geen gesprek meer krijgen, doch onder het gebed, toen de dominee aanhaalde welk een zalige toekomst mijn man tegemoet ging, gaf hij een snik; dus hij hoorde dit nog wel.

Des zondagsmorgens tegen tien uur kwam er zulk een wonderlijke verandering, zodat mijn man wist, dat het zondag was. Hij maakte een beweging met de hand, dat de kerktelefoon aan moest. De koorts week, mijn man wendde het hoofd om naar de kerktelefoon en heeft met zielsgenot en een glans op het gelaat liggen luisteren. Dit is de laatste preek, die hij gehoord heeft, want de koorts kwam weer en in de volgende dagen een verlamming aan de blaas. Donderdags ging er alleen nog wat ijs door de keel.

Die avond was mijn man voor het laatst nog helder van hoofd, en we hadden niet gedacht, dat dit de laatste maal was. Hij is rustig gaan slapen tot vrijdagsavonds kwart voor elf en ging van ons met een kreet van verwondering. Zijn stem hadden we in jaren niet gehoord en we werden zo bepaald bij Stéfanus, die ook bij zijn sterven de hemel geopend zag. Zo was zijn strijd volstreden en heeft hij tot het laatst toe lijdzaamheid mogen beoefenen in de zware beproevingsweg.

„Let op de vrome en zie naar de oprechte, want het einde van die man zal vrede zijn".

Ik eindig met allen hartelijk te danken voor het medeleven tijdens de jaren van ziekte en de vele blijken van deelneming na het overlijden van mijn geliefde man. Na vriendelijke groeten.

Mevr. Wed. J. Hagestein-Hoogerwerf

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen