MOEILIJKE BESLISSINGEN

Enkele dagen voor pasen werd midden in de nacht een man gebracht: hij was uit een boom gevallen en tijdens de val had een tak de buik opengescheurd, alle darmen waren naar buiten gekomen. Zijn familie had hem op een plank gebonden, een doek over hem heen gelegd, een sterke man had de plank op zijn hoofd gedragen, en na drie uur waren ze in Onuanyim aangekomen. Of de dokter er ook was.

Daar sta je dan. Een door pijn en bloedverlies verzwakte man. Steentjes, gruis en gras tussen de in een doek gepakte darmen. Na een wanhopig schietgebed zijn we er maar aan begonnen. Drie en een half uur later waren we klaar. De man leefde nog. maar of hij zou blijven leven? Deze man is wonderlijk snel opgeknapt. Dan is er dankbaarheid voor Gods hulp en leiding. Maar er zijn ook andere verhalen te vertellen die niet zo goed afliepen.

De vraag is nu: Waar gaat het naar toe?

Enkele jaren geleden is in Izi gekozen voor een systeem van eenvoudige plattelandsgezondheidszorg. Naar schatting 90% van onze patiënten lijdt aan de zes meest voorkomende ziektes, die bovendien nog vaak te voorkomen zijn. Deze mensen zijn met medicijnen en goede voorlichting te helpen en hebben geen ingewikkelde zorg nodig. Het zijn echter de enkele ernstige zieken die de zorg van een goed uitgerust ziekenhuisje) nodig hebben. Maar een ziekenhuis is een zeer kostbare zaak, vraagt veel getraind' personeel en komt uiteindelijk maar een deel van de bevolking ten goede. Natuurlijk zijn er in elke streek ook ziekenhuizen nodig, maar in Izi is dat gezien de hele ontwikkeling van de streek en het ontbreken van enige andere zorg voorlopig ondenkbaar. Toch kun je deze kleine groep ernstig zieken niet aan hun lot overlaten; we proberen ze dan ook zo goed als mogelijk te helpen. Evenwel, het gevaar is niet denkbeeldig dat, op deze wijze-werkend we uiteindelijk in een ziekenhuisachtige situatie uitmonden, waarbij de opbouw van het noodzakelijke buitenwerk achterwege blijft.

Waar moeten de patiënten dan naar toe? Het .regeringsziekenhuis in Abakaliki? Ruim twee uur rijden bij ons vandaan over een zeer slechte weg. Wanneer ze aankomen is het uiterst dubieus of ze geholpen kunnen worden in het regeringsziekenhuis en afhankelijk van het al of niet hebben van geld, wat vaak niet het geval is. Veel Izi's weigeren om naar Abakaliki verwezen te worden. Ikachi dan? Momenteel onmogelijk en in een toekomstige situatie misschien niet zo gewenst.

De derde mogelijkheid waar over gedacht is, en ook hard aan gewerkt is, is vervoer van noodgevallen per vliegtuig. Op hemelsbreed 90 km afstand ongeveer 25 minuten vliegen ligt Mkar Christian Hospital, een goed uitgerust ziekenhuis. Naar dit ziekenhuis zouden onze ernstige patiënten vervoerd kunnen worden. Vorig jaar is onder leiding van Tom Moerdijk een prachtige airstrip aangelegd. Sedert oktober 1979 is het wachten op officiële toestemming. Nu, negen maanden later, wachten we nog steeds. Inmiddels hebben we officieel bezoek gehad van een afvaardiging van de regering. De reakties waren erg positief, wat voor ons een aanmoediging betekent om door te gaan.

Voor het geheel van het medisch werk is het nu een periode van bezinning. Hoe zullen we verder gaan? Waar moeten buitenklinieken komen, wie moeten er worden opgeleid en hoe gaat die opleiding er uit zien? Hoe zal de relatie-zijn met de kerk?

We vragen jullie gebed om wijsheid in de beslissingen die hierover binnenkort genomen moeten worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen