Eren

Als een oude schoolmeester staat hij tot zijn laatste werkdag voor de klas. Meester Cees. Zo heb ik hem in gedachten weleens genoemd, maar het duurt lang voordat ik hem ‘Cees’ noem. Voor mij is hij een voorbeeld van klassenmanagement.

Hij zorgde er bij het vak Nederlands voor dat kinderen leesbare brieven konden schrijven en voor hem waren leerlingen leesbare brieven. Vaak wist hij meer dan de mentor en zijn informatie kwam menigmaal van pas. Hij stelde veel vragen en was zelf weinig aan het woord. Voor wie is dat niet leerzaam…

Van Cees heb ik veel geleerd over klassenmanagement. Je kunt veel verschillende stijlen hanteren, maar het komt aan op voorvoegsels van “-eren”. Isoleren of negeren is vaak een handige tactiek. De ander wil aandacht hebben. Wat te doen? Geef je geen aandacht, dan is de lol ervan af. En corrigeren? Houd geen ellenlang verhaal. Een leerling weet allang wat je gaat vertellen en waarom hij fout zat. Stel korte vragen en laat leerlingen nadenken. Maak de driehoek compleet door ouders te informeren. In de positieve hoek zit complimenteren. Een uitstekend middel om anderen te geven waar zij recht op (kunnen) hebben. Je waardeert wat iemand doet, of wie hij is. Daarbij hoort stimuleren. Daarbij kan je veel vragen en pas tevreden zijn als het doel écht bereikt is.

‘De klas de baas’ moet altijd een middel zijn om tot eer van Hem te leven. Haalbaar? Nee, helaas. Maar vanuit dat verlangen heb je wel écht hart voor het hart van de ander. Je kunt zelf alleen als middel gebruikt worden, als je het echt niet allemaal weet en kunt. Zo kun je (l)eren.

PS: de volgende keer gaat het over een andere Kees.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen