Frisse wind

‘Zie ik het goed, dan wachten ons bange tijden op onderwijsgebied. De verarmde toestand van ons land zal tot bezuiniging nopen. Bovendien zal heel het onderwijs in andere banen geleid en meer op de praktijk gericht moeten worden. Daarover zal ik nu niet spreken. De vraag die ons beklemt, is of er rekening zal worden gehouden met de eis van Gods Woord en of onze scholen niet in het gedrang zullen komen. Daartoe moeten zowel het personeel als de besturen de wacht betrekken.’

‘Een geest van “verbroedering” en veralgemening heeft velen aangegrepen. Een geest die de grenzen verdoezelt, de ijver voor de waarachtige beginselen verlamt en de liefde verflauwt. Een geest van verdraagzaamheid, die onverdraagzaam wordt zodra het de onverzettelijke handhaving van de waarheid geldt.’

‘Men moet ons goed begrijpen. Onze scholen zijn niet verrezen omdat wij schooltje wilden spelen, maar uit de drang de kinderen naar de eis van de aloude, beproefde leer te laten onderwijzen. De heersende geest op de christelijke scholen wekte bij het overgrote volksdeel zo’n weerzin dat men de kinderen naar de openbare school stuurde.

Een geslacht is opgegroeid zonder de noodzakelijke kennis van Gods Woord. Het enkele uur catechetisch onderwijs kan die leemte niet opvullen.’

‘Voor ons bleef er slechts één uitweg, namelijk het stichten van eigen scholen. Daarvoor ontvlamde de liefde steeds meer. Daarvoor is gewerkt en (…) geofferd. Meerdere schoolverenigingen bouwden uit eigen middelen en betaalden zelf de leermiddelen, om aan de eis van de verzekering te ontkomen. En die liefde is nog niet dood. Daarvan getuigen de nieuwe schoolverenigingen die in de jongste tijd zijn opgericht.’ ‘Dat wij dan de gevoerde strijd niet vergeten. Wij kunnen, wij mogen vanwege de beginselen ons niet vermengen met degenen die de leer en de praktijk van onze roemruchte vaderen tegenstaan. Leid de jongeren op de weg van die vaderen. De frisse wind ga waaien die hen heeft voortgestuwd.’

‘Met zorg is een eigen schoolpositie opgebouwd. De schoolbesturen hebben zich verenigd. Een eigen Commissie van Beroep is ingesteld, een eigen onderwijzersvereniging gesticht, die bijna tweehonderd leden telt. Heel deze organisatie werkt in nauwe aansluiting met en onder toezicht van de kerkenraden, die door hun afvaardiging van hun belangstelling ook op deze vergadering blijk geven. Zo stonden wij schouder aan schouder tot bewaring van de beginselen die ons lief zijn en waarvan wij geloven dat ze de hechte grondslag vormen van staat en kerk en school. Wij zijn niet te scherp geweest, als het om de verdediging van het ware beginsel ging, met hoeveel gebreken en zwakheden wij en ons werk ook bezet zijn. Wees dapper, vrienden, geef de moed niet op.’

‘Het zou de laatste maal kunnen zijn dat ik uw vergadering toespreek. Mijn krachten zijn sinds mijn ernstige ziekte sterk verminderd. Maar met mij gaat het door u beleden beginsel niet weg. De Heere beware ons opkomend geslacht. Hij make het tot steunpilaren van de kerk en van ons land. Hij breide Zijn vleugelen uit over vorstenhuis en volk; Hij geve u, mijn medebestuursleden, wijsheid, moed en krachten, om volhardend het begonnen werk voort te zetten en Hij verlate, tot roem van Zijn vrijmachtige genade, niet het werk van Zijn handen.’

In Gesprek

Hoe belangrijk vind jij het dat de “eigen scholen” blijven?

Wat kunnen school, kerk en ouders nog meer voor elkaar betekenen om gezamenlijk “het pand, ons toebetrouwd” te bewaren?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen