Herinneringen
Het is al 70 jaar geleden dat een watersnood een deel van het Nederlandse kustgebied trof. Als jongen van 10 jaar hebben we er iets van meegemaakt. De Heere sprak, maar hebben we aan Zijn roepstem gehoor gegeven? Te vrezen is dat velen na wat beroering weer gewoon doorgegaan zijn.
Toen we op zondagmorgen 1 februari 1953 uit het slaapkamerraam keken, kon ik de overkant van de brede straat zien. Maar van alles wat ertussen lag - de stoep, de tramrails en de rijweg aan beide kanten van de singel - zag je niets meer. Het was allemaal water. Al spoedig drong het nieuws door. Er was niet alleen water in gedeelten van Rotterdam-Zuid, waar we woonden, maar er was nog veel meer water, ten zuiden van de stad. In Zeeland, op de Zuid-Hollandse eilanden, in West-Brabant en noordelijker ook op Texel. Velen kwamen om in de golven.
Anderen konden ternauwernood gered worden. Wat een nood, wat een verdriet en rouw kwam er vooral in het zuidwesten van het land.
Langzamerhand nam het leven weer z’n gewone loop. Toch werd je overal herinnerd aan de ramp die velen getroffen had. Je zag onbekende gezichten op school. Dat waren evacués uit Zeeland of van Flakkee, zo hoorden we. Ze waren verdreven uit hun vertrouwde dorp. Het is alweer zo lang geleden. De ouderen zullen het zich nog herinneren.
Synode
We hadden er toen geen idee van dat we aan de andere zijde van de oceaan een taak in Gods wijngaard zouden toegewezen krijgen. Dat gebeurde in 1984, ook al bijna 40 jaar geleden. ‘Ik zal u wijzen de weg die gij zult wandelen’. Het zijn de goedertierenheden des Heeren dat we niet vernield zijn. Gods trouwe zorg, toen, maar ook tot op heden mogen we nog ervaren, ook in alle zorgen die er zijn.
Geruime tijd werd het kerkelijk leven gehinderd door de coronacrisis, maar na vier en een half jaar mocht in januari de synode van onze Noord-Amerikaanse gemeenten weer bijeenkomen. Het was wel nodig. Het kerkelijk leven moet toch zijn voortgang hebben. In de deputaatschappen moesten veel lege plaatsen worden vervuld.
We hebben hier geen jaarlijkse Particuliere Synode, ook niet zoals in Nederland om de drie jaar een Generale Synode. In Noord-Amerika hebben we één of twee keer per jaar een classisvergadering en iedere twee jaar synode. De laatste synode was in september 2018. Nu pas was het weer mogelijk om bijeen te komen.
We zagen er wel wat tegenop. Als je ouder wordt, zijn de bergen hoger dan wanneer je jong bent. Maar ik mag toch zeggen dat het goed was als broeders van hetzelfde huis bijeen te zijn.
Er was onder de broeders geen misverstaan. Opschudding was er evenmin. Tenminste, niet zoals voor de bidstond voor de Generale Synode in Utrecht in september 2001. Namens de overzeese gemeenten waren we daar aanwezig. Iedereen wist al wat er in Amerika gebeurd was. Terroristen hadden het World Trade Center in New York verwoest. Vliegtuigen boorden zich in torenhoge gebouwen. Ook het Pentagon in Washington werd getroffen. De Heere gaf er ’s avonds een indruk van: machtige bouwwerken kunnen vallen, maar wat de Heere bouwt en fundeert, staat vast in Zijn onwankelbare verbondstrouw.
Gunstbewijzen
Het brengt nog een andere bijeenkomst in herinnering. Het was in onze eerste gemeente, Genemuiden, dat we na de receptie voor ons twaalf en een halfjarig huwelijksjubileum met de kerkenraadsleden en hun echtgenotes bijeen waren. Aan het eind van het samenzijn gaf een ouderling Psalm 77:7 op. Daarin gaat het ook over herinneringen. ‘’k Zal gedenken, hoe voor dezen ons de Heere heeft gunst bewezen’. En zo is het. In alle zorg en strijd mogen we toch weleens ervaren dat de Heere van ons afweet. En dan is er veel veranderd, maar één ding is niet veranderd: de liefde die de Koning van de Kerk, Christus, heeft voor een in zichzelf onwaardig volk. Sommige herinneringen stemmen tot droefheid, maar als de Heere eens laat zien wie Hij geweest is en nog is, word je er weleens verlegen mee. Dan begeer je er dag en nacht van te spreken, zoals dat vers uit Psalm 77 zegt.
De Heere geve daar de praktijk van. Hij is het waard om verhoogd, verheerlijkt en gediend te worden, ook in deze tijd vol gevaren en verleiding. Moge de Heere ook in onze jeugd Zijn Naam verheerlijken Die te prijzen is.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 9 februari 2023
De Saambinder | 24 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van donderdag 9 februari 2023
De Saambinder | 24 Pagina's