David

Ja, David is een geloofsheld. Maar alleen door genade! Eigenlijk vormt dit geen tegenstelling. Het geloof kent geen andere roem dan die der genade. ‘Het zij verre van mij (zo schrijft Paulus) dat ik zou roemen anders dan in het kruis van de Heere Jezus Christus’. Doch wij maken vaak zulke verkeerde bevattingen van Gods werk en het leven van Zijn volk. Helden zijn voor ons groten, mannen van naam. Helden des geloofs zijn echter kleinen in zichzelf, gans verlorenen en ellendigen. Hoe duidelijk kwam dat ook uit bij David. Nee, niet tot zijn eer, maar om Gods genade over hem te groter te doen zijn; niet om de zonde goed te keuren, want God haat en straft de zonde, ook in de Zijnen. En David heeft de bittere vrucht van zijn ongerechtigheden moeten dragen.

Niet alleen verkeerde Davids ziel in droevige verberging Gods gedurende de tijd dat hij niet kwam tot het hartelijk bekennen van zijn ongerechtigheid met Bathséba, nee, de Heere betoonde in ware kastijding, nadat het kwaad vergeven was, dat Hij de zonde niet ongestraft laat. Het zwaard is van Davids huis verwekt, zodat zijn vrouwen door anderen genomen zijn. En wie beschrijft Davids smart over de dwaze, Gods soevereiniteit en liefde krenkende telling van het volk. In de hand des Heeren is hij gevallen. De slaande engel, die Israël met de vreselijke pestilentie sloeg, deed de koning ervaren hoe smartelijk het is tegen God te zondigen. ‘Zie, ik heb gezondigd, en ik, ik heb onrecht gehandeld, maar wat hebben deze schapen gedaan? Uw hand zij toch tegen mij en tegen mijns vaders huis’, zo riep David in diepe vernedering uit.

Voorwaar, de Heere stapt over de zonde niet heen. Ook niet bij Zijn volk. En moge door het geloof verzoening gevonden worden in de gerechtigheid van Christus, waarin alleen vergeving is, de kastijding doet in diepe wegen ervaren dat God verre is van goddeloosheid en de Almachtige van onrecht. Daarvan kent ieder van Gods volk wel iets. Mocht dit ons toch gedurig voor ogen staan, opdat wij door Gods genade de zonde haten en vlieden mogen. Welgelukzalig is hij die gedurig vreest. Niettegenstaande in Davids leven verschrikkelijke verlating en vertreding van Gods gebod was, de Heere heeft Zijn knecht echter niet verstoten. Dan was het met David verloren geweest. Maar de roeping Gods en de genadegiften zijn onberouwelijk. Ja, zelfs is David tot een voorbeeld gesteld voor al de koningen die na hem op de troon zaten. Want David heeft met een volkomen hart God erkend als zijn God.

Salomo’s hart werd geneigd tot de afgoden van zijn vrouwen. Maar David kleefde de Heere aan, om Hem alleen te dienen, en voor Zijn aangezicht oprecht te wandelen. Dát is de grote vrucht van de genade in David. In gedurige oefening des geloofs mocht zijn ziel zich op de Heere verlaten. Slechts enkele trekken uit Davids leven mogen ons dat duidelijk doen inzien. Schijnt de jongste zoon van Isaï in vaders huis niet al te zeer geteld te zijn geweest, hij was een moedige held. Een leeuw en een beer heeft hij verslagen, als deze op zijn kudde aanvielen.

wordt vervolgd

Uit: MEER DAN OVERWINNAARS ds. G.H. Kersten (uitg. De Banier, 1953)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen