Het Geloof In Het Lijden

Petrus bemoedigt de verstrooide vreemdelingen met deze woorden: ‘… wetende dat hetzelfde lijden aan uw broederschap, die in de wereld is, volbracht wordt’ (1 Petr. 5:9). Ook Paulus wijst de verdrukten op het lijden dat anderen vóór hen hebben doorstaan. Dat zij dan sterker hopen op de verlossing, welke ook zij door het geloof zullen verkrijgen.

In het bijzonder trekke het de aandacht dat de apostel voorbeelden noemt van hen die in zeer zwaar lijden en bijzondere verdrukking waren. De vreselijke ellenden hier genoemd, waren niet naar de gewone bedeling van Gods voorzienigheid. Ze werden onder de toelating Gods aangedaan door de wreedste vijanden van degenen die de Heere vrezen.

Van de oudste tijden af zijn de christenen vervolgd, niet om eigen schuld, niet om begaan onrecht, maar om hun geloof en om hun oprechte belijdenis van de levende God. En in de bitterste vervolgingen blonk de heerlijkheid van het geloof. De bijzondere heerlijkheid van de kerke Gods blinkt niet alleen uit in heldendaden, maar in het bijzonder ook in overstelpende ellenden. Ziet de wereldling op het bedrukte, arme, verachte en gehate volk, het kan hem slechts verharden en dat volk nog meer doen versmaden. Maar indien ons oog ook maar enigszins geopend mag worden voor het heil dat God Zijn volk deelachtig maakte, wij zullen met verwondering worden vervuld vanwege de heerlijkheid, die in de diepste verdrukkingen en onder het gruwelijkste geweld der wereld uitblinkt. Door het geloof worden de verdrukten en door onweder voortgedrevenen getroost, verkwikt en versterkt om het kruis te dragen dat hun is opgelegd. God komt aan Zijn eer en in de ziel der ware Sionieten wordt de gunst Gods verheerlijkt. Dit doet alle leed verzachten.

In het tweede boek der Makkabeeën worden ons twee aangrijpende voorvallen verhaald. Daarop heeft, naar vermaarde uitleggers oordelen, Paulus het oog gehad. Het zijn de marteldood van Eleazaer en die van zeven broeders en hun moeder. Eleazar was een der voornaamste Schriftgeleerden. De heidense vijanden wilden hem dwingen zwijnenvlees te eten. Men brak Eleazar de mond open, doch hij spuwde het onreine vlees uit en hij bestrafte hen die Gods geboden verachtten. In het aangezicht van de dood bood men de negentigjarige grijsaard hem geoorloofd vlees te brengen; alleen had hij te veinzen varkensvlees te nuttigen. Maar Eleazar weigerde ook dit, opdat de jeugd niet werde verleid en zich verschonen zou daarmee dat ook hij heiden geworden was. ‘Wat heb ik eraan’, zo sprak hij, ‘of ik nu alzo de straf der mensen ontvlood, daar ik, levend of dood, Gods handen niet ontvlieden kan?’ Onder de slagen van zijn vijanden waren zijn laatste woorden: ‘De Heere, Wie niets verborgen is, weet, dat ik van deze slagen en grote smart die ik aan mijn lichaam verdraag, bevrijd had kunnen zijn, als ik gewild had; maar wegens mijn ziel lijd ik het gaarne, om Gods wil’. Zo stierf hij, de aangeboden verlossing niet aannemende.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen