Het Zaligmakend Geloof

Als de nodiging van Gods Woord tot hen kwam, ‘O alle gij dorstigen, komt tot de wateren’, of als Christus in Zijn volle algenoegzaamheid en heerlijkheid Zich aan hen openbaarde, ja, dan geloofden zij. Dan moesten zij wel geloven dat God met hen begonnen was en dat er verzoening was in Christus’ bloed. Dan riepen ze soms uit: ‘Heere, ik zal nooit meer twijfelen’. Doch het is vaak zo van korte duur. En dan loopt het weer over die ene zaak, of hun zonden waarlijk om Christus’ wil vergeven zijn. Dat kunnen noch durven zij zeggen. Maar wanneer die zoeven gemelde oefeningen van het geloof in hen zijn, wat is dat dan anders dan de omhelzingen van Christus, die de vrede en de blijdschap in hun ziel brengen, al hebben zij zelf daarover niet dát volle licht dat de bevestiging van de Heilige Geest werkte in het meer geoefende volk.

De oplossing ligt hier. Wij hebben te onderscheiden tussen de hebbelijkheid en de oefening van het geloof, gelijk de godzalige en te weinig gelezen Comrie leert: ‘Wij noemen het geloof een ingestorte hebbelijkheid, of vermogen, om het van alle andere te onderscheiden en om deszelfs ware oorsprong en natuur aan te wijzen’. Niet alsof het geloof onder de natuurlijke of door oefening verkregen hebbelijkheden geteld worden moet, want ‘het is een ingestort vermogen’. Het is Gods gave, zegt de apostel (Ef. 2:8), waardoor wij zalig worden”. Te onderscheiden is dus het geloof en het geloven, gelijk ook onze geloofsbelijdenis leert.

Nu doet het aan het wezen des geloofs niet af dat wij vaak de oefening van het geloof missen, dat we niet geloven kunnen, dat we in veel twijfelingen verkeren. De wedergeborene, die door het ingeplante geloof Christus ingelijfd werd, heeft in de vruchten het bewijs dat het wezen des geloofs een kennen en vertrouwen is. Het is de vaste grond, waarop zij voor afval uit de genadestaat bewaard worden, omdat Gods raad onveranderlijk en Christus’ verdienste en voorbede volkomen zijn. Maar deze grond is in ieder gelovige, namelijk hun zijn in Christus door dit ingewrochte geloof, niet als een voorbijgaande daad, maar als een hebbelijkheid, waaruit hun daden voortkomen.

Geschiedde de inlijving door een daad, dan zou die inlijving blijven zolang de daad duurde, maar zodra die ophield, zou de inlijving ook ophouden. *)

Doch zo is het niet. Daarom hebben onze vaderen zo sterk van het geloof gesproken in betrekking tot de vereniging met Christus, en daarom is het geloof dus een vaste grond der dingen die men hoopt. Hiermee wordt veel afgesneden wat men voor geloof houdt, doch dat het wezen des geloofs mist. Het is wel zeer droevig dat velen zichzelf en anderen opbouwen op indrukken in de consciëntie, gevoeligheden in het gemoed, gezichten en psalmversjes, zonder dat ooit enige ware kennis van en betrouwen op Christus gekend werd. Men zie toch toe, opdat niet het schijngeloof ons bij de dood zonder Borg voor onze schuld en zonden doe staan, en ons eeuwig alles tekortschiet.

*) Comrie, Heidelbergse Catechismus, pag. 436.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen