Samuël, de laatste richter

We herinneren ons nog wel hoe Elkana en Hanna op geregelde tijden opgingen tot het huis des Heeren te Silo om daar te offeren en te bidden. Van de berg Sinaï was de ark naar Silo gebracht. In de plaats van Silo was nu Kirjath-Jeárim gekomen om daar te offeren en te bidden. Silo had voor altijd afgedaan. Wat was er dan met die plaats gebeurd? We lezen in Jeremia 7: 12: Want gaat nu heen naar Mijn plaats die te Silo was, alwaar Ik Mijn Naam in het eerst had doen wonen; en ziet wat ik daaraan gedaan heb vanwege de boosheid van Mijn volk Israël. Wát had de Heere gedaan? Om de gruwelijke zonden van het volk en de priesters Hofni en Pínehas had de Heere de plaats Silo én de tabernakeldienst aldaar verlaten. Er bestond geen Silo meer en ook het huis des HEEREN werd er niet meer aangetroffen. Silo was door de Filistijnen verwoest. Zo’n 369 jaar had het heiligdom des Heeren in Silo gestaan, maar daar was voorgoed een einde aan gekomen. Ontelbare Israëlieten hadden tijdens de feestdagen eeuwenlang enige keren per jaar de reis naar Silo gemaakt. Maar dat was voor altijd voorbij. Asaf getuigt daarvan, als hij zegt in Ps. 78:60: Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.

Rechtvaardig had de Heere de kandelaar uit die plaats weggenomen, zoals de Heere eeuwen later de gemeente van Éfeze daar ook mee bedreigde, toen Hij sprak: Gedenk dan waarvan gij uitgevallen zijt, en bekeer u, en doe de eerste werken; en zo niet, Ik zal u haastelijk bijkomen, en zal uw kandelaar van zijn plaats weren, indien gij u niet bekeert (Openb. 2:5). De kanttekening merkt over die woorden op, dat ’hoewel Christus’ gemeente nimmermeer vergaat, zij nochtans wel van de ene plaats genomen en op de andere geplant wordt’ (kanttek. 15). Ondanks de zonden van het volk en de priesters wilde de Heere Israël toch nog een heiligdom laten. De tabernakel (zonder ark) ging daarna naar Nob tot de dood van Samuël. En vandaar ging zij naar Gibeon.

De ark was, zoals we reeds vernamen, in handen van de Filistijnen gekomen en zij hadden, door de Heere daartoe gedwongen, de ark naar Israël teruggestuurd. De ark, ook wel ’de getuigenis Israëls’ genoemd (Ps. 122:4), kreeg voorlopig een plaats op de heuvel in het huis van Abinádab in Kirjath-Jeárim, waar zij zeventig jaar zou blijven. Daarna werd zij door koning David opgehaald om een plaats krijgen in Jeruzalem in het midden der tent, die David voor haar gespannen had (2 Sam. 6:17).

Ter ere van het opvoeren van de ark hebben wij in Psalm 47 ’een triomfpsalm der kerk’ ontvangen. Daar lezen we in vers 6: God vaart op met gejuich, de HEERE met geklank der bazuin. De kanttekening merkt over deze woorden op: ’Gelijk geschied is als de ark (op dewelke God Zijn tegenwoordigheid vertoonde, en die een voorbeeld van Christus was) van David werd opgehaald naar Sion en daarna van Salomo gebracht in de tempel en voorts als de Heere Christus Zelf ten hemel opvoer om vandaar als Koning alles te regeren’. In de vernedering en de verhoging van de ark zien we tevens de staat van Christus’ vernedering en Zijn verhoging afgebeeld. Asaf spreekt in Psalm 78:67 en 68: Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en de stam van Efraïm verkoos Hij niet (in de stam van Efraïm lag namelijk de plaats Silo). Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad (namelijk in Jeruzalem).

Na de wegvoering van het tweestammenrijk naar Babel en het tienstammenrijk naar Assyrië vernemen we niets meer van de ark. Er is onderzoek naar gedaan en er zijn gissingen over gemaakt, maar nooit is er meer iets van de ark gevonden. Zij was voor altijd verdwenen! Hoe gelukkig zouden de Joden zijn als zij de Heere Jezus, Die door de ark werd afgeschaduwd, zouden mogen leren kennen tot zaligheid.

Intussen gingen de Filistijnen in Israël weer flink te keer. Wat hadden de Israëlieten telkens veel met dat afkomstige volk uit Kreta te stellen. Zij bevolkten de kustvlakte van Israël ten zuiden van Joppe (of Jafo/Jaffa) en stroopten zo nu en dan flinke gedeelten van Israël af. De vijf steden van de Filistijnen waren Gaza, Askelon, Asdod, Ekron en Gath en elk van deze steden hadden een vorst. Die vijf stadsvorsten hadden voortdurend met elkaar contact, pleegden overleg met elkaar en traden als een geduchte groep aaneengesloten naar buiten. Zij verstonden de kunst van ijzersmeden, alsook het versmelten van koper en brons. De kleine Filistijnse natie haatte het volk van de Heere en nadat de ark weer in Kirjath-Jeárim was teruggekeerd, maakten de Filistijnen het twintig jaar later Israël zó lastig, dat we lezen in vers 2 dat het ganse huis Israëls den HEERE achterna klaagde.

Doch Jozefs tent liet Hij veracht’lijk varen;

In Efraïm verkoos Hij geen altaren,

Maar Hij had lust in Juda’s stam te wonen,

Om daar Zijn macht en heerlijkheid te tonen

Op Sions berg, dien ’s werelds Opperheer

Bemind’ en koos ten zetel van Zijn eer (Ps. 78:34).

(Volgende keer D.V. 17. Eben-Haëzer: tot hiertoe heeft de HEERE geholpen)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen