Wolk van getuigen

In Egypte was er een koning gekomen die Jozef niet gekend had, en om het volk onder de duim te houden werden er heel strenge maatregelen getroffen. Maar hoe meer het volk van Israël verdrukt werd, des te meer breidde het zich uit. Ten slotte nam Farao een vreselijke maatregel. We lezen in Éxodus 1:22 dat er van de koning een gebod uitging dat alle jongetjes in de rivier de Nijl moesten worden geworpen. Denk eens in wat dat voor het verdrukte volk van Israël geweest moet zijn. Vervolgens lezen we in Éxodus 2 hoe Amram en Jochebed een zoontje kregen dat drie maanden lang door hen in hun huis verborgen werd. Zij weigerden hun kind in de Nijl te werpen en waren dus het gebod van de koning ongehoorzaam. Ook wordt verteld waaróm ze hun kind verborgen. We lezen in vers 2: Toen zij (moeder Jochebed) hem zag dat hij schoon was, zo verborg zij hem drie maanden. Was het een knap kind en verborg ze het daarom? Zou ze het niet verborgen hebben als het jongetje minder knap geweest zou zijn? Vanzelfsprekend heeft het woordje ‘schoon’ hier een hogere betekenis. Stéfanus spreekt in zijn verdediging voor de Raad ook over Mozes, die uitnemend schoon was (Hand. 7:20). De kanttekening merkt naar aanleiding van die tekst op: ‘God had hem die schoonheid gegeven om daardoor straks de dochter van Farao te bewegen hem bij het leven te behouden en als zoon aan te nemen’ (kanttek. 38). Een heel aannemelijke verklaring, maar moeder Jochebed wist na Mozes’ geboorte toen nog niet dat Farao’s dochter haar kind zou vinden. Er moet een andere en betere verklaring zijn voor het feit dat zij haar kind verborg omdat het schoon was. We lezen in Hebr. 11: 23: Door het geloof werd Mozes, toen hij geboren was, drie maanden lang van zijn ouders verborgen, overmits zij zagen dat het kindeken schoon was; en zij vreesden het gebod des konings niet. De kanttekening bij die tekst merkt op: ‘De ouders, Amram en Jochebed, werden door de schoonheid van het kind bewogen om daarvan iets bijzonders te verwachten, hetwelk de apostel hier hun geloof op Gods beloften toeschrijft. Josephus, de historieschrijver, getuigt dat de vader van Mozes door een Goddelijke openbaring was bekendgemaakt, dat deze zoon hen uit Egypte zou verlossen’ (kanttek. 59). Ook andere verklaarders wijzen op de bijzondere roeping en voorbestemming van Mozes door de Heere, om straks Zijn volk uit het diensthuis van Egypte te bevrijden. Die bijzondere roeping werd uitgedrukt door de woorden dat de ouders zagen dat het kindeken schoon was.

Moeder Jochebed en ook vader Amram hebben door het geloof gezien dat hun kind op Gods tijd zou worden gebruikt om hun volk uit de gruwelijke slavernij van Farao te bevrijden. Zij hebben in hem de toekomstige verlosser gezien en daarom hebben ze hem verborgen. De ouders handelden dus uit het geloof en daarom vreesden zij het gebod des konings niet. En dat gebod niet te vrezen hield voor de beide ouders heel wat in. Dagelijks trokken de soldaten van Farao eropuit om de woningen van de Israëlieten te doorzoeken; bij overtreding van het gebod deinsde Farao er niet voor terug om voor straf het hele gezin om te brengen. Niet voor niets staat er zo opmerkelijk dat ze het gebod van Farao niet vreesden! Toch spreekt de kanttekening over de zwakheid van hun geloof, als er wordt opgemerkt: (Zij vreesden het gebod des konings niet) ‘namelijk niet alzo dat ze het kind naar het gebod des konings zouden hebben gedood, hoewel er enige zwakheid in hun geloof is gekomen toen zij het evenwel daarna in de rivier te vondeling hebben gelegd, doch met hoop dat iemand het zou vinden en opbrengen, gelijk geschied is.’ Een geloof dan, al is het met zwakheid gevoegd, wordt hier ook voor een waarachtig geloof getekend’ (kanttek. 60).

Hoe vreselijk werd het volk behandeld! Farao wilde het volk van Israël helemaal uitroeien. Achter die goddeloze opzet stond de aanval van de vorst der duisternis. Zou het volk van Israël worden uitgeroeid, dan zou uit dat volk onmogelijk de Heere Jezus, de Verlosser van Zijn volk, kunnen voortkomen. Heel Gods heilsplan zou in duigen vallen en de belofte aan Abraham en zijn natuurlijk en geestelijk zaad gedaan dat hij tot een groot volk zou worden, zou teniet gedaan worden. Maar Amram en Jochebed wisten dat Gods beloften altijd zouden worden vervuld, al was het meestal door het onmogelijke heen.

Bescherm ons, in de bange tijd

Van zielsverzoeking en van strijd;

Laat nooit de boze vijand toe,

Dat hij ons enig hinder doe. (Avondzang: 5).

(Volgende keer D.V. 15. Door het geloof verachtte Mozes de schatten van Egypte)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen