1. Uit het diensthuis van Egypte uitgeleid

Over de tiende plaag lezen we: En het geschiedde te middernacht, dat de HEERE al de eerstgeborenen in Egypteland sloeg, van de eerstgeborene van Farao af, die op zijn troon zitten zou, tot op de eerstgeborene van de gevangene, die in het gevangenhuis was, en alle eerstgeborenen der beesten. En Farao stond op bij nacht, hij en al zijn knechten en al de Egyptenaars, en er was een groot geschrei in Egypte; want er was geen huis waarin niet een dode was (Éxodus 12:29 en 30). In die nacht werd ook het paasfeest ingesteld. De Heere had tot de Israëlieten gesproken: Wanneer Ik het bloed zie, zal Ik u voorbijgaan (Ex. 12:13). We weten hoe het paaslam een schaduwbeeld was van de Heere Jezus, het ware Paaslam, van Wie Paulus schrijft: Want ook ons Pascha is voor ons geslacht, namelijk Christus (1 Kor. 5:7).

Naar het woord van Mozes eisten de vertrekkende Israëlieten zilveren en gouden voorwerpen en klederen van de Egyptenaars en de Heere gaf het volk genade in de ogen van hen dat zij hun hun begeerte deden; en zij beroofden de Egyptenaars (vers 36). Wat was de Heere een Waarmaker van Zijn Woord.

Hij had tot vader Abraham gesproken dat zijn nakomelingen vierhonderd jaar verdrukt zouden worden in een land dat hunner niet is, doch Ik zal het volk richten en daarna zullen zij uittrekken met grote have (Gen. 15:13 en 14). In de paasnacht trokken de Israëlieten met grote have uit en zij werden op die manier in zekere zin uitbetaald voor de slavendienst die zij Farao zoveel jaren hadden moeten bewijzen.

Het wonderlijke was ook dat van de ongeveer 2½ miljoen Israëlieten er onder hen niet één persoon ziek of zwak was. Ook veel ‘gemengd volk’ had zich bij de Israëlieten aangesloten: Egyptenaars en vreemdelingen, mensen die later de Israëlieten opstookten en bijvielen in hun murmureringen tegen Mozes (zie Num. 11:4). Het volk van Israël had 430 jaar in Egypte gewoond: de tijd van de aartsvaders in Kanaän was 215 jaar geweest en de Israëlieten onder de Farao’s hadden eveneens 215 jaar in Egypte doorgebracht. De reis van Egypte naar Kanaän verliep meestal langs ‘de weg der Filistijnen’, de kortste route, en lang geleden hadden de broers van Jozef die weg meermalen afgelegd.

Toen het volk van Israël werd uitgeleid, zo leidde hen God niet op de weg van der Filistijnen land, hoewel die nader was (Ex. 13:17). Waarom handelde de Heere zo? We noemen drie redenen. De eerste reden was dat de oorlogszuchtige Filistijnen zeker de Israëlieten zouden hebben aangevallen als zij die korte route namen en dat wilde de Heere voorkomen.

De tweede reden was dat als de Israëlieten de weg der Filistijnen hadden gevolgd, zij niet waren uitgekomen bij de Schelfzee en de Heere wilde voor altijd een einde aan Farao’s macht gaan maken. Daarom leidde Hij Zijn volk even terug naar Egypte en bracht hen voor de Schelfzee. Toen Mozes zijn staf ophief over het water werd er voor de Israëlieten een pad gebaand door het midden van de zee. Veilig aan de overkant gekomen, strekte de man Gods opnieuw zijn staf over de zee uit zodat de wateren wederkeerden en alle Egyptenaren verdronken. Alzo verloste de HEERE Israël aan dien dag uit de hand der Egyptenaars; en Israël zag de Egyptenaars dood aan den oever der zee (Ex. 14:30). Terwijl het Farao’s bedoeling was de uit zijn land vertrokken Israëlieten te doden (Ex. 15:9), kwamen ze allen jammerlijk aan hun einde. In de derde plaats strekte het alles tot verheerlijking van Gods grote Naam. We kunnen lezen in Ex. 15 hoe Mozes en de kinderen van Israël in de lofzang over hun verlossing zongen: De HEERE is een Krijgsman; HEERE is Zijn Naam. De volken hebben het gehoord, zij zullen sidderen (…); al de ingezetenen van Kanaän zullen versmelten. Verschrikking en vrees zal op hen vallen (vers 3, 14-16). Toen veertig jaar later Jozua verspieders in Kanaän uitzond, sprak Rachab tot hen: Ik weet dat de HEERE u dit land gegeven heeft, en dat ulieder verschrikking op ons gevallen is en dat al de inwoners dezes lands voor ulieder aangezicht gesmolten zijn (…) want de HEERE ulieder God is een God van boven in de hemel en beneden op de aarde (Joz. 2:9 en 11b). Onder Gods leiding vervolgden de Israëlieten hun weg naar het beloofde land Kanaän, want we lezen: De HEERE toog voor hun aangezicht, des daags in een wolkkolom, dat Hij hen op de weg leidde, en des nachts in een vuurkolom, dat Hij hen lichtte, om voort te gaan dag en nacht (Ex. 13:21).

De Heere had hen verlost uit de hand der Egyptenaars (Ex. 14:30) en die hand was sterk geweest. Maar de hand van de Heere was sterker en Hij zou niet rusten voordat Zijn volk door de woestijn in het land der belofte, in Kanaän zou zijn aangekomen. Zo zal de Heere op Zijn tijd al Zijn kinderen verlossen uit het diensthuis van de zonde en hen brengen in het hemelse Kanaän. Alle wonderen die onder Mozes gebeurd zijn, worden ter sprake gebracht in de Bijbelboeken Jeremía, Micha en Openbaring en getuigen profetisch van de eeuwige verlossing die al Gods kinderen te wachten staat.

’k Heb hun hals bevrijd
Van de last te dragen;
’t Was die blijde tijd,
Toen hun moede hand
Werd in ’s vijands land
Van de pot ontslagen (Ps. 81:6).

(Volgende keer D.V. 2. Gods uitredding in Mara)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen