Op weg naar Kanaän

Bij die dreigende taal bleef het niet, want zij vreesden dat de oproerkraaiers hen zelfs kwaad zouden doen. Daarom zochten Mozes en Aäron hun toevlucht bij de tabernakel en riepen in hun nood de HEERE aan. De HEERE verhoorde hen en Hij verscheen onmiddellijk in de wolkkolom en sprak tot Mozes: ‘Neem je staf en ga met Aäron en het hele volk naar een rots en spreek tot de rots, zo zal er water uit de rotssteen vloeien. Ik zal daardoor laten zien dat de harde rots beter naar Mij luistert dan Mijn eigen ongehoorzaam en murmurerend volk luisteren kan.’

Mozes en Aäron deden wat de HEERE sprak en spoedig verzamelde zich het volk bij de rots. Helaas ging het toen verkeerd. Zowel Mozes als Aäron waren boos op het volk en terwijl Mozes zijn staf ophief, sloeg hij tweemaal uit boosheid op de rots. Hij had moeten spreken en op dat spreken had de HEERE water beloofd. Maar hij deed uit boosheid niet wat hij had moeten doen: hij slóeg in plaats dat hij sprak. Bovendien riep hij boos tot het volk: ‘Zullen wij water uit deze rots laten komen?’ Hij sprak niet over de Heere, maar in zijn boosheid sprak hij over ‘wij’: ‘Zullen wij jullie, opstandelingen, water geven?’

De anders zo zachtmoedige man sloeg uit boosheid tweemaal achtereen op de rots en er kwam veel water uit, zodat de vergadering dronk, en hun beesten (Num. 20:11). De HEERE gaf in Zijn goedertierenheid het volk, ondanks hun opstand, volop water te drinken. Maar op Zijn knechten was Hij om hun ongehoorzaamheid vertoornd. Mozes en Aäron waren de leiders van het volk en hadden een voorbeeld van gehoorzaamheid aan de HEERE moeten geven en dat hadden ze niet gedaan. Daarom sprak de HEERE: Omdat gijlieden Mij niet geloofd hebt, dat gij Mij heiligdet (naar Mij zou luisteren) voor de ogen der kinderen Israëls, daarom zult gijlieden deze gemeente (de Israëlieten) niet inbrengen in het land hetwelk Ik hun gegeven heb (vers 12).

Aan de grenzen van Kanaän verspeelden Mozes en Aäron door hun zonde de ingang in het beloofde land, omdat ‘zij Hem zeer toornig maakten aan het twistwater en het ging Mozes kwalijk om hunnentwil. Want zij verbitterden Zijn Geest, zodat hij wat onbedachtelijk voortbracht met zijn lippen (verkeerde woorden sprak en daarna op de rots sloeg),’ zegt Ps. 106:32 en 33. Voor Mozes en voor ons allen is het gebed nodig, wat we lezen in Ps. 141: 3: ‘Zet, HEER´, een wacht voor mijne lippen; Behoed de deuren van mijn mond, Opdat ik mij, tot genen stond, Iets onbedachtzaams laat ontglippen.’

De geschiedenis eindigt met de woorden: Dit zijn de wateren van Meriba, waar de kinderen Israëls met de HEERE om getwist hebben; en Hij werd aan hen geheiligd (door Mozes en Aäron om hun ongehoorzaamheid rechtvaardig te straffen) (Ex. 20:13). Let op: er staat dat de HEERE aan hen geheiligd werd, maar niet door hen. ‘Meriba’ betekent: strijd, twist. Dit Meriba noemen we wel Meriba-Kades, de 33 ^ste legerplaats en is te onderscheiden van de 11 ^de legerplaats Massa en Meriba in Rafidim (zie vertelling 6).

Omdat de Israëlieten in de nabijheid van Kanaän waren gekomen, vroegen ze aan de koning van Edom heel beleefd om door hun land te mogen trekken om zo naar Kanaän te gaan. Maar de koning van Edom weigerde het. Hoewel de Edomieten als afstammelingen van Ezau familie van de Israëlieten waren, zo bleef de eeuwenoude vijandschap tussen de nakomelingen van Jakob (de Israëlieten) en van Ezau (de Edomieten) bestaan. Dreigend stelden de Edomieten zich op met een zwaar volk en met een sterke hand (Num. 20:20). Er zat daarom niets anders voor de Israëlieten op dan via een flinke omweg door een woestijn hun land zien te bereiken.

In de buurt van de berg Hor aangekomen, sprak de HEERE tot Mozes en Aäron dat Aärons tijd erop zat en dat hij zou gaan sterven en tot zijn volkeren verzameld zou worden (vers 24). Aäron moest met Mozes en Eleázar, de zoon en opvolger van Aäron, de berg Hor beklimmen. De hele vergadering keek de drie mannen na tot ze uit het zicht verdwenen waren. Boven op de berg aangekomen, trok Mozes de priesterkleren van Aäron uit en trok ze zijn zoon Eleázar aan en Aäron stierf aldaar. Toen kwam Mozes en Eleázar van dien berg af (vers 28).

Niet alleen Mirjam en Aäron, maar ook Mozes zouden het aardse Kanaän niet binnengaan. Maar door genade mochten zij het hemelse Kanaän beërven en was het op hen van toepassing wat we lezen in Jes. 57:2: Hij zal ingaan in de vrede; zij zullen rusten op hun slaapsteden, een iegelijk die in zijn oprechtheid gewandeld heeft. Toen de hogepriester Aäron op 123-jarige leeftijd gestorven was, rouwden de Israëlieten dertig dagen en zijn zoon Eleázar bediende het priesterambt in zijn plaats (Deut. 10:6).

Maar (blij vooruitzicht, dat mij streelt!)

Ik zal, ontwaakt, Uw lof ontvouwen,

U in gerechtigheid aanschouwen,

Verzadigd met Uw Godd’lijk beeld (Ps. 17:8).

(Volgende keer D.V. 20. Het opgerichte teken van de koperen slang)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen