Jozua, de knecht des Heeren

Waarom werd dat bevel aan Jozua gegeven? Uit de volgende verzen blijkt dat het de bedoeling van dit gebod was om vooral de kinderen te wijzen op de grote daden van de Heere. Daarom werden de meegebrachte stenen bij het latere Gilgal (de naam betekent ‘stenenkrans’ of ‘afwenteling’, een plaats ten noorden van Jericho), als een gedenkteken opgestapeld en tijdens die plechtigheid hield Jozua een toespraak en zei: ‘Wanneer uw kinderen zullen vragen: Wat zijn dat voor stenen? Dan zult u tot hen zeggen: Dat zijn de stenen die uit het midden van de Jordaan gehaald zijn. Twaalf mannen als vertegenwoordigers van de twaalf stammen van ons volk hebben ze daar weggehaald als bewijs dat de Heere ons destijds droogvoets door de Jordaan geleid heeft. Hij heeft het water van de Jordaan tegengehouden en voor ons volk een weg gebaand, zoals Hij ook tijdens de uittocht uit Egypte een pad door het water wilde banen. Vergeet nooit wat de Heere voor ons heeft willen doen, want Hij deed dat opdat alle volken der aarde de hand des HEEREN kennen zouden, dat zij sterk is; opdat gijlieden de HEERE uw God vreest te alle dagen’ (vers 24).

Hoe wees Jozua tijdens deze bijzondere gebeurtenis op het feit dat de ouders hun kinderen Gods grote daden moesten vertellen. We kunnen dat bevel om de kinderen hierin te onderwijzen op meerdere plaatsen in de Bijbel lezen en ook in ‘het formulier om de doop aan de kleine kinderen te bedienen’ lezen we dat men hen, als erfgenamen van het Rijk Gods en van Zijn verbond, moet dopen ‘en de ouders zullen gehouden zijn hun kinderen in het opwassen hiervan breder te onderwijzen.’

Toen de twaalf stenen uit het midden van de Jordaan waren gehaald, moest er nog iets gebeuren. Jozua liet daarna ook twaalf stenen oprichten ter standplaats van de voeten der priesters die de ark des verbonds droegen; en zij zijn daar tot op dezen dag (vers 9). Ook midden in de Jordaan kwam er een herdenkingsteken te staan. Er was dus een monument ter herinnering aan Gods grote daden ín de Jordaan en een monument aan de oever van de Jordaan in de buurt van de plaats Gilgal. Toen dat allemaal gebeurd was, verlieten de priesters met de ark op bevel van Jozua hun standplaats in het midden van de Jordaan en bereikten als laatsten het beloofde land.

Verder lezen we: En het geschiedde toen de priesters die de ark des verbonds des HEEREN droegen, uit het midden van de Jordaan opgeklommen waren en de voetzolen der priesters afgetrokken waren tot op het droge, zo keerden de wateren van de Jordaan weder in hun plaats en gingen als gisteren en eergisteren aan al haar oevers (vers 18). Wat een wonderlijke gebeurtenis: toen de voetzolen van de priesters vóór de overtocht het water aanraakten, stonden de wateren meteen stil en toen ze nauwelijks met hun voetzolen ná de overtocht het water van de Jordaan verlieten, begon het Jordaanwater als vanouds te stromen. Dat alles was uitsluitend te danken aan de ark des verbonds die zichtbaar heenwees naar de Heere Jezus, Wiens Naam is Wonderlijk (Jes. 9:5). In het stromende Jordaanwater was vanaf dat ogenblik vanaf de oever het zichtbare monument te zien dat boven het wateroppervlak uitstak en dat herinneringsteken was er nog toen het boek Jozua beschreven werd.

Toen het volk over de Jordaan trok, trokken ook de stammen van Ruben, Gad en half Manasse mee over, zoals Mozes hen dat destijds bevolen had. De twee en halve stam trokken met een keurbende van 40.000 soldaten als eerste Kanaän binnen. Omdat zij reeds land hadden gekregen in het Overjordaanse (ten oosten van de Jordaan) vormden zij de voorhoede bij de verovering van Kanaän. Zij trokken voor het aangezicht des HEEREN ten strijde naar de vlakke velden van Jericho (vers 13).

De overtocht vond plaats op de tiende van de eerste maand (onze maand april). Het was dezelfde datum waarop veertig jaar geleden het paaslam in hun huizen werd afgezonderd. De uittocht uit Egypte en de intocht in Kanaän vonden op dezelfde datum plaats! De Heere bestuurde het zo dat de jaarlijkse herdenking van de uittocht uit Egypte samenviel met de herdenking van de intocht in Kanaän.

De woestijnreis begon tijdens de uittocht uit Egypte met het vieren van het pascha en na veertig jaar begon de intocht in Kanaän ook met het vieren van het pascha. Maar vóór het pascha bij de intocht kon worden gevierd, moest er eerst nog iets anders gebeuren.

Vergeet nooit één van Zijn weldadigheden;

Vergeet ze niet; ’t is God, Die z’ u bewees (Ps. 103:1).

(Volgende keer D.V. 6. De twee betekenissen van het woord Gilgal)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen