Christus’ teder mededogen, gezien in Zijn ogen

Geliefde lezer(s), reeds eerder hebben we uw aandacht gevraagd voor dit gedeelte uit het boek Hooglied. In het tiende vers staat een algemene omschrijving van Hem, waar de bruid zo hartinnemend zegt: Mijn Liefste is blank en rood, Hij draagt de banier boven tienduizend. Wat kende ze Hem op een bijzondere wijze!

Nu gaat de bruid verder met het beschrijven van haar Liefste. Lees het maar: Zijn ogen zijn … Die ogen worden hier genoemd om de heerlijkheid van de verheerlijkte Immánuël uit te schilderen. Hier wordt vanzelf een natuurlijk beeld gebruikt. De heerlijkheid van de Persoon des Middelaars, God en mens in één Persoon, wordt ons onder vele beelden, onder vele benamingen, bij God vandaan nader verklaard.

Zoals de bruid haar Zielenvriend mag beschrijven is dit geen vrucht van haar eigen akker.

Zijn ogen zijn … In de grondtaal staat een woord dat wijst op de bijzondere scherpheid van de ogen van de Bruidegom. Dat kan toegepast worden op Zijn alwetendheid, omdat Hij alle dingen ziet en weet. Het oog van de mens kan verdonkeren. We kunnen slechtziend worden, we kunnen verziend zijn, of bijziend. Hoe weinigen zullen er onder ons zijn met ogen die hun natuurlijke, door God gegeven, scherpte nog mogen hebben. Het oog van de Bruidegom wordt echter niet verdonkerd, Zijn oog wordt niet verduisterd, blijft altijd zien, in dezelfde kracht, in dezelfde mogendheid. Zijn ogen doorzien alles. Als de Heere een mens bekeert, dan komt hij achter de geestelijke betekenis van dit woord, dat Hij ons hart doorzoekt en dat Hij alle dingen openlegt voor het oog van de Heere God Zelf. Er komt heel wat tevoorschijn voordat we werkelijk de voornaamste der zondaren zijn!

Weet u wat zo’n ontzaglijk groot wonder is, door de trekkende liefde des Vaders, door de inwinning voor het Goddelijk recht? Dat er een dag aanbreekt waarop onze wapens van opstand en vijandschap worden neergelegd aan de voeten van deze Koning. Wonderlijk, als u een geestelijke onderdaan mag zijn van Koning Jezus. Dan weet u dat dit oog ontzaglijk scherp ziet en geen afwijking gedoogt, ook niet in het leven van Zijn zwarte bruid.

De Heere ziet en doorziet alle dingen. Het kan heel wat lijken in het oog van mensen: een vroom kleedje en zo heel godsdienstig, terwijl niemand weet hoe het vanbinnen is. Maar de scherpe blik van de Koning der koningen zal het hart van een arm kind van God openleggen, zodat diegene gaat zeggen: Heere, U weet alle dingen; ik leg voor U mijn hart en wandel bloot. Heere, doorzoek mij, proef mijn gangen en ken mijn gedachten! Als de Heere dan getuigenis wil geven van Zijn eigen werk en in liefde wil neerzien op Zijn uitverkoren Kerk, wat is het dan een groot wonder. Als de Heere in mijn ziel fluistert: Mijn oog zal in liefde en in gunst op u zijn, in de dierbare Persoon des Middelaars! Dan zie ik de vastigheid in het eeuwig verbond der genade. Dan zie ik de vastigheid in de ontsluiting van de weg der zaligheid, in de dierbare Persoon des Middelaars. Dan mogen bergen wijken en heuvelen wankelen, maar Zijn goedertierenheid zal niet wankelen noch bezwijken.

De zuiverheid moet ook verklaard worden, want er staat in de tekst: Zijn ogen zijn als der duiven bij de waterstromen. Weet u wat de bruid hier doet? Ze zoekt naar voorbeelden in het rijk der natuur. Ik geloof dat ze de armoede bij zichzelf voelt. Ze doorleeft dat het oneindig veel rijker is dan ze ooit in woorden en beelden kan uitdrukken. Daaruit blijkt dat ze geleid wordt door de Heilige Geest: Zijn ogen zijn als der duiven.

De bruid gebruikt hier een bijzon-der beeld. Een duif is het beeld van oprechtheid en van zuiverheid. Ik ben geen echte duivenkenner, maar ik weet dat een duif scherpe ogen heeft; een duif kijkt diep doordringend om zich heen.

Toch ligt er iets schrijnends in deze uitdrukking. De bruid moet zich schamen voor God en mensen. Wat was er dan gebeurd? In het eerste hoofdstuk prees de Bruidegom Zijn bruid om haar schoonheid, en dan staat er in het vijftiende vers: Uw ogen zijn duivenogen. Daar tekent Hij haar in haar oprechtheid, in haar teerheid, in haar zuiverheid, en ga zo maar door. Lees ook wat de kanttekenaren schrijven ter verklaring van deze woorden: ‘Dat is, eenvoudig en kuis.’ Ze is dus op God gericht.

Als de Bruidegom dit tegen Zijn bruid zegt, dan ziet Hij haar in een zuivere gestalte. Hij heeft gezien dat haar liefde brandende was. Hij heeft duidelijk gezien dat het haar om Hem te doen was. Hij zag dat het haar betrachting was om Hem recht te leren kennen, Hem alleen te vertrouwen, om zich in alle ootmoedigheid en met lijdzaamheid aan Hem te onderwerpen, om van Hem alleen alles goeds te verwachten, om Hem lief te hebben, te eren en te vrezen.

Dat was toen, maar denk eens terug aan het begin van dit hoofdstuk. Hoe zag de bruid er nu uit? Haar ogen waren rood van tranen. Ze was half aangekleed, in rouw en smart gedompeld. Ze liep door de straten van Jeruzalem, zoekende haar Zielenbruidegom en roepende: Indien gij mijn Liefste vindt, wat zult gij Hem aanzeggen? Dat ik krank ben van liefde.

Er was ook zoveel om zich over te schamen. Hoe diep was ze vernederd voor Zijn aangezicht! Ze moest weer haar zwartheid, haar geestelijke mismaaktheid doorleven. Ze moest in haar binnenste ervaren dat die oude mens niet tot God bekeerd wordt, zodat ze de apostel verstond in zijn klacht: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? (Rom. 7:24).

Geliefde lezer(s), dit alles was om te leren dat haar schoonheid alleen verklaard lag in de gezegende Bloedbruidegom en dat opnieuw weer alle onzuiverheid door Zijn bloed zou worden weggenomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen