Ontfermingen

Afgelopen jaren hebben we regelmatig te maken gehad met een tekort aan regen. Voor komende winter zijn er zorgen rondom de toevoer van gas. Deze dingen waren jarenlang vanzelfsprekend, maar door de dreigende tekorten kunnen we ineens gaan beseffen dat het eigenlijk heel bijzonder is dat we ons daar nauwelijks zorgen over hebben hoeven maken. Hetzelfde besef kun je ook ineens hebben als je ziek wordt; wat ga je gezondheid dan als een rijkdom zien. Dagelijkse zegeningen kunnen zo gewoon worden dat we soms vergeten om ze te waarderen en ons erover te verwonderen. Zo kan het ook gaan met ons geloof. We kunnen gewend raken aan alle zegeningen in onze cultuur dat we dreigen te vergeten dat we die hebben ontvangen dankzij de komst van Jezus Christus in onze wereld. We hebben dan niet meer in de gaten hoe dankbaar we mogen zijn voor de manier waarop onze wereld veranderd is dankzij Hem.

Eén van de voorbeelden van een nieuw fenomeen komt naar voren in Romeinen 12:1. Paulus geeft een reden voor de christenen in Rome om hun leven aan God te wijden: de ontfermingen van God. Wat betekent dat? “Ontfermingen” heeft te maken met menselijke emoties. Je zou het kunnen omschrijven als de lichamelijke liefde, of warmte die je voelt voor andere mensen. Het is een behoorlijk onbekend woord dat Paulus hier gebruikt. Het werd nauwelijks gebruikt in de toenmalige wereld. Dat hoefde ook niet. Grieken en Romeinen lieten hun gevoelens liever niet zien, want dat was een uiting van zwakte. Een bekende filosofische stroming, de Stoa, wees op het belang van het verstand. Een echte Stoïcijn laat zich daardoor leiden en niet door zijn of haar emoties. Ook de goden van de Romeinen en Grieken werden zeker niet gekenmerkt door ontferming. Vanuit de hemel keken zij weliswaar op de mensen neer, maar het was daarbij ondenkbaar dat zij gevoelens zoals liefde en genegenheid zouden ervaren die zo diep zouden gaan dat ze dat zelfs in hun binnenste zouden voelen.

De mensen in Rome leven wat dat betreft in een harde, kille wereld en dan horen zij het evangelie van Paulus. Zij horen dat de Schepper van de hemel en aarde naar hen kijkt. Hij is zelfs met ontferming bewogen. Deze God voelt in zijn binnenste brandende liefde voor hen. Zodanig zelfs dat Hij mens wordt en de mensen opzoekt en aanraakt. Niet alleen sterke en machtige mensen, maar ook juist zwakke en zieke mensen. Jezus wordt keer op keer met ontferming bewogen. De liefde voor de mens gaat zo diep dat Hij dat ook heel diep, lichamelijk, voelt (ontferming) en zelfs zijn leven geeft als offer. Hoe uniek is dat in die tijd! Vandaar dat Paulus dat als een reden noemt voor de christenen in Rome om hun leven aan God toe te wijden. Het kan toch niet anders dan dat je zo een God wilt gaan dienen? De ontferming van God heeft als effect dat de eerste christenen zich gaan ontfermen over armen en zwakken. De ontferming van God en Jezus staat dus aan de wieg van ons hele huidige zorgstelsel.

We leven momenteel in een wereld waarin steeds meer mensen afstand nemen van het christelijk geloof. Mensen wijden zich aan andere zaken of dingen en gaan daarvoor leven. Wat die zaken of dingen ook zijn, het is in ieder geval geen God die met innerlijke ontferming met je bewogen is. Geen God die een genegenheid en liefde diep van binnen voelt als Hij naar je kijkt. Heeft eigenlijk niet iedereen behoefte aan die Liefde? En zou de wereld niet langzaam kouder en killer worden als die Liefde uit beeld gaat verdwijnen? Laten we als kerk steeds opnieuw beseffen hoe uniek en bijzonder die ontfermingen van God zijn en dat vervolgens ook proberen uit te dragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen