Klagen en bidden met Israël

Op zaterdag 7 oktober werden we opgeschrikt door verschrikkelijke gebeurtenissen in Israël. Gebeurtenissen die onbeschrijfelijk en onbevattelijk zijn. Notabene op een sabbatdag in de periode van de grote Joodse feesten, aan het einde van het Loofhuttenfeest, op de vooravond van Vreugde der Wet (Simchat Tora), sloegen de terroristen van Hamas toe. En hoe! Met hulp van Israëls aartsvijanden zoals het Iraanse regime en Hezbollah in Libanon zetten ze de poorten van de hel open. Wel drieduizend raketten werden afgevuurd op burgerdoelen in Israël. Vele Hamasstrijders drongen Israël binnen. Een ongekend aantal doden als gevolg en vele gegijzelden. De schok van deze terreurdaden is enorm.

Vanwege onze verbondenheid met Israël als onze oudste broeder klimmen veel christenen in de pen. Maar wie zal hier woorden spreken die ertoe doen? Wie zal de goede toon treffen? Wie zal in deze situatie geestelijke leiding kunnen geven? Ik ben nu al een paar dagen met deze meditatie bezig, maar ik krijg voor mijn gevoel geen letter op papier. Alles wat zwart op wit staat verbleekt bij de rauwe werkelijkheid. Ik druk maar weer op de delete-knop. Witregels zijn nu gepaster... De vrienden van Job begonnen te zwijgen toen ze zijn ellende zagen. Als vrienden van Israël kunnen we beter eerst zwijgen voordat we spreken en schrijven. Eerst verslagenheid voelen, de ontzetting tot in je haarvaten laten doortrillen.

Als we dan naar woorden zoeken, laten we eerst luisteren. Er zijn woorden die je worden aangereikt, om te beginnen uit de Psalmen. Ik kom terecht in Psalm 44, een klaaglied. De dichter denkt aan hoe hij als kind luisterde naar de grote verhalen. Mogelijk dacht hij aan de seideravonden in de Paastijd waarop zijn vader vertelde over Gods bevrijdende daden bij de uittocht van Israël uit Egypte. En in het verlengde daarvan hoe God de heidenvolken verdreef en Israël plantte. Zijn vader vertelde het zó alsof het gisteren was gebeurd, zó actueel. Dat is gedenken.

Als de dichter zijn ogen sluit komt gisteren in zijn gedachten. Maar zodra hij zijn ogen opent ziet hij vandaag een totaal andere werkelijkheid: Israël is in ballingschap. Jeruzalem is geplunderd, met voeten vertreden, de tempel verbrand. Hoe valt dit te rijmen? Alsof gisteren en vandaag met elkaar vloeken… Ik hoor een Joodse jonge vrouw zeggen: “Over God durf ik niet meer te praten.” Veel vragen dringen zich op: Is Hij er wel? Waar dan? Waarom zwijgt Hij?

De dichter van Psalm 44 voelt hoe hem zekerheden uit handen geslagen worden. Toch laat hij zijn geloof in zijn God, de God van Israël, niet los. Met eerbied gezegd: Hij werpt de godgeklaagde situatie voor Gods voeten: “U hebt ons verstoten en te schande gemaakt.” Met andere woorden: U doet ons dit aan! Hij voegt daar in vers 23 nog een accent aan toe: “Maar om U worden wij de hele dag gedood; wij worden beschouwd als slachtschapen.” Het is omwille van U dat dit ons overkomt! Dit kwaad is ten diepste tegen U Zelf gericht. En omdat wij Uw volk zijn overkomt het ons. Op dezelfde manier citeert Paulus deze woorden aan het slot van Romeinen 8. Vandaag zingen we deze woorden met Israël als een klacht, dat zij om Gods wil gedood worden en worden behandeld als slachtschapen. Op die manier delen we in hun lijden. Tegelijk voelen we ook het verdriet om het verlies van mensenlevens onder het Palestijnse volk. Zij krijgen de rekening gepresenteerd van de wandaden van hun eigen leiders.

Na zijn bittere klacht komt hij in de verzen 24 en 25 tot een hartstochtelijk gebed:

Word wakker! Waarom zou U slapen, Heere?

Ontwaak! Verstoot ons niet voor altijd.

Waarom zou U Uw aangezicht verbergen,

onze ellende en onze onderdrukking vergeten?

Laten we vandaag mét Israël zwijgen, klagen én bidden. Niet alleen bidden om vrede, maar in de eerste plaats om recht. Er heeft voor de zoveelste keer in de geschiedenis een moordende aanval op het volk van God plaatsgevonden. Nog erger dan ooit Amalek deed. Ik denk aan de woorden: “Wie Israël aanraakt, die raakt Gods oogappel aan.” De kwade machten die hierbij in het spel zijn lachen om wraakgevoelens, ze huiveren voor gebeden.

“Sta op Heere, kom Israël te hulp! Verlos hen vanwege Uw goedertierenheid!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen