In memoriam Willem van Ommen (1945–2023)

Op zondag 15 oktober jl. is overleden de heer Willem (Wim) van Ommen. Zijn heengaan is een groot verlies, ook voor de ‘Stichting Vrienden van dr. H. F. Kohlbrugge’. Wim van Ommen was jarenlang penningmeester van de Stichting en was bovendien tientallen jaren zijn vrouw Geuvertje van Ommen-Middelkoop, die vorig jaar juli is overleden en secretaresse was van de Stichting, tot steun.

Het overlijden van de heer Van Ommen kwam onverwacht, hoewel het al enige weken duidelijk was dat hij ziek was en menselijkerwijs gesproken niet meer zou genezen. Zoals gezegd ontviel hem vorig jaar zijn vrouw, Geuvertje, wat hem buitengewoon zwaar is gevallen. Toch pakte hij de draad van het leven weer op. Waar hij kon was hij de Stichting tot steun; hij hield de contacten met zijn vrienden en kennissen aan; ging bij hen op bezoek of nodigde hen uit. Daarnaast begon hij weer wandeltochten te maken, zoals hij dat ook voorheen gewend was. Deze zomer nog maakte hij met één van zijn beste vrienden een wandeltocht in Schotland (bij Fort William) en liep hij de Nijmeegse Vierdaagse. Kort na de zomervakantie begonnen zich de eerste verschijnselen van zijn ziekte te openbaren en kwam aan het licht dat hij ernstig ziek was.

Nog zie ik me lopen op de begraafplaats, vorig jaar, nadat we zijn vrouw de laatste eer hadden bewezen. Al lopend en voor zich uitkijkend zei hij: ‘Het zal niet gemakkelijk worden, maar God zal me steunen.’ Meer dan eens liet hij zich het afgelopen jaar in deze strekking uit, bij ontmoetingen of tijdens telefoongesprekken. Het verging hem als Petrus, die zich soms weg voelde zakken, maar die vervolgens tóch houvast vond bij Christus, die hem de hand reikte, en naar boven trok.

Tijdens de afscheidsdienst op zaterdag 21 oktober jl. in de Hervormde Kerk van Ommen, die voorafging aan de begrafenis, sprak ik de overdenking uit over Filippenzen 4: ‘Verheugt u te allen tijde, opnieuw zeg ik: verheugt u (…). De Here is nabij.’

Dat ik deze tekst koos, had een reden. Enkele weken geleden raadde ik het Wim van Ommen aan om meerdere keren de brief aan de Filippenzen te lezen en dan vooral het laatste hoofdstuk, vanwege het troostrijke en bemoedigende karakter ervan. Hij had dat kennelijk gedaan. Na zijn overlijden vonden we een briefje waarop hij enkele teksten had opgeschreven. We zouden elkaar over de invulling van de rouwdienst spreken. Het is er door zijn plotselinge heengaan niet meer van gekomen. Maar we maakten uit het briefje op dat hij aantekeningen had gemaakt met het oog op deze bespreking. Hij verwees naar zijn trouwtekst uit Psalm 119 en naar de brief aan de Filippenzen.

Na de dienst vertelde een zuster uit de vriendenkring ons dat zij Wim de avond voor zijn overlijden nog had gesproken. Het is wel zeker dat zijn gesprek met haar, zijn laatste gesprek is geweest. Hij zei: ‘Ik zal niet lang meer leven, misschien enkele maanden, misschien nog maar een maand. Maar ik ben in goede handen, Christus is bij me.’

Zo is hij heengegaan en woorden van gelijke strekking werden uitgesproken tijdens de rouwdienst.

We gedenken Geuvertje en Wim met heel veel dankbaarheid, niet alleen om het vele werk dat ze verzetten, maar vooral om de manier waarop ze dit deden – toegewijd aan Christus, in alle oprechtheid en vooral in eenvoud en met grote trouw.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen