Snoeitijd

Het had niet gehoeven, die teloorgang, dat achteruitboeren. Ook met de beperkte mogelijkheid tot uitbreiding hier had het een goed, rendabel bedrijf kunnen blijven. Lodewijk praat liever dan dat hij op de ladder staat, dat is bekend, maar dan nog! Je ziet toch wat er gebeuren moet en in vroeger tijden kon er toch ook werkvolk gevonden worden? Net als hij zich afvraagt hoeveel plukkers er vandaag aan het werk zijn, hoort hij het geluid van de ploffende motor van de kleine tractor dichterbij komen. 't Zal hem benieuwen wie er op zit. Een Turkse verwacht hij niet, maar je weet het hier nooit. Als de tractor de schuur binnen draait, herkent hij Martijn Verkade.

Als de tractor de schuur binnen draait, herkent hij Martijn Verkade. Verbaasd zegt hij: 'Sinds wanneer werkt een Verkade bij de concurrent? Hangen er bij jullie geen appels of zitten de Verkades niet meer in het fruit?'

'Uitgekocht!' zegt Martijn, terwijl hij de tractor tot zwijgen brengt. 'Wij zitten daar waar de afslag van de snelweg moet komen; daar was niet tegen te vechten.'

Samen tillen ze de kisten van de aanhanger en intussen geeft Martijn antwoord op alle vragen die in Chiel opkomen.

'Of het erg was, die onteigening? In het begin wel. We hebben wel eens gedacht dat pa zich doodvechten zou. Maar ja, je went aan alles en als je alles geprobeerd hebt tot aan de hoogste instantie toe, dan houdt het op. Dan kun je maar een ding en dat is je er bij neerleggen.'

'En redt hij dat? Ik bedoel: wat doet hij nu voor werk?'

Martijn kijkt wat schuw om zich heen, alsof er meegeluisterd zou kunnen worden. 'In die tijd kwam de plek van mijnheer Van der Meij vrij bij de veiling. Hij kon geen keurmeester meer zijn, moest wat kalmer aan doen. Uw broer bedoel ik… Zo gaat dat. De één z'n dood is de ander z'n brood.'

Chiel knikt.

'Ze hebben die taak opgedeeld, er twee parttime functies van gemaakt.

Mijn vader werkt twee dagen en Van de Wetering, die even verderop aan het kanaal weg moest, doet de rest. En uw broer is naar logistiek gegaan.'

'Als je vader maar twee dagen werkt, wat doet hij dan de rest van de tijd?' wil Chiel weten.

Martijn grijnst. 'We hebben een boerderijcamping aan huis. In de schuur heeft hij sanitair aangelegd en een soort kantine met een paar wasmachines en een droger. Het stukje boomgaard dat hij nog heeft, is net groot genoeg voor tien staanplaatsen voor caravans en een paar tenten. Dat loopt aardig sinds de voorlaatste zomer.

En om zo'n camping een beetje authentiek over te laten komen, hebben we een ezel en een pony en mijn vader is altijd gek geweest met de konijnenfokkerij, dus die hebben we ook zat. Daar is hij op zijn manier druk mee. Het heeft even moeite gekost, maar hij is geloof ik nu wel verzoend met de situatie. Hij zegt vaak: "Nederland is geen land meer voor de fruitteelt, het is een grote stad aan het worden." Hij heeft daarbij regelmatig uw naam genoemd, hoor! Ik wed dat hij dolenthousiast is u te ontmoeten!'

Hoewel Chiel niet moet denken aan een reünie, lijkt het hem wel wat de kameraden van toen te ontmoeten, al was het alleen maar voor het ontmaskeren van het sprookje dat in het buitenland alles voor niets is en het succes voor het oprapen ligt. Maar dat in Nederland alles zo vervaagt en versnippert - het is te gek voor woorden. Een beetje werken en een beetje campingbeheerder, een beetje boeren en een beetje groenten, fruit en zuivel verkopen. Een beetje fruitteler zijn en een beetje logistiek doen. Dat iemand daar zin in heeft!

'En wat ben jij van plan?' vraagt hij aan Martijn.

'Ik leer voor accountant. Als het een beetje meezit, moet ik nog drie jaar.'

'Geen zin in een eigen bedrijf dus?'

'Dat is geen optie hier, dat redt bijna niemand. Tenminste voor wat fruit betreft. Het enige bedrijf dat bakken winst binnenhaalt, is Hermans en Hermans. Die kent u ook nog wel van vroeger. Maar die hebben het slim aangepakt.'

'De gebroeders!' weet Chiel. 'Zijn die zo groot geworden dan?' Martijn knikt. 'Die hebben geïnvesteerd in de goeie tijd en nu pro?teren ze ervan. Weiland en akkerland opgekocht waar dat maar mogelijk was. Daar hebben ze de nieuwste appelrassen. Die kunnen nog meepraten!' Ze kijken samen naar de berg afvalappels.

'Dat ligt hier wel anders,' voelt Chiel zich verplicht te zeggen. Martijn knikt alleen maar. Samen tillen ze de kisten van de kar.

Als Martijn de schuur weer uitrijdt, geeft hij nog even door dat de plukkers om koffie roepen.

Chiel schiet hardop in de lach. 'Moet je dat aan mij vragen? Hoe dat hier werkt, weet jij beter dan ik!'

Martijn zet de motor nog even in de laagste versnelling en grijnst breed terug, schouderophalend alsof hij de clou niet helemaal kan vatten.

'Ik neem aan dat het wel goed komt?' Chiel blijft lachen en Martijn roept 'Hoi!' voor hij tussen de bomen verdwijnt. Als het ploffende geluid is verstomd, laat Chiel zijn handen rusten op de rand van een volle kist. Het doet hem goed, dat hij zo gemakkelijk en als vanzelfsprekend een rol krijgt toebedeeld hier. De rol die open ligt. Hij schudt zijn schouders los. Vooruit, hij gaat koffie regelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen