Leestijd

In een vorige column schreef ik iets over mijn uitzicht dat doet denken aan de kinderboeken van W.G. van de Hulst. Die boeken hebben er toe bijgedragen dat ik altijd (soms ook met tussenpozen) graag lees. De start van mijn ‘lezen' begon zoals bij iedereen van mijn leeftijd in de eerste klas (nu groep 3) met eindeloos overtrekken van letters op doorzichtig papier. Een -soms smerige- opgave voor mij als linkshandige, omdat ik direct over de verse inkt uit het inktpotje streek, met alle gevolgen van dien. Een mijlpaal was dat je al vlug trots thuiskwam en ‘An' en ‘moe' kon schrijven en lezen. Het lezen ging en gaat bij mij sneller dan rekenen en al vlug startte ik met het lezen van boekjes van Ot en Sien. Natuurlijk was hier het leesplankje van Aap Noot Mies aan voorafgegaan. Het rijtje van ‘aap tot schapen' kan ik tot verbazing van mijn kleinkinderen nog heel snel opzeggen. Langzamerhand naderde ik de grens van voorlezen naar zelf lezen. Van de Hulst was hierbij de grote stimulans. Bijna allemaal heb ik ze gelezen of zijn ze me voorgelezen en de sfeer die uit die boekjes sprak, is me altijd bijgebleven. Al had ik geen idee waarom Peerke (van 'en zijn kameraden') een Belgische vluchteling was en het verdriet van Ouwe Bram is me ook pas later duidelijk geworden. En wat Van de Hulst verder betreft: Gerdientje heb ik als kind nooit gelezen. Hiervan genoot ik pas ademloos als mijn vrouw of ikzelf deze boeken aan de kinderen voorlas. Soms verlang ik nog naar die tijd dat er iedere winter sneeuw lag met soms een klompje erin. Later ben ik alles gaan lezen wat los en vast zit. Ook stripboeken, zoals Archie de man van Staal, Billie Turf en de bladen Donald Duck en Pep. Sommige boeken las ik te jong. Zo herinner ik me nog een boek over een dolend zeeschip en vooral de passage van het varen in de mist maakte me echt depressief. Ik heb er meermalen van gedroomd. Later heb ik het boek nog eens gelezen, maar toen viel het wel mee. Gewoon een kwestie van er nog niet aan toe zijn. Zo heb ik ook nu nog boeken waar ik niet aan toe ben. Enkele Russische schrijvers liggen in boekvorm nog op mij te wachten. Door de komst van ‘de schermen' lukt het me steeds minder om dikke boeken en ook lange verhalen in krant of tijdschrift helemaal tot het eind uit te lezen. Dit ondanks dat ik vanwege mijn pensionering alle tijd heb en mijn carrière bij deze krant ben begonnen met ellenlange artikelen te schrijven. Maar dat was een tijd toen we -de lezer en ik- nog de tijd hadden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen