DS. J. JOPPE De breedte dienen

Als verbindingsman diende u brede gemeenten. U staat daarbij dicht bij mensen. Welke overtuigingen liggen daaraan ten grondslag?

‘Mijn vicariaat deed ik bij ds. J. Harteman, dat was een man die ook breed, dat wil zeggen in verschillende soorten gemeenten preekte. Zijn advies luidde: ‘Je moet proberen breed te preken.’ En dat kan wanneer je eenvoudig en eerlijk, bewogen en gunnend preekt, op de ene Naam gegeven tot zaligheid wijst, de beide wegen benoemt, en de drie stukken aan de orde laat komen. Het ene stuk zal vanuit de tekst wat meer aan de orde komen dan het andere. Leg de tekst duidelijk uit en breng die dicht aan de harten van de hoorders, met al hun vragen en zorgen.

Ik houd niet van etiketten, ik ben geen gekrookte rietmannetje en geen bondsmannetje. Op één dag werd ik beroepen in Ridderkerk en Nederhemert. Dat zijn verschillende gemeenten, maar ik had er goede contacten mee. Graag houd ik de mensen bij elkaar. Als predikant ben je er voor iedereen in de gemeente, voor trouw meelevende gemeenteleden, maar ook voor randkerkelijken. Kritische mensen moet je wat extra aandacht geven, waar nodig het gesprek aangaan. Pas op dat je bepaalde dingen niet te veel aandacht geeft. Als mensen voor de geloofsdoop zijn, dan kun je er een avond voor gaan beleggen met een spreker, maar alles wat je aandacht geeft groeit.’

Het dienen in uw eerste gemeente viel samen met een kerkscheuring. Hoe blikt u hierop terug?

‘Het was heel ingrijpend. Ik was één van de 24 tegenstemmers op de synode, dus heel dicht betrokken op het landelijke gebeuren. Sirjansland zou aanvankelijk niet de PKN ingaan, maar door uitspraken van de Gereformeerde Bond waren er toch gemeenteleden en kerkenraads-leden die hier anders in stonden. Het was een hechte streekgemeente en ik was aan de mensen gehecht. De gemeente groeide als kool. Er lagen tekeningen om de kerk uit te breiden. We werden echter uit elkaar gescheurd. Dat vond ik wel heel moeilijk, het was mijn eerste liefde.’

De zondagsscholenbond bleef bijeen, u gaf veel tijd aan deze organisatie. Wat motiveerde u?

‘We hebben tijdens de scheuring in 2004 tegen elkaar gezegd: ‘We moeten proberen om samen verder te gaan.’ We waren als organisatie op gereformeerde grondslag niet gebonden aan de synode van de PKN of van de HHK. Waarom zouden we niet naar wegen zoeken om samen verder te gaan? We kozen bestuursleden naar rato van het aantal zondagsschoolkinderen, per kerkgenootschap. Ik ben een onderwijsman, voordat ik predikant werd, werkte ik twaalf jaar in het basisonderwijs. Dit geeft oog voor kinderen. Dit is zo’n belangrijke leeftijd, laat hen jong in aanraking komen met Gods Woord. Ik ben eindredacteur geweest van het zondagsscholenblad, daar werden de nachtelijke uurtjes voor gebruikt.’

Dienen in een reeks gemeenten trekt een spoor van herinneringen in hart en leven. Wat maakte indruk op u, onderweg?

‘In Sirjansland zag ik bij mijn jubileum een paar kerkenraadsleden die bij mij op de belijdeniscatechese zaten. Dat verheugde me. Dat de Heere je wil gebruiken met al je gebreken en onhebbelijkheden.

Soms belt een jongere op om te vertellen hoe de Heere hem of haar heeft stilgezet, en in hun leven dat goede werk begonnen is. Daar word je stil van. Ik preekte in Sirjansland bij mijn jubileum over Psalm 115:1. Ik ben in zoveel tekortgeschoten en heb zoveel fouten gemaakt, dan blijft er schuld over. Het is een wonder dat de Heere vasthoudt.’

Levensleed werd u niet bespaard. De Heere vormt en schaaft allen die Hem dienen. Hoe raakt dit aan de prediking?

‘Onze zoon Christian was al gehandicapt toen we naar Sirjansland toekwamen, we wisten dat hij niet oud zou worden. Toen overleed hij onverwacht. Dat stempelt je wel, het geeft een verdieping. Je weet je van de Heere afhankelijk. In het pastoraat besef je dat elk huis zijn kruis heeft. Dat hoeft niet altijd benoemd te worden, je verstaat elkaar.’

Wat geeft u de kerk mee?

‘Ik wil graag de eenheid bewaren, maar laten we gezien de stromingen binnen de HHK, elkaar als gemeenten wel de ruimte geven om bijv. de HSV te gebruiken. Dat hoort ook bij het Hervormd zijn. Ruimte geven binnen de grenzen van Schrift en belijdenis. We moeten in ieder geval zorgen dat de Bijbel verstaanbaar blijft voor jongeren. We kunnen de HSV afschrijven, maar wat bieden we dan? De Bijbel met Uitleg (BMU) is een brug, maar er is meer nodig. Veel jongeren (en ouderen) begrijpen het taalveld echt niet. Ten diepste is dat het werk van de Heilige Geest, maar we hebben hierin wel een grote verantwoordelijkheid.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen