Ds. E. Venema (1922 - 2003)

Vrijdagavond kwart over acht overleed in zijn woning Ds. E. Venema, emerituspredikant van de Ger. Gem., ingaande in de vreugde zijns Heeren, en achterlatend zijn bedroefde vrouw en kinderen.
Eetze Venema werd 14 juni 1922 geboren te Leeuwarden in Friesland. Reeds in zijn kinderjaren was hij met diepe indrukken van dood en eeuwigheid bezet, mede door het sterven van enkele kinderen uit het gezin waarin hij opgroeide. Ook waren er de ernstige en liefdevolle waarschuwingen van zijn vader en oom, beide mensen die genade kenden. Maar algemene overtuiging doen een mens niet buigen voor God. Dat doet alleen zaligmakende genade. De Heere vernieuwde hem naar Zijn beeld. Zonde werd zonde, en de heiligheid van de wet maakte hem zijn verlorenheid voor God bekend. Maar toen hij benauwdheid en droefenis vond, ging het eerste Evangelielicht op in zijn ziel, met de woorden uit Matth. 3:11 "...Die na mij komt, is sterker dan ik..."
Hij kon nog zalig worden! En toch, wie was Hij? - Hij, van wie Johannes zei: Die na mij komt? Hij moest zeggen: ik kende Hem niet. Het laat zich verstaan dat ds. Venema altijd benadrukte dat de openbaring van Christus aan het hart een vrije genadedaad is. De Heere heeft het hem geschonken, en hem nadien ook geoefend in de genade.
Ondertussen - hij was toen ongeveer negentien jaar - begon de Heilige Geest hem te dringen aangaande het predikambt. Maar hij kon dat niet, durfde het niet, en wilde het daarom niet. Toen heeft hij met Jona 'nee' gezegd. Maar wat gebeurde er? Een bloedvergiftiging wierp hem op bed. Ook het hoofd werd aangetast. Eerst blind en daarna ook bewusteloos, lag hij drie dagen voor de poorten des doods.
Toen hij bijkwam vertelde de dokter hem dat het sterven zou worden. De hele familie was al gewaarschuwd.
Het zou echter anders gaan. Een dokter, hoe oprecht ook in zijn spreken en doen, heeft niet het laatste woord. God bracht de jongeman aan Zijn zijde. Daar heeft de Heere geen uren voor nodig. En daarna kwamen met kracht de woorden uit Psalm 118:17 in zijn hart: "Ik zal niet sterven, maar leven, en ik zal de werken des Heeren verkondigen." Toen werd zijn mond geopend, en werd zijn bed een preekstoel.
Een preekstoel...; Gedurende 45 jaar heeft hij er vele beklommen.
Na zijn studie aan de Theologische School te Apeldoorn, werd hij bevestigd als predikant van de Chr. Ger. Kerk te Maassluis (1953).
Daarna volgde Zwijndrecht (1957), alwaar hij met een groot deel van de gemeente overging naar onze gemeenten (1970). Daarna voerde de weg naar Drachten (1973), Middelburg-Centrum (1981), Elspeet (1986) en Scherpenisse (1997).
De Heere gebruikt mensen om het Evangelie te prediken. Ook ds. Venema was een mens van gelijke bewegingen als ieder ander - als wij! Maar bekwaamd en geleid door 's Heeren Geest mocht hij de volle raad Gods verkondigen. Van het praten over zaken die men niet doorleefd had, was hij afkerig.
Maar de gangen en wegen die de Heere met Zijn volk houdt, mocht hij op de voor hem karakteristieke wijze uitdragen - hij sprak naar het hart van Jeruzalem, verkondigend de Christus der Schriften!
Aan een arbeidzaam leven is een einde gekomen. Niet alleen was hij vijftig jaar predikant, maar ook heeft hij jarenlang in het bestuur gezeten van de Gereformeerde Bijbelstichting, en in zijn Elspeetse periode was hij lange tijd voorzitter van het schoolbestuur van de Fruytier-scholengemeenschap te Apeldoorn.
De Heere heeft zijn omzwerven geteld. Ds. Venema is geen kruisdrager meer. Ook is hij verlost van zichzelf. Hij is er door. Om eeuwig te bewonderen dat er Eén na Johannes kwam, Die sterker was dan Johannes. Bij alle beperktheden van de laatste jaren, waren er wonderheldere ogenblikken. Genadeleven veroudert niet, maar wordt gevoed en onderhouden. Het wordt ook bestreden. Ook bij broeder Venema heeft de vorst der duisternis er vaak een felle greep naar gedaan. Maar telkens bleek dat hij mis greep. Want er is er Eén, Die sterker is dan de hel! O, dan sprak hij over het werk van God drieenig, van 's Vaders welbehagen in Christus, van zalig worden om niet voor zulk één.
Dit nu was het leven van zijn geest.
De laatste keer dat het Heilig Avondmaal bediend werd in Barneveld, kwam hij onverwachts binnen, toen de eerste tafel geopend was. Met een brandend hart was hij naar het huis des gebeds gedrongen. Wie had gedacht, dat dit gebeuren zou? Maar hij zat aan. Hij zat eerbiedig aan, verkondigdend de dood van Hem, Die zijn leven was. Nee, niet als predikant, maar als een albederver in zichzelf.
Kort voor zijn sterven zei hij: 'k Zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheên. O, Gods volk zal geen vreemd God en Zaligmaker ontmoeten. Ook zullen ze geen vreemd werk gaan doen. Eeuwig wonder: een doemwaardig adamskind gered door het bloed des Lams! De Heere gedenke de weduwe en degenen die haar lief zijn. Ze heeft moed en kracht en liefde ontvangen om voor haar man te zorgen tot het laatste toe. En zijn niet van Hem, ook op de onbekende weg die zij nu gaan moet, de sterkte en de krachten? En is de Heere niet nog even bekwaam om te werken in de harten van het nageslacht, als Hij gedaan heeft in de harten van het voorgeslacht?
Gedenk onzer, o Heere, naar het welbehagen tot Uw volk, bezoek ons met Uw heil.
Want onz' God is vriend'lijk en goed,
Een zon en schild tot ons behoed,
Die ons geeft eer ende genade;
Die den vromen in genen nood
Verlaten zal tot in de dood.
Geen ding ontbreekt hem vroeg nog spade.
Zalig is hij, die op Hem bouwt,
En Hem van harte gans vertrouwt.

Barneveld, ds. C. Hogchem.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen