Aanhangen

Een tweede benaming van het geloof komen we tegen in 1 Korinthe 6:17. Daar noemt Paulus het geloof een ‘aanhangen’. Hij zegt namelijk: ‘Die de Heere aanhangt, is één geest met Hem'. Het is niet onwaarschijnlijk dat de apostel hier een zinspeling maakt op de leer van de kabbalisten (Kabbala is een vorm van joodse mystiek die binnen rabbijnse kringen ontstond in het twaalfde-eeuwse Europa, red.). Zijn woorden kunnen tenminste vanuit hun leer enigszins duidelijk gemaakt worden. De kabbalisten stellen het zo voor dat de zielen zich voortdurend bezighouden met het beschouwen van God en zo’n innige gemeenschap met Hem oefenen, dat ze op deze wijze met God verenigd worden. Zij vormen dan als het ware één ziel met Hem. Zij bedoelen dat echter niet zoals de platonische wijsgeren en de mystici heel extreem benadrukken dat hun zielen één met God zijn doordat ze ineensmelten met het Goddelijke Wezen. O nee, zij bedoelen dat de ziel in die zin één met God is, dat zij hetzelfde wil en hetzelfde doet als Hij. Een dergelijk taalgebruik is in alle talen ook heel gebruikelijk.

Geloofswerkzaamheden

Deze benaming voor het geloof drukt een aantal geloofswerkzaamheden uit. We kijken dan eerst naar de vertaling van het woord in het Nederlands: aanhangen.

a. Het geeft aan dat een mens na vele moeilijkheden en tegenspoeden en na lang zoeken naar Jezus als de Borg en de enige Middelaar Hem uiteindelijk vindt. Hij ziet Hem dan niet van veraf maar van heel dichtbij.

Hij ziet dat Jezus voor hem de geschikte en noodzakelijke Persoon is. Daarom geeft hij Hem ook de hoogste achting. Dit is het wat ongetwijfeld altijd in het geloof moet worden verondersteld. Jezus openbaarde Zijn heerlijkheid, en de discipelen geloofden in Hem. Asaf zegt dan: ‘Wien heb ik nevens U in den hemel?’ (Ps. 73:25).

b. De gelovige grijpt Hem aan en omhelst Hem als de enige en volmaakte Persoon, Die alles voor hem en zijn geluk betekent en Die zijn enige grond van troost is in leven en in sterven. Hij doet dat met al zijn gevoelens en met alles wat in hem is. Hij acht Christus boven alles. Hij stelt Hem zo hoog en eert Hem zó dat in vergelijking met deze Jezus al het andere wel in zijn achting moet dalen. Paulus kende dezelfde werkzaamheden in zijn hart, want hij zegt: ‘Ik acht ook alle dingen schade en drek te zijn, om de uitnemendheid der kennis van Christus, Jezus, mijn Heere; om Wiens wil ik al die dingen schade gerekend heb, en acht die drek te zijn, opdat ik Christus moge gewinnen’ (Filip. 3:8). Daarom zegt de psalmdichter ook: ‘Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde. Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten en mijn Deel in eeuwigheid’ (Ps. 73:25 en 26). De gelovige hangt Jezus ook aan met de meest innige liefde, die op zuivere wijze uit de grond van het hart komt. ‘Ik zal U hartelijk liefhebben, HEERE, mijn Sterkte’ (Ps. 18:2). Hij hangt Hem aan met al de genegenheid die in hem is. Zo was het ook met de Kerk, Die Hem in de nacht begeerde met haar ziel, die Hem ook vroeg zocht met de geest die in haar binnenste was (volgens Jes. 26:9).

wordt vervolgd

Uit:
HET ABC VAN HET GELOOF
dr. A. Comrie
(uitg. De Banier, 2016).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen