Door de dood tot het leven

Jakobus schrijft: ‘Elia was een mens van gelijke bewegingen als wij; en hij bad een gebed, dat het niet zou regenen; en het regende niet op de aarde in drie jaren en zes maanden’. Het oordeel dat Elia bekend moet maken, had hij dus zelf van de Heere gebeden. Had hij dan vermaak in de ondergang van zijn volk? Nee, hij verlangde ernaar dat zijn volk zou gaan bekennen dat de Heere God is en niet Baäl.

Elia wordt gezonden naar Zarfath. Daar heeft de Heere een weduwe geboden om voor hem te zorgen. Het was geen weduwe in Israël, maar een heidense weduwe. Later zal de Heere Jezus deze geschiedenis gebruiken om de mensen uit Nazareth te leren dat ze geen enkel voordeel hebben uit het feit dat ze Zijn dorpsgenoten zijn. ‘En tot geen van haar werd Elia gezonden dan naar Sarepta Sidonis, tot een vrouw die weduwe was’ (Luk. 4:26).

Als Elia de weduwe ontmoet, is ze hout aan het verzamelen. Ze wil een vuurtje maken om brood te kunnen bakken. Elia vraagt haar om wat water voor hem te halen. Ze is direct bereid dit te doen. Dan roept hij haar na om ook brood voor hem mee te nemen. Dat is het moment dat ze met al haar nood openbaar komt: ze heeft nog maar een klein beetje meel en een klein beetje olie, net genoeg om een klein broodje te bakken. Ze is er in al haar armoede van overtuigd dat er daarna nog maar één ding overblijft: sterven.

Uit vers 18 blijkt dat ze heel goed weet dat de dood alles te maken heeft met haar zonde en ongerechtigheid. Geliefde lezer, bent u door ontdekkende genade ook al aan uw geestelijke armoede ontdekt geworden? Bent u er ook al aan ontdekt geworden dat de dood voor de deur staat vanwege uw zonde en schuld?

Dagelijks begenadigd

Elia gaat het onmogelijke van deze weduwe vragen: ‘Vrees niet, ga heen, doe naar uw woord, maar maak mij vooreerst een kleine koek daarvan en breng die mij hier uit; doch voor u en uw zoon zult gij daarna wat maken’. Zal ze dit doen? Gaat ze het laatste wat ze heeft ook prijsgeven?

Op een bijzondere wijze mag deze weduwe geloven dat de belofte die Elia haar van Godswege doet, Gods eigen woord is. Door het geloof mag ze weten dat het woord Gods waar zal worden.

Geliefde lezer, weet u wat het is om in de nood een belofte van de Heere te krijgen? Als de Heere iets belooft, is het onmogelijk om niet te geloven. Daar zorgt Hij Zelf voor, door Zijn Geest, dwars door de onmogelijkheid heen. Het laatste beetje meel en olie heeft ze gebruikt, maar de meel en de olie zijn niet verminderd. Verwonderd gaat ze God groot maken voor zoveel goed tegenover zoveel kwaad bedreven.

De weduwe wordt dagelijks begenadigd. De weldaden des Heeren zijn elke dag nieuw. Dit heeft waarschijnlijk anderhalf tot twee jaar geduurd. Kent u ook zo’n wonderlijke tijd in uw leven, de tijd der minne? Dat u als een verloren zondaar bemoedigd werd, Gods gunst mocht ervaren, Zijn liefde mocht proeven en smaken? Kent u ook die hartelijke verbrokenheid en wonderlijke liefde? Dan is elke preek opeens raak. En ofschoon u dan nog alles mist, dat Woord kan door zijnen smaak uw hart en zinnen strelen.

‘En het geschiedde na deze dingen, dat de zoon dezer vrouw, der waardin van het huis, krank werd’ (vers 17). De zoon van de weduwe wordt ziek, en sterft. Alles eindigt in de dood. De weduwe schreeuwt het uit: ‘Wat heb ik met u te doen, gij man Gods? Zijt gij bij mij ingekomen om mijn ongerechtigheid in gedachtenis te brengen en om mijn zoon te doden?’ Het oordeel van de dood leek afgewend, want de meel en olie werden niet minder. En nu sterft haar zoon alsnog. Wat een onbegrijpelijke weg.

De raadsels en knopen vermenigvuldigen. De smart en het onbegrip voeden de weerstand tegen Gods knecht: ‘Wat heb ik met u te doen, gij man Gods?’ Eerst was er zoveel liefde en verwondering. Net als bij de discipelen. Wat hadden ze hun Meester liefgehad, maar toen gaf Hij Zich over in de handen van de onrechtvaardigen. Hij werd een steen des aanstoots. Ze ergerden zich aan Hem. En toen Hij vervolgens stierf aan het kruis, eindigde alles met Hem in de dood. Ze konden niets meer met alle eerder genoten weldaden. Hun Zaligmaker was gestorven en de zaligheid was daarmee ten einde.

Herkent u zo’n tijd in uw leven, dat al het gevoelige en aangename in de dood eindigde, dat er niets meer van overbleef? Weet u nog dat u de schuld daarvan zocht in de prediking? Zou het kunnen dat u nog moest leren om met alle genoten weldaden niet in het wonder van de meel en de olie te eindigen, maar in de opgestane Levensvorst?

De Naam des Heeren

Elia weet dat dit geen zaak is van doctoren of geneesmiddelen, maar een zaak van de hemel. In zijn binnenkamer roept hij de Naam des Heeren aan. Hij strekt zich driemaal over de jongen uit. Dan doet God het wonder: ‘En de ziel van het kind kwam weder in hem’. Daarop roept de vrouw uit: ‘Nu weet ik dit, dat gij een man Gods zijt, en dat het woord des Heeren in uw mond waarheid is’.

In de weg van het wonder heeft deze weduwe dieper mogen blikken in de almacht en genade Gods dan ooit tevoren. Ze wist wel dat ze hier het eeuwige leven niet had, maar bij het zien van haar levendgemaakte zoon werd ze overtuigd van de zalige opstanding uit de doden. Wat nut ú de opstanding van Christus uit de doden?

Nu weet ik dit, dat gij een man Gods zijt, en dat het woord des HEEREN in uw mond waarheid is. 1 Koningen 17:24

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen