11. Eli’s onderworpenheid

Toen kon Samuël niet anders dan de oude priester de volle waarheid vertellen. Niet één woord hield hij achter, maar hij vertelde dat de Heere op het punt stond Zijn rechtvaardige straf en wraak over hem en zijn hele huis uit te voeren omdat hij zijn zonen om hun goddeloos leven niet had bestraft, zodat ze met hun boze stukken de minste achting bij het volk niet meer wegdroegen. Bovendien zou de ongerechtigheid van zijn huis tot in der eeuwigheid niet door slachtoffer of door spijsoffer verzoend kunnen worden (vers 14), want de straf was niet af te bidden! Onomwonden en zo getrouw mogelijk bracht Samuël de harde boodschap aan Eli over en het kon niet anders of de oude man hoorde de woorden met grote ontzetting aan! Toen antwoordde Eli: Hij is de HEERE, Hij doe wat goed is in Zijn ogen (vers 18).

Het zijn onbegrijpelijke woorden die alleen maar gezegd kunnen worden door een kind van God dat eenswillens met de weg gemaakt is die de Heere met hem inslaat. Wie niet door genade eenswillens met de Heere is gemaakt, kan een weg tegen vlees en bloed nooit van harte accepteren.

We zien het bij vader Jakob toen hij al zijn zonen moest afstaan om de reis naar Egypte te maken. Hij riep uit: Gij berooft mij van kinderen. Al deze dingen zijn tegen mij (Gen. 42:36). Asafs voeten waren bijkans uitgeschoten, want hij was nijdig op de dwazen, ziende der goddelozen vrede (Ps. 73:2 en 3). Alleen genade leerde hem bukken voor de Heere en belijden: Ik was een groot beest bij U (vers 22). Door genade mocht David, toen de straf over hem werd uitgesproken, zeggen: Mij is zeer bange; laat ons toch in de hand des HEEREN vallen (2 Sam. 24:14).

De oude Eli hoorde dat het oordeel over hem en zijn hele huis zou worden voltrokken en in plaats van opstandig te worden, mocht hij door genade de straf billijken en sprak hij: ’De Heere doe wat goed is in Zijn ogen. Hij is de rechtvaardige Heere en ik onderwerp me aan Zijn wil en welbehagen.’ Het is alsof we hem met de psalmist horen zeggen: ”Zijn doen is enkel majesteit, Aanbiddelijke heerlijkheid, En Zijn gerechtigheid onendig” (Ps. 111:2). En met Micha: Ik zal des HEEREN gramschap dragen, want ik heb tegen Hem gezondigd (Micha 7:9).

Ondanks zijn grote tekortkomingen mocht de oude hogepriester op het horen van de onheilstijding aan Gods kant vallen en daaruit bleek dat hij ondanks al zijn gebreken toch een kind des Heeren was.

De predikant Van Lodenstein wist ook iets af van dat bukken voor de hoge God, toen hij dichtte: ”Diepe wijsheid, zijn Uw paden, Wijsheid zonder eind of paal Zijn, o hoge God, Uw daden, Zijn Uw wegen altemaal. Zijn ze zuurheid, zijn ze zoetheid, Wij aanbidden, zwijgen stil: Want de wezenlijke Goedheid Maakt het goed met dat Zij ’t wil.” En deze predikant wist uit ondervinding heel goed waarover hij sprak om ’Need’rig, kinderlijk en stil Ons te voegen naar Zijn wil’ (uit een ander gedicht van hem).

Eli’s berusting in Gods wegen was een heilige berusting, voortkomend uit de vreze des Heeren. We moeten niet denken dat het een stoïcijnse of onverschillige berusting was, zoals dat onder wereldse mensen gevonden wordt. Komen er tegenheden en treffen hen grote slagen, dan zeggen zij:

’Daar is nu eenmaal niets aan te doen, we moeten er ons noodgedwongen bij neerleggen en we zullen proberen er ons door heen te slaan. Zo is nu eenmaal het leven.’ Een dergelijke onverschillige houding en doffe berusting kennen Gods kinderen niet. In de geschiedenis zijn er voorbeelden van bekend dat zij onder Gods zware slagen mochten bukken.

Toen de bekende oefenaar Justus Vermeer van de reiswagen viel, een beenbreuk opliep en dreigde van de paarden vertreden te worden, riep hij uit: ’U hebt Uw goede raad over mij uitgevoerd en mij niet alleen in gerechtigheid, maar ook in liefde en gunst geslagen. O, mijn Goedheid, wat is Uw weg goed! Ik was het waardig en Gij rechtvaardig’. Daarna zong hij: ”Goedheid en waarheid verheven, Zijn des Heeren wegen al” (Ps. 25:5, Datheen). Wat er ook gebeurt, Gods kind houdt de Heere over en zij mogen met Asaf onder alle omstandigheden instemmen: Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten en mijn Deel in eeuwigheid (Ps. 73:26).

(Volgende keer D.V. 12. Het oordeel wordt voltrokken)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen