Aren lezen …

Geliefde lezer(s),

We zullen allen wel geloven dat Ruth erg tegen haar schoonmoeder heeft opgezien. Niet alleen uit onderdanigheid, maar ook omdat ze in haar de tere vreze Gods mocht opmerken. Zij was immers ’een moeder in Israël’ die dat kende. Ze heeft dan ook aan haar schoonmoeder gevraagd: ’Laat mij toch gaan in het veld om aren te lezen.’ Toen heeft Naómi gezegd: Ga heen, mijn dochter. Ruth is gegaan en de Heere leidde haar weg; want er staat wel ’bij geval’ kwam zij op de akker van Boaz, maar de Heere heeft het zeker zo bestuurd.

Ze werd gedreven door de nood. Het was een nood die ze voelde, anders zouden ze van broodgebrek omkomen. Maar was het bovenal een inwendige nood die haar dreef? In het geestelijke leert men iets van de gang van Ruth kennen. Het gaat om de geestelijke lering, die erin ligt, zonder verder uit te weiden hoe het bij Ruth gesteld was. In het inwendige van zo’n ziel ligt er een betrekking op de God van Israël, maar ze is een vreemde, een buitenstaander.

Toen Ruth op de akker van Boaz kwam, heeft ze gevraagd, of dat mocht. Mag ik hier aren lezen? De knechten hebben dat goed gevonden. Ze heeft het mogen doen, beschermd door de Goddelijke wet. Welk een wonder toch voor een Ruth. Maar als het nu zo voor een geestelijke Ruth mag zijn, die zichzelf heeft leren kennen als een vervloekte en een ware behoeftige, dan geloof ik zeker dat de Heere zal zorgdragen dat ze op een goede akker mogen komen. De akker van de Meerdere Boaz. Daar wordt men eerlijk behandeld en zal de ziel geen rust gegeven worden buiten de kennis van de dierbare Middelaar.

Ruth had gevraagd aan Naómi: Laat mij toch in het veld gaan, en van de aren oplezen achter dien in wiens ogen ik genade zal vinden. Ruth kende haar plaats, achter de maaiers en bij diegene in wiens ogen ik genade zal vinden. Deze geschiedenis tekent ons het beginnend genadeleven.

Geliefde lezer(s), wat zeiden onze ouden? Het komt op een zuiver begin aan bij God vandaan. Het begin moet goed zijn. Dat is ook de vraag steeds van het verder geleide volk des Heeren: Ben ik begonnen of is de Heere begonnen. Wie mag nu de eerste geweest zijn in mijn leven? Maar zo één kan niet zien dat het een goed werk is. Zo’n geestelijke Ruth loopt in haar ongeluk. Ze zijn het ongelukkigste mens van geheel de wereld. Het loopt met deze hoe langer hoe lager af en toch, daar op de akker van Boaz doet ze haar werk. Dat heeft ze gedaan van ’s morgens vroeg en ze heeft gewerkt … hard gewerkt. Dat was uitwendig ook nodig voor Ruth, want ze werd gedreven door een grote nood.

Zo gaat een ziel aan het werk. Hij zoekt het in zijn werkzaamheden. Dan zouden ze in de Betuwe zeggen: Dan werkt men zeven schoften (dat is schaften) op een dag, van de vroege morgen tot de late avond. Men heeft geen rust. Men zoekt het hier, men zoekt het daar en men blijft maar aan het zoeken en men gaat zo op in dat zoeken. Als we zo zijn, dan slaan we geen kerkdienst over.

Maar weet u wat dan zo’n wonder is? Dat de Heere weleens iets geeft. Wat geeft de Heere dan? U zult zeggen: Dan mogen er aren geraapt worden, maar dat is het niet. Wat geeft de Heere dan? Een bukkende ziel. Er moet gebukt worden om aren op te lezen. Er moet diep gebukt worden door een mens die dit van zichzelf niet kan en wil. De mens is door de zonde toch zo’n ellendig schepsel, het is niet te zeggen; een aangeslagen ziel is een schuldige ziel, die met God van doen gekregen heeft. Toch komt er dat bukken en buigen voor die hoge God.

Het zal zijn in het hart: ’Heere, ik kan U niet missen en ik moet U missen vanwege mijn zonde, vanwege mijn afmakingen.’ Is het dan geen wonder als zulk een ziel een ogenblikje mag bukken, en dat voor de Heere? Dan moet hij diep bukken. Hoe diep moet hij bukken? Met zijn neus in het stof om werkelijk zondaar te zijn voor Gods aangezicht met de bede in het hart of de Heere hem zou willen gedenken. Als er dan toch iets mag vallen, en hij het mag oprapen van de grond, dat is zo groot voor een bukkende ziel. Dat kunnen ze niet begrijpen. Zal nu die hoge God aan mij denken? Zou het nu zo zijn, dat die God waar ik van gescheiden lig, nog met mij van doen wil hebben? Toch mag men rapen van de aarde. O, wonder aller wonderen, dan zijn er halmen die verzameld mogen worden.

Kunt u dan begrijpen dat dit een gedurig werk zal zijn? Later werd er door de jongen die over de maaiers gesteld was, gezegd dat haar ’tehuis’ blijven weinig was. Ruth stond op het veld. Daar kwamen ook de vrouwen samen en werd er veel verhandeld. Denkt u dat zo’n ziel daar iets in ziet? Het is een verbergend leven en toch, als zulk een aangeslagen zondaar in Gods huis mag zitten, dan is het zo’n best plaatsje; ja, voor een zoekende ziel kan het zijn dat er in de eerste tijd zoveel mag vallen. Dan is het een goede tijd. Dan mag men maar rapen. Dan is het in een ogenblik: O Heere, ik ben een gewaterde hof. Kent u hier iets van, geliefde lezer? Nee, daar kunt u dan niets mee worden, want de pijl ligt verder. Niemand zal zalig worden buiten de kennis van de Meerdere Boaz. Dat we daarnaar zouden staan, om Hem te leren kennen als een volkomen Zaligmaker.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen