Samenspraak over de brief van Paulus (11b)

UITZIENDE: De apostel spreekt van zichzelf als een schuldenaar. Als men het na zou laten wat de Heere heeft opgedragen om te doen, dan zou dat als een schuld blijven rusten op de ziel. Dus zo is er dan toch bij alle tegenstand van de zijde van het vlees, toch een onweerstaanbare drang om dat werk te doen. Dat woordje ”alzo” houdt dus wel wat in.

Och vriend, in de bediening van het Evangelie komt men er ook wel achter, dat er een oude en een nieuwe mens is. De oude mens krijgt men nooit mee in de dienst des Heeren. Ja, die kan men wel mee krijgen in een godsdienst die naar het vlees is. Daarom ontbreekt het echt niet aan vrijwilligers als het het predikambt betreft. Maar op dezulken ben ik ook niet jaloers.

HOPENDE: De apostel kon toch ook zeggen dat hij zich het Evangelie van Christus niet schaamde. Nu, voor dat Evangelie behoeft men zich ook niet te schamen. Al is men er verachting en versmading om onderworpen, men behoeft er zich nog niet voor te schamen. En men komt er ook niet beschaamd mee uit. Daarom laat de apostel er ook op volgen: want het is een kracht Gods tot zaligheid een iegelijk die gelooft, eerst den Jood, en ook den Griek. Kijk, hier is een gewillige Paulus aan het woord.

Trouwens, als er onwil bij hem was, vond dat er niet zijn oorzaak in, dat hij verachting en versmading om het Evangelie van Christus onderworpen was. En u mag van mij weten, dat ik ook wel dikwijls onwillig ben geweest, maar niet om de schande die ik erom moest dragen. Neen, die onwilligheid vond wel een andere oorzaak. Die was meer te zoeken in mijn onbekwaamheid. Maar als ze aan mij gevraagd hadden: ”Zult ge misschien gewilliger zijn, als ge een Evangelie kunt verkondigen, zoals er zoveel is te beluisteren?” dan had ik het antwoord op die vraag wel geweten. Neen, een ander Evangelie wenste ik niet te verkondigen. Het was niet uit schaamte vanwege mijn hoogmoed, dat ik onwillig was om het werk te doen waartoe ik me geroepen zag. Neen, het is de Heere bekend, dat ik nooit anders begeerd heb dan een afsnijdende leer te verkondigen, waarin Davids grote Zoon alleen de kroon ontvangt. En ik weet dat ik met die leer ook niet beschaamd uitkom. Het is een kracht Gods tot zaligheid een iegelijk die gelooft, eerst den Jood, en ook den Griek.

Het kan ons wel dikwijls toeschijnen alsof we op rotsen ploegen, maar ik weet dat ik toch mijn brood maar uit te strooien heb op het water en op geen wind of wolken acht moet geven. En als men wat jaren achter zich heeft liggen, dan staat men er soms verwonderd van, als men er ineens achter komt waarom men heeft moeten preken en waarom men heeft zitten schrijven. God doet met Zijn Woord wat Hem behaagt. Het zal niet alleen een reuk des doods ten dode zijn, maar ook een reuk des levens ten leven.

Wat de inhoud van het Evangelie betreft, men behoeft zich daarvoor niet te schamen. Met dit Evangelie te verkondigen, doet men niet iets waarvoor men zich schamen moet. Men is er wel verachting om onderworpen, maar wat betekent de eer van de wereld en van een oppervlakkige godsdienst? De wereld komt beschaamd uit en met een verkeerde godsdienst komt men beschaamd uit, maar met het zuivere Evangelie van Christus niet. Joden en Grieken zullen voor de waarheid ervan moeten vallen. Dat Evangelie is een kracht Gods. We hopen daar de volgende keer nog iets van te mogen zeggen. We moeten nu ons gesprek weer afbreken.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen