De nooit onderbroken lofzang

IIn Ecclesia nummer 17 schrijft dr. H. Dubbelman een artikel over De levenscyclus als een golf. In het artikel maakt hij duidelijk dat wereldrijken in de geschiedenis tijden van opkomst en tijden van ondergang kennen. Ook de kerk is aan deze golfslag onderhevig, zo stelt de schrijver vast. Hij illustreert dat met de levenscyclus bij een vergrijzende kerk in Groningen en vertelt welke maatregelen in die situatie mogelijk zijn, o.a. relationele evangelisatie.

In de conclusie vraagt de schrijver zich af of voor het huidige Westen ook een periode van verval kan aanbreken. Hij duidt daarbij op de bedreiging van het wegvallen van het christelijk geloof als bindmiddel in de maatschappij. De PKN probeert met saneren en reorganiseren dit verval tegen te gaan.

Dr. Dubbelman eindigt zijn artikel met een vraag: “In onze tijd wordt de geestelijke levenscyclus door veel mensen onderschat, maar het is goed om er eens over na te denken in welke fase wij zelf persoonlijk en als kerk ons bevinden.”

Tot zover het artikel van Dr. Dubbelman met de intrigerende vraag aan het slot.

Toen ik zijn beschouwing gelezen had, kon ik zijn zorg begrijpen. Bevinden wij ons in onze kerk en in onze geloofsbelevening inderdaad in de golfslag van de neergang? Moeten we niet proberen met al onze krachten dit verval tegen te gaan?

Maar, als dat niet genoeg is om dit tij te keren, dan … Dan kan het gebeuren dat ook voor het Westen en voor de kerk in het Westen na de opkomst en de bloei de ondergang komt, net als voor de wereldrijken uit de geschiedenis.

ng

En toch …!

Dr. Dubbelman zal het stellig met mij eens zijn dat als we de Bijbel lezen, er in wezen sprake is van een grote beweging die de hele geschiedenis omvat: vanaf het begin van de schepping in het boek Genesis tot en met de voleinding ervan in het boek Openbaring. Voleinding is voltooiing, geen ondergang. En in die grote beweging voltrekt zich Gods bemoeienis met deze wereld die vol is van de cycli van de wereldrijken en ook van de kerk. In de Bijbel en ook in de geschiedenis vinden we telkens weer tekenen van deze bemoeienis. God laat Zich niet leiden door onze zekerheden van de bloei noch door onze zorgen om het verval. Hij is Koning en trekt zijn eigen spoor. Een van de vele voorbeelden daarvan vinden we in het Oude Testament. Toen het woord des Heren schaars was in die dagen, riep de Here God Samuel tot richter over het volk Israël. En heel in het bijzonder in het Nieuwe Testament op de Paasmorgen, toen de vrouwen vol verdriet en bekommernis op weg naar het graf waren, en zij daar de engel troffen en in de hof Christus zelf! Gods macht en liefde gaan alle golven van deze wereld verre te boven.

En mocht het zo zijn dat het zingen van het loflied hier verstomt, dan zal het elders worden overgenomen, Godlof!

Die dan, als onze beden zwijgen,

als hier het daglicht onderduikt,

weer nieuwe zangen op doet stijgen,

ginds waar de nieuwe dag ontluikt.

(Liedboek 248 vers 2)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen