Vierentwintigste Omloop is een geslaagd wandelfeest

Het eerste stuk zijn de lopers vol goede moed, er wordt gegrapt, gekeuveld en gediscussieerd. Bij de eerste post bij de Scheelhoekpolder is een stop nog niet nodig; de lopers scannen snel hun pasje, drinken wat water en vervolgen de tocht over de buitendijk. Hier en daar staan mensen die de deelnemers succes wensen. Voor de vismijn in Stellendam staat twee meisjes, allebei met een bord ‘Hup Kees’, eromheen zijn rode hartjes geschilderd. Binnen is er eten, drinken en gezelligheid. Na de stop gaan de lopers weer opgeladen verder.

Dobbertje Duik

Tussen de lopers vallen twee in het wit geklede heren op, die om de beurt een witte vlag dragen. Op hun T-shirts en de wapperende vlag staat W.S.V. Dobbertje Duik. De afkorting W.S.V. staat voor wandelsportvereniging. Het voltallige bestuur en ook alle leden lopen mee, vooralsnog zijn dat in totaal twee personen. Door middel van de vlag hopen ze de aandacht te vestigen op hun geesteskind Dobbertje Duik en nieuwe leden te werven.

Knapperende vuurtjes

In Goedereede-Havenhoofd knapperen de vuurtjes. Overal zitten groepjes bewoners gezellig in een kring en moedigen de deelnemers aan. Twee meisje lopen met een doos chipszakjes tussen de deelnemers door en delen die gratis uit. Net buiten Goedereede-Havenhoofd doen twee vrijwilligers, gehuld in motorpakken, een ‘yell’. Ze buigen voorover met hun handen naar beneden, veren dan overeind en gooien hun handen in de lucht, terwijl ze een overwinningskreet slaken. Later komen we ze nog twee keer tegen en iedere keer weer tonen ze hun kunststukje.

Vrijwilligers

Als we in het holst van de nacht van een lang stuk dijk afkomen, tussen de Ouddorpse haven en de ingang van de Slikken, worden we hartverwarmend verwelkomd door een vrijwilliger. De jonge vrouw biedt drinken aan en zegt opbeurend: “Vanaf hier is het pad weer lekker verhard.” Zo zijn er steeds weer vrijwilligers die de voeten verzorgen, een uitgebreide massage geven of aanbieden dat je gerust een tweede beker bouillon kunt krijgen. Lees verder op pagina 3.

Vervolg van de voorpagina

Verliezers

De Omloop is geen wedstrijd, maar kent toch verliezers. In Herkingen zien we een man die de post inloopt, neerzakt op een stoel en vervolgens flauw valt. Hij is letterlijk uitgeput en moet het ‘strijdtoneel’ verlaten. En zo zijn er helaas meer deelnemers die vanwege blaren, zere knieën of ander wandelleed de tocht niet uit kunnen lopen. De uitvallers kunnen het deze editie maar moeilijk op het weer steken. Het is niet te warm en niet te koud en vooral ook droog. ‘s Nachts zijn er wat kleine miezerbuitjes, maar echte regen valt er niet. Op zaterdagmiddag kunnen de lopers genieten van Flakkeese luchten en een fel zonnetje.

Ooltgensplaat

De dijk tussen Oude-Tonge en de Galathese haven is een pittige etappe. Er is weinig afleiding en het einde van de tocht is nog ver weg. Een jonge deelnemer is de moed in de schoenen gezakt, haar vader loopt naast haar en biedt ondersteuning. Ze klemt haar armen om zijn nek en zo komen ze stap voor stap vooruit. In Ooltgensplaat hangen de vlaggen op zijn kop, een symbolische daad waarmee de bewoners duidelijk maken dat ze het niet eens zijn met de verhuizing naar Middelharnis. Er hangen ook handgeschreven spandoeken met de tekst dat de Omloop in 2014 weer in Ooltgensplaat start. Of deze wens werkelijkheid wordt zal in de toekomst blijken. De rustplaats is het fort. Er speelt een bandje, er is lekkere soep en er zijn ‘gewone’ toiletten; een heerlijke plek om op te laden voor de laatste etappe. Het zijn trouwens de broers Hans en Piet Both die al vanaf de eerste Omloop voor lekkere verse soep zorgen voor de deelnemers.

Behulpzaam

Onderweg ontmoeten we een viertal in roze gehulde vrouwen die de 55 kilometer lopen. Gezellig keuvelend lopen ze door het weidse landschap. Wanneer een loper klaagt over zijn zere knie duiken ze gelijk een dubbele paracetamol op om het leed te verzachten. Even verderop nemen twee van de vrouwen een jonge deelnemer tussen hen in die veel last heeft van blaren. Ze loodsen hem, al moed insprekend, richting de volgende post. In Den Bommel deelt een vrouw zakken met ijsklontjes uit aan lopers die warm zijn gelopen.

Gastvrij onthaal

In Stad aan ‘t Haringvliet is de ontvangst gastvrij. Een man, gehuld in Stadtse kleuren, geeft iedere deelnemer die aankomt bij de post een lootje van de Stadtse vriendenloterij. En alle lopers hebben direct de hoofdprijs te pakken, die bestaat uit een appel of banaan. Als toegift zingt een energiek koortje het lied ‘De laatste loodjes’. Eén van de coupletten luidt: “Nog even een klein endje, Meneerse is vlakbij… Ik weet je gaat het halen, een echte kei ben jij.”

Via Gladiola

In Middelharnis aangekomen worden er gladiolen uitgedeeld. Hiermee gewapend volbrengen de lopers de laatste etappe naar de finish. Daar flitsen de toestellen van de fotografen en staan familie, vrienden en collega’s de lopers op te wachten. De Flakkeese variant van de Nijmeegse Via Gladiola. Op het podium wordt de medaille overhandigd, in de keet verderop de oorkonde. En dan zit het erop, de strijd is gestreden. De enige vraag die rest is: volgend jaar weer?

Team Eilanden-Nieuws heeft deelgenomen aan het koningsnummer van 110 kilometer. Marius Kot moest na tachtig kilometer stoppen vanwege een knieblessure. Martijn de Bonte heeft de tocht wel uitgelopen en kwam na ruim tweeëntwintig uur over de finish.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen