Snoeitijd

Op het verzoek om mobiele telefoons uit te zetten, schakelt hij de trilfunctie in. Dicht bij de uitgang wil hij zitten, maar Lode, op een van de voorste rijen, blijft wenken. Naar voren lopend neemt hij weer de gelegenheid te baat om tussen de aanwezigen het hoofd van Mart Verkade te zoeken. Het klopt niet dat hij er nog niet is.

Rustig, rustig, bezweert hij zichzelf. Wat betekent het dat hij er niet is? Zet de zaken nu eens realistisch op een rijtje.

Om hem heen wordt het steeds onrustiger, er wordt op horloges gekeken en de eerder ingevallen stilte lijkt achteraf stilte voor de storm. ‘Het is bijna half negen!’ zegt Lodewijk verontwaardigd. ‘Het zou om acht uur beginnen!’

Eindelijk is er beweging achter in de zaal. De burgemeester en twee van de wethouders komen binnen en nemen plaats achter de tafel. Na de verzuchting dat dat tijd werd, hoeft de burgemeester niet lang om stilte te manen.

‘Geachte aanwezigen,’ begint hij en dan buigt hij zich weer bij de microfoon vandaan om nog even iets in het oor van een wethouder te fluisteren, voor hij nogmaals zegt: ‘Geachte aanwezigen.’ Nu heerst er volkomen stilte in de zaal. Een stilte waarin de tot nu toe onderdrukte spanning zich uitvouwt en uit de hoeken kruipt, vanachter het gordijn komt, in een onzichtbare golf tot onder de stoelen uitwaaiert en ieder geschuifel lamlegt. Opnieuw een kort zenuwachtig kuchje, maar daarna komt het er dan toch van: ‘Ik moet u helaas een teleurstellende mededeling doen. De geplande hoorzitting over de invulling van het buitengebied kan op deze avond wegens recente ontwikkelingen niet doorgaan. Er zijn de laatste dagen zaken aan de oppervlakte gekomen waardoor we hebben moeten besluiten voorlopig alles betreffende ruimtelijke ordening op te schorten, dit in afwachting van een onderzoek door de Commissie Bijzondere Controle en Integriteit, een commissie ad hoe van Gedeputeerde Staten. Wij hebben na intern overleg het voorlopige besluit genomen de directeur van Bouw- en Woningbeleid alsmede de gemeentesecretaris voorlopig op non-actief te stellen.’ Er komt beweging in de zaal, hier en daar worden blikken van verstandhouding gewisseld.

‘U zult begrijpen dat deze maatregel genomen is hangende het onderzoek. We hopen dat beide ambtenaren zo spoedig mogelijk en volkomen gerehabiliteerd hun verantwoordelijkheid weer kunnen oppakken. Maar deze gebeurtenis is dermate ingrijpend binnen de gemeente dat we alle ophanden zijnde besprekingen rond bouwplanning en infrastructuur voorlopig moeten cancelen.’

Voor de burgemeester zijn voorhoofd heeft afgeveegd met zijn gevouwen witte zakdoek, staan er al mensen in de rij bij de microfoon.

‘Het heeft weinig zin om nu van ons antwoorden te verwachten; we hebben zelf alleen nog maar vragen en onduidelijkheid!’ verweert de burgemeester zich als de eerste spreker heftig van wal steekt.

‘Krijgen we nu ook te maken met die ellendige bouwfraude?’ wordt er geroepen. ‘Gaat het hier over Van Eerden?’ en ‘Willen degenen die schone handen hebben opstaan!’

Een van de wethouders staat op en begint een verhaal over gedane toezeggingen en gewekte verwachtingen, afspraken buiten het gemeentelijk apparaat om, maar wel door ambtenaren gedaan. ‘Wij hebben begrepen dat de grote bouwbedrijven die de afgelopen tijd hun naam hebben moeten zuiveren slechts in zee gaan met aannemers en projectontwikkelaars die de gedragscode van bouwkoepel avbb hebben ondertekend. Nu wij hier intern navraag naar hebben gedaan, is aan het licht gekomen dat er al volop vooroverleg is geweest tussen projectontwikkelaars en ambtenaren en dat er prijsafspraken zijn gemaakt. En zo mag het niet. De gemeenteraad heeft vanmiddag in een spoedvergadering geweigerd hier in te stappen, dus wij zijn terug bij af. Er moet een gedegen onderzoek komen. We moeten terug naar het principebesluit Wijziging Bestemming van 1997. En aangezien er op het ministerie van Volkhuisvesting en Ruimtelijke Ordening een compleet nieuw beleidsplan wordt voorbereid onder de noemer “Ruimte”, zal het zelfs mogelijk zijn dat de hele boel wordt opgeschort tot die richtlijnen bekend zijn. Het gaat nog erg lang duren, heren!’

Voor die zin is uitgesproken staat Chiel al buiten de zaal, zijn mobiele telefoon aan zijn oor gedrukt. ‘Ja!’ en dan nog eens: ‘Ja, Chiel hier. Wie?’

Het moet Willemijn zijn.

Een ijzig gevoel trekt door zijn lichaam. ‘Waar zit je?’ schreeuwt hij. Zei ze ‘ziekenhuis’?

Hij rent al en schiet de gemeentebode aan, die juist met een grote koffiekan langsloopt.

‘Hé, Chiel van der Meij!’ zegt de man verrast.

Het gezicht komt Chiel bekend voor, maar hij heeft geen tijd om er de naam bij te zoeken.

‘Ik moet dringend weg. Wil jij alsjeblieft zo meteen een taxi bellen voor mijn broer? Die zit voor in de zaal hier.’

‘Is Lodewijk er? Ik hoorde dat hij in het ziekenhuis lag!’ Chiel is al buiten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen