Uit Mesech

Aan mijn geliefde vriend in de landstreek der Jordaan.

Geliefde Vriend!

Reeds geruime tijd gevoel ik een sterke drang in mij om u eens te schrijven. Niet dat ik zo n schrijver ben, want zie ik op mijn gebrek in mijn schrijven, dan ontvalt mij zeker daartoe alle lust. Maar anderzijds kan er toch zulk een sterke begeerte zijn om eens iets van elkander te mogen vernemen, en dat te meer als men soms niet anders meer kan denken, dan als zo n eenzame mus op het dak te zijn overgeschoten. Och geliefde vriend, ik weet niet hoe het u vergaat daar in die landstreek der Jordaan, maar ik houd steeds minder aanspraak in Mesech meer over. Denk ik terug aan vroegere tijden, dan is er soms zo'n bittere smart in mijn ziel, ziende dat er zo weinig van het oude meer is overgebleven. Zeker, mijn eigen leven is ook zo anders geworden, als ik dat bij vroeger vergelijk. In die eerste lokkenstijd vond mijn ziel zulk een zoet vermaak in de dienst des Heeren, droegen de predikaties van Gods knechten zulk een rijke vrucht en was het verkeer onder Gods volk mijn liefste bezigheid. De ijver, die ik toen bezat, begeer ik wel eens terug, hoewel ik wel eens geloven mag, dat ik nu, na veel duistere wegen gepasseerd te hebben, wel wat meer licht gekregen heb dan toen. Mijn ziel is nu niet meer zo gauw gevoelig aangedaan als dat het toen wel het geval was, en in tegenstelling met die tijd, waarin ik zo menigmaal mijn hart zo hartelijk en oprecht voor de Heere uit mocht storten, moet ik het nu steeds meer waarderen als ik nog eens 'n enkele zucht mag slaken, waarvan ik gevoel dat die hoger dan de zolder komt. En zo ook is het wat het beluisteren der predikaties en het verkeer op de gezelschappen betreft. De tijd is me niet onbekend, dat al het bittere me zelfs zoet was en dat ik uit de liefde en de gunning van mijn hart van vreugde opsprong als ik maar dacht, dat ik de klanken van het nieuwe leven mocht beluisteren. Vanzelfsprekend dus, dat als ik op het onderscheid tussen nu en vroeger let, dat ik dan ook het onderscheid in mijn eigen zielslegering in acht moet nemen. Toch is er, afgezien van dat, zo veel, dat mij met droefheid moet vervullen als ik terugdenk aan die oude, godzalige dienstknechten en die geoefende kinderen Gods, die er vroeger waren, en als ik dan zie welk een geheel andere geest er thans in de kerk is uitgegaan. Hoe konden die mensen mijn ziel tot onderwijs en lering zijn en hoe wordt men nu toch door de meesten in het geheel niet meer verstaan. O, dat doet mij wel eens met de oude dichter uitroepen:

Waar mag toch de genade des ouden tijds wezen. Die Gij David toezeid, naar Uw waarheid geprezen?

Ik weet niet of ge in de landstreek der Jordaan meer over geestelijke vruchtbaarheid , u roemen hebt, maar' ik moet zo dikwijls de klacht van de dichter de mijne maken: „i" wee mij, dat ik een vreemdeling ben in Mesech, dat ik in de tenten Kedars woon". Een vreemdeling en een bijwoner ga ik me steeds meer gevoelen, daar ik de oude klanken zo weinig meer verneem en zo zelden meer innerlijke aansluiting kan vinden met de predikaties en de gesprekken, die ik zo over het algemeen beluister. En als ik daar nog eens over spreek, dan wordt het me dadelijk verweten, dat ik overal boven sta en dat doet me dan ook maar weer zwijgen. Maar omdat ik geloof, dat u mij in deze weg verstaat, kon ik het toch niet meer nalaten om, al is het ook per brief, met u een weinig contact te zoeken. Och, geliefde vriend, ik geloof dat in deze weg de 119e Psalm me meer dan ooit tevoren lief geworden is, en daarom had ik zo gedacht om eens te proberen om aan de hand van die 119e Psalm over de legering mijner ziel onder alle in- en uitwendige omstandigheden van tijd tot tijd u eens wat te gaan schrijven. Maar dan hoop ik ook, dat u niet in gebreke zult blijven om mij steeds uit de landstreek der Jordaan wat te laten horen. Ge zult het misschien wel een beetje vermetel van mij vinden, dat ik uit die rijke 119e Psalm aan u wil gaan schrijven. Immers is het een Psalm, waarin de dichter louter spreekt uit de oefeningen van de heiligmaking. Maar och, ik geloof toch ook dat tegelijk alle standen van het genadeleven er in verklaard liggen. Het zal u toch ook wel opgevallen zijn, dat die Psalm verdeeld is in tweeen-twintig afdelingen, en dat precies volgens de letters van het Hebreeuwse alfabet, waarom die Psalm ook wel door één onzer vaderen genoemd is: Het heilig A.B.C, voor Sions scholieren. Die dus op de hemelse academie mogen zijn, zullen er wel wat in kunnen vinden, al zitten ze ook niet allemaal in dezelfde klas. Kom, laat ik u mogen opwekken om aan mijn begeerte te voldoen. Die binnenpraters blijven toch altijd aan de gang. We mochten elkander nog eens in zulk een weg tot steun en sterkte, tot lering en tot stichting mogen zijn. Mag ik dus gauw eens wat van u horen uit de landstreek der Jordaan? De God nu des vredes. Die de grote Herder der schapen, door 't bloed des eeuwigen testaments, uit de doden heeft wedergebracht, namelijk onze Heere Jezus Christus, Die volmake u in alle goed werk, opdat gij Zijn wil moogt doen, werkende in u hetgeen voor Hem welbehagelijk is, door Jezus Christus; Dewelke zij de heerlijkheid in alle eeuwigheid. Amen.

Met hartelijke groeten van

Uw liefhebbende vriend uit Mesech.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen