De grote schoonmaak heb ik vroegtijdig moeten stoppen; de kinderen gaan voor!

Veer is het tijd om een kalenderblad om te slaan. Het schooljaar is omgevlogen, en we zien allemaal met verlangen uit naar de grote vakantie. Als alles volgens plan verloopt, hoop ik deze zomer met de kinderen naar Nederland te komen. Het was aanvankelijk niet de bedoeling om dit jaar opnieuw de grote reis te m.aken, maar omdat de baby nu noggemakkelijk mee te nemen is, konden we de verleiding niet weerstaan! Het zal wel een vermoeiende reis worden, vooral omdat Maher niet mee kan komen. Maar ik voel me erg bevoorrecht om een man te hebben die me altijd een duwtje in de rug geeft als ik de "kriebels " krijg om naar Nederland te gaan.

Als gezin hebben we drukke maanden achter de rug. Maher heeft het erg druk op z'n werk, en is bijna geen avond vóór acht uur thuis. Er zijn ook erg veel spanningen in het ziekenhuis, dat constant met geldgebrek kampt. Steeds vallen er ontslagen, en alhoewel wie bij de dag proberen te leven, is het niet altijd gemakkelijk om gevoelens van bezorgdheid opzij te zetten. Ik bewonder Maher wel dat hij, hoe druk hij het ook heeft, altijd tijd heeft voor de kinderen. „Zijn ze nog wakker?", is altijd het eerste wat hij vraagt als hij thuiskomt, en na een vermoeiende dag vormt de ronde langs de slaapkamers een goed medicijn. Ook mijn dagen zijn behoorlijk gevuld, maar in een land waar zoveel vrouwen buitenshuis werken ben ik elke dag weer blij dat ik voor man en kinderen kan zorgen zonder de spanningen die het leven van tweeverdieners zo moeilijk kunnen maken. Niet dat er aan m.ijn huishoudelijke kwaliteiten niets te verbeteren valt. De grote schoonmaak, waar ik in april aan begonnen was, heb ik bij voorbeeld een vroegtijdig moeten stoppen. Hoe harder ik overdag poetste en boende, hoe moeilijker het was om 's avonds rustig met de kinderen te eten, en hen naar bed te helpen. Ik heb nu wel schuldgevoelens dat ik me zo slecht van m 'n taak gekweten heb, maar die zijn minder ernstig van aard dan de gejaagdheid waar ik zelf nog het meest onder leed!

We krijgen nog steeds veel kraambezoek, en er komt ook nog dagelijks post uit Nederland. Sommige lezers verontschuldigen zich voor hun late reactie, maar ik geniet van de "nalezing" minstens zoveel als van de kaarten en brieven in januari! Nogmaals wil ik u allemaal heel hartelijk bedanken, en me verontschuldigen voor het feit dat ik niet iedereen persoonlijk terug kan schrijven.

Ik heb de laatste tijd niet alleen veel gelegenheid gehad om Nederlands te lezen, ik heb het ook verschillende keren kunnen spreken. M'n zus is twee weken hier geweest, en we hebben ook bezoek gehad van ds. en mevrouw G. Procee uit Ancaster. Maher had er weken naar uitgekeken om hen te ontmoeten, maar kon op het laatste moment geen vrij nemen. Het was een fijne dag en ik wil niet nalaten om bij dezen een aanvulling te maken op een opmerking uit Canada van Dichtbij van november. Ik had geschreven dat het mijn ervaring was dat stichtelijke boeken hier nog wel geprezen, maar haast niet meer gelezen worden. Ds. Procee vertelde dat hij daar in zijn gemeente niet over te klagen heeft. Ook door jonge mensen worden tot zijn vreugde goede boeken gelezen. Ik was blij dat de predikant me mijn opmerking niet kwalijk genomen had!

We hebben ook goede herinneringen aan het bezoek van m 'n neef Nick Stam met zijn gezin uit Otterville. Het was zo gezellig om weer eens bij te praten, want ook al -wonen lae beiden in Ontario, de afstand is te groot om elkaar regelmatig op te zoeken. In Otterville is twee jaar geleden een nieuwe christelijke school opgericht, waar onderwijs gegeven wordt volgens het "Accelerated Christian Education"-systeem. Nick heeft de dagelijkse leiding over deze school, die het midden vormt tussen thuisscholing en een gewone school. Wie zijn kind opgeeft voor ACE, kan dat alleen doen op voorwaarde dat een van de ouders (meestal de moeder) een of meer dagen per week op school helpt. Er is één leslokaal, waar alle kinderen hun eigen "hokje" hebben. De leerlingen werken zelfstandig en op hun eigen niveau. Als ze hulp nodig hebben, steken ze een vlaggetje omhoog. Er is slechts één leerkracht, maar omdat er altijd moeders zijn komt het werk niet in de knel. Alhoewel ik te weinig over ACE-scholen weet om me er een goed oordeel over te vormen, vind ik het erg mooi dat alle ouders met een systeem als dit persoonlijk bij het onderwijs van hun kinderen betrokken zijn.i< />

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen