Globaal bekeken

In 'De Wachter Sions' (Geref. Gemeenten in Nederland) schreef F(lorijn) te S(cherpenzeel) het volgende over 'Reispastoraat':

"Wie verre reizen doet, kan veel verhalen", zo een gezegde. Eén van degenen waarvoor dit opging, was de bekende oud-gereformeerde predikant Laurens Boone (1860-1935). Hoewel hij woonachtig was in St Philipsiand, reisde hij geheet Nederland door om het Woord te prediken. Dat kon moeilijk anders, want hij was de enige predikant van dat kerkverband. (...) Ds. Boone was een godzalig voorganger, vurig in het spreken, wel driftig van aard en in de omgang, maar een persoonlijkheid en iemand die opviel, mede door het ledeboeriaanse ambtsgewaad, bestaande uit kniebroek, steek en bef, dat hij tot zijn dood bleef dragen. He is dan ook geen wonder dat dit wel eens reacties bij anderen opriep. Uit een paar voorvallen, die we hieronder willen weergeven, zal blijken dat hij in dergelijke gevallen zijn woord wel doen kon.

• Eens stapte een reiziger in de coupé waarin hij zat. Deze ging tegenover hem zitten en nam ds. Boone eens goed op. Toen zei hij: "Ik meen het aan uw kleding wel te kunnen zien; u bent zeker een geestelijke? " Maar ds. Boone schudde het hoofd. "Nee", gaf hij ten antwoord, "een geestelijke ben niet, ik ben een vleselijke! Maar weet u wie een geestelijke was? Johannes op Patmos, want die zei dat hij in de geest was, dus die man was wel een geestelijke."

Zo wees ds. Boone met zijn antwoord van zichzelf af naar Gods Woord en de Bijbelheiligen, zoals een getrouw leraar betaamt

• Een andere keer ontmoette hij een predikant, die modern gekleed was met een wit vest en daarover een brede gouden horlogeketting. De man keek eens laatdunkend naar het ambtsgewaad van ds. Boone en kon het vervolgens niet laten om daar een sneer op te geven. Vervolgens wees hij op zijn eigen vest met de ketting en vroeg spottend: Wat zegt u daar wel van? " Het antwoord was ook nu duidelijk, want ds. Boone zei: Gij eet het vette en bekleedt u met de wol, gij slacht het gemeste maar de schapen weidt gij niet (Ezech. 34:3).'

Bij uitgeverij Den Hertog te Houten verscheen een mooi boek, getiteld 'Zielen waar Zijn vrees in woont'. De (oud-gereformeerde) heer M. Dankers geeft in dit boek een vertaling (met inleidende stukken) van 'persoonlijke getuigenissen en levensberichten van Engelse baptisten in de jaren 1800-1850', die verschenen in de Gospel Standard, waarvan J. C. Philpot hoofdredacteur was. De ondertitel luidt dan ook 'Mensen rondom J. C. Philpot'. Uit dit boek twee passages van de hand van de heer Dankers zelf:

Wederdoop

'Tenslotte nog de vraag: hoe gingen de vrienden in dit boek om met mensen die tot hen overkwamen uit kerkverbanden van pedobaptisten (d.w.z. die de kinderdoop onderhielden)? Waren de baptisten ook wederdopers? Inderdaad; zij zeiden niet: "de doop die u als kind is toegekend, erkennen wij". Nee, de zuigelingendoop was volgens hen een inhoudsloze ceremonie. De latere baptistenpredikanten John Kershaw, Joseph Charles Philpot en Charles Haddon Spurgeon hadden alle drie als zuigeling de kinderdoop ontvangen: John Kershaw in de presbyteriaanse (= gereformeerde) kerk, Philpot in de Anglicaanse kerk, terwijl Spurgeon door zijn grootvader, predikant der independenten in het dorp Stambourne, gedoopt was. Alle drie zijn zij bij toetreding tot de baptisten overgedoopt.'

Londen

'Engeland en Wales telden in het begin van de achttiende eeuw zo'n zes miljoen inwoners. Groot Londen in diezelfde tijd al 700.000, dus meer dan tien procent van de bevolking. Daarvan woonden er een half miljoen in de voorsteden en 200.000 in de City. Van de 500.000 burgers in de voorsteden was een vijfde deel dissenter. Deze 100.000 afgescheidenen, zo rapporteerde een parlementaire commissie van het Lagerhuis in 1711 aan de regering, hadden in totaal achtentachtig chapels tot hun beschikking. De resterende 400.000 zielen werden allemaal tot de Anglicaanse kerk gerekend, zelfs al waren ze in werkelijkheid rooms-katholiek. Maar voor die 400.000 zielen waren niet meer dan achtentwintig parochiekerken beschikbaar.

Het Parlement trok naar aanleiding van dit verontrustende rapport geld uit voor de bouw van vijftig kerken voor de staatskerk in de voorsteden van Londen. Als onze huidige regering net over Amsterdam dacht als toen de Engelse over Londen, zou iuidt anno 1996 het ministerie Kok van oordeel zijn dat Amsterdam moest beschikken over minstens honderd Nederlandse Hervormde kerken. Nauwkeurig vermelden de bronnen hoe de achten­ ­tachtig chapels naar denominatie waren verdeeld. Dat was als volgt: zesentwintig presbyterianen, drieëntwintig baptist, twaalf independent, veertien quakers, dertien Franse protestanten.

Drieëntwintig baptistenchapels dus in het Londen van 1711. Ruim een eeuw later preekte ds. J. C. Philpot in de stad aan de Thames. Toen waren er drieëndertig, een toename van tien. Dat betekent: elke tien of twaalf jaar werd ergens in Londen wel een nieuwe baptistenchapel gebouwd. Heel vaak waren dat kloeke gebouwen met 500 en meer zitplaatsen. Londen leek wel wat op Athene: alleszins godsdienstig.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen