Elkaar door de pabo op het spoor gekomen

‘Meestal zitten we wel met z’n vieren bij elkaar en anders komt dat meestal wel na Utrecht Centraal; dan gaan we snel bij elkaar zitten, voordat andere mensen instappen.’ Het moet soms een bijzonder gezicht zijn in de trein, want de dames zeulen van alles mee. ‘Pas hadden we een project over Israël. Toen had ik de tabernakel en andere voorwerpen bij me, meegenomen van de Driestar’, vertelt Marjelle Kroon. ‘Wel op schaal hoor’, haast Kimberly van Boven zich om uit te leggen. Geerthilde Selles begint onbedaarlijk te lachen. ‘Op een dag moest ik aan mijn stageklas uitleggen hoe het menselijk skelet werkt. Dat vond ik een beetje saai, maar in de mediatheek vond ik een skelet van zo’n 40 cm hoogte. De volgende dag vertelde ik de leerlingen dat ik mijn vriend Cor had meegenomen. “Wie is uw vriend dan?” vroegen ze. Toen ik Cor uit de kast haalde, was er een en al aandacht en weken later ging het er nog over. Cor moest terug naar de mediatheek en dat moet een maf gezicht zijn geweest. Hij paste niet in mijn rugzak, dus het hoofd stak erbovenuit.’

Tatoeages

Uit de verhalen blijkt al snel dat willekeurige treingangers vaak meeluisteren en soms ontstaan er verrassende gesprekken. ‘Op een dag zaten we gewoon in de trein en op mijn spullen lag een briefje met een Bijbeltekst. Toen kwam een conducteur langs, onder de tatoeages en met oorbellen. We hebben een gesprek van Amersfoort tot Gouda gehad. We verschilden soms wat van inzicht, maar het was echt een mooi gesprek’, vertelt Marjelle opgetogen.

Bloopers worden ook weleens gemaakt en Marjelle wordt hartelijk uitgelachen. ‘Een keer deed zij de tussendeur open, maar aan de andere kant werd die dicht gedaan. Marjelle deed de deur nog een keer open, en opnieuw ging de deur dicht. “Ja, jongedame, wil je er nu in of uit?”’ De anderen kwamen niet meer bij van het lachen, want zij hadden de conductrice die aan de andere kant van de deur stond, wel gezien.

Mosselman

Een ander moment dat is bijgebleven was het uitje naar Scheveningen. Ze schieten allemaal in de lach en Jantine Aalberts vertelt snel het verhaal: ‘We gingen op een avond naar Scheveningen, maar het was zo druk dat we met het openbaar vervoer bijna niet meer thuiskwamen. Uiteindelijk hadden we heel laat de trein en van opluchting en balorigheid gingen we kinderliedjes zingen.’ In een vrijwel lege trein klonken “De mosselman” en “Berend Botje”. ‘Júllie gingen zingen, bedoel je!’ herstelt Kimberly snel. Geerthilde moet erom lachen dat zij wel meedeed. ‘Je bent hier meer ontspannen, de verantwoordelijkheid ligt grotendeels op de stagedagen’, noemt zij als pluspunt.

Praktijk

Voor alle vier was de aanloop naar de pabo iets anders. ‘Ik heb wel getwijfeld, maar een paar meeloopdagen en maatschappelijke stage trokken me over de streep’, trapt Marjelle af. Jantine vult aan: ‘Eerst wist ik niet zo goed wat ik wilde doen, maar de pabo bevalt me tot nu toe erg goed. De middenbouw heeft echt mijn voorkeur.’

Dat de meiden allemaal twee dagen naar Gouda gaan en twee dagen in de praktijk bezig zijn, vinden ze een prima combinatie. Kimberly twijfelde voorafgaand aan de opleiding, maar als zij nu vertelt, gaan haar ogen stralen en ze heeft zienderogen plezier om met leerlingen bezig te zijn. Voor Geerthilde beantwoordde stage de vraag of ze deze opleiding moest doen.

Theorie en praktijk lopen goed in elkaar over, vinden ze. ‘Je kunt over en weer toepassen. De lessen van mevrouw Van Kralingen van natuur vond ik fantastisch’, betoogt Geerthilde. Kinderen zelf dingen laten onderzoeken gaat Marjelle steeds meer doen door de voorbeeldlessen. ‘Enthousiaste docenten, zoals meneer Uitbeijerse, helpen mij’, complimenteert Kimberly. ‘Daardoor heb ik zelf muziek gekozen.’

Slapen

Zo leidt het spoor uit de Biblebelt naar Gouda. Daar volgen de dames college, krijgen zij af en toe les over de Goudse cultuur of zijn ze bezig in een werkgroep. Vanwege de afstand slapen zij van woensdag op donderdag in Gouda. ‘Je hebt als het ware een algemene kamer. Wij zijn nu derdejaars, maar aan het begin van de week slapen er bijvoorbeeld eerstejaarsstudenten’, legt Jantine uit. Het viertal kent elkaar al van de Pieter Zandt, maar ze zijn heel wat closer geworden. Soms doen de meiden iets voor zichzelf tijdens de reis, maar als er dan een begint te praten, doet de rest al snel mee. ‘Het belangrijkste is dat je je verhaal kwijt kunt. Bepaalde zaken of leerlingen herkennen we immers allemaal.’

Wie:

Van links naar rechts:Geerthilde Selles, Rehobôthschool, Genemuiden

Marjelle Kroon, Het Visnet, Grafhorst

Jantine Aalberts, Ichthus, IJsselmuiden

Kimberly van Boven, Johannes Bogermanschool, Genemuiden

Reizen samen naar:

Hogeschool Driestar educatief, Gouda

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen